Κατάθρωπος

- "Άνω θρώσκω. Άνθρωπος το όνομά του. Στα νέα ελληνικά αυτός που κοιτάζει ψηλά, το ον που έχει στόχο να προοδεύει, να εξελίσσεται. Ας δούμε, όμως, μερικά παραδείγματα. Τι πράξεις είδατε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε; Από τα παραδείγματα θα μπορέσουμε να συμπεράνουμε το είδος των δραστηριοτήτων του ανθρώπου." Ο δάσκαλος άφησε κάτω τον μαρκαδόρο του πίνακα.

Τα παιδιά σήκωσαν σχεδόν όλα το χέρι τους.

- "Ναι, Μιχάλη", για πες μας.

- "Εγώ είδα το Σάββατο έναν πολύ έξυπνο άνθρωπο. Πήγε με το αμάξι του και το πάρκαρε δίπλα σε ένα σήμα που έμοιαζε με μικρό αμάξι!. Σαν καροτσάκι ήταν πιο πολύ..." Ο δάσκαλος δεν ήθελε να χαλάσει τον ενθουσιασμό του μαθητή.

- "Ναι, Ματίνα."

- "Εγώ είδα, όσο περίμενα τον μπαμπά να έρθει να με πάρει την Παρασκευή από το σχολείο, έναν κύριο να δίνει ένα αλουμινόχαρτο με σκόνη σε κάτι πιο μεγάλα παιδιά. Μάλλον ζάχαρη θα ήταν, γιατί θα πεινούσαν τα καημένα..." 

- "Μπορεί", έκανε δειλά ο δάσκαλος... "Εσύ, Ελένη;"

- "Εγώ είδα, όταν γύρισα από το μάθημα στο σπίτι, τη μαμά να βοηθά γρήγορα έναν φίλο του μπαμπά να ντυθεί, γιατί ο κύριος ήταν φτωχός, μου είπε και δεν είχε ρούχα..." Ο δάσκαλος έσφιγγε με τα δάχτυλα την έδρα του. "Εσύ, Νίκο;"

- "Εγώ είδα ένα παιχνίδι που μου άρεσε πολύ τις προάλλες."

- "Δηλαδή;", έκανε ο δάσκαλος με απορία.

- "Να, με πήγαν οι γονείς μου μια βόλτα στην Ακρόπολη και σε αυτά τα μηχανήματα του μετρό, που κλείνουν γρήγορα τις πορτούλες τους, παίζανε ένα παιχνίδι κάποιοι. Περνούσε πρώτα ένας με την κάρτα του και μετά προσπαθούσαν να περάσουν πίσω από αυτόν όσο περισσότεροι γινόταν."

- "Εσύ, Γιάννη;"

- "Εγώ δεν είδα τίποτα, κύριε."

- "Γιατί;"

- "Ήμουν τιμωρία όλη την εβδομάδα."

- "Α, δεν θέλω τέτοια... Εσύ ένα τόσο καλό παιδί και να σε βάλουν οι γονείς σου τιμωρία και μάλιστα όλη την εβδομάδα; Τι έκανες;"

- "Ρώτησα τον μπαμπά με ποιον φίλο του φιλιόταν στο στόμα, όταν μπήκα στην αποθηκούλα να πάρω την μπάλα του μπάσκετ και με έβαλε τιμωρία, επειδή μπήκα στην αποθηκούλα χωρίς να χτυπήσω την πόρτα." Ο δάσκαλος δεν είχε πλέον λόγια. Ξεροκατάπιε, όταν μία μαθήτρια από το προτελευταίο θρανίο του απέσπασε την προσοχή με την επιμονή της.

- "Κύριε, κύριε, να πω κι εγώ τι είδα;"

- "Ναι. Άννα. Πες μας τι πράξη είδες."

- "Είδα κάποιους σαν εμάς..."

- "Μαθητές;"

- "Ναι, μαθητές. Τους είδα να κάνουν παρέλαση."

- "Τώρα; Αυτή την εποχή;"

- "Ναι!" 

- "Μπορεί να τιμούσαν κάποιον τοπικό ήρωα."

- "Δεν ξέρω, κύριε. Μπορεί. Αλλά μου άρεσε πολύ, γιατί πίστευαν στον Θεούλη όλοι."

- "Τι εννοείς;"

- "Είχαν ζωγραφίσει στο χέρι τους μαύρους σταυρούς με τις άκρες τους όμως να τραβιούνται λίγο παραπάνω. Ήταν λίγο περίεργοι σταυροί αυτοί..."

Ο δάσκαλος, όπως ήταν στηριγμένος, κατάλαβε ότι έσφιγγε τόσο πολύ την ξύλινη έδρα, που είχε μετακινήσει κατά λίγα χιλιοστά το μικρό τραπέζι από τη θέση του. Σηκώθηκε εντελώς όρθιος πλέον, πήγε στον πίνακα και άλλαξε τη λέξη που είχε γράψει πριν από λίγο.
- "Τελικά σήμερα μάθαμε άλλη λέξη από αυτή που σας είχα πει στην αρχή."

"Κατάθρωπος", έγραψε με έντονα γράμματα στον πίνακα σβήνοντας την προηγούμενη.