Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Ενα "ερωτικό" ευχαριστώ.

Ευχαριστώ όλους θερμά για τις υπέροχες και ειλικρινείς σας ευχές! Μου δίνετε δύναμη και έμπνευση για τη συνέχεια!

Και επειδή χρόνια πολλά χωρίς χρόνια ποιοτικά, δεν υφίστανται, κλείνω με μια άποψη περί έρωτος (για περισσότερη... ποιότητα στις ζωές και τα όνειρά μας): 


Ο φόβος του έρωτα σε φέρνει πιο κοντά στην απόσταση, 
σε πάει πιο μακριά από τη διπλανή αγκαλιά και στο τέλος σε κάνει να τον ξεχάσεις. 
Για αυτό προτιμώ να φοβάμαι με την αόρατη φαντασία της παιδικής αθωότητας ένα μόνο πράγμα: 
τον "κακό παππού με τη μαγκούρα" που θα με μάλωνε αν δεν ήμουν καλό παιδί. 
Τα υπόλοιπα αφήνω να τα φοβούνται όσους απλά έχουν ξεχάσει να ερωτευθούν. 


Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Τελετή βράβευσης Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Διηγήματος: "Αντώνης Σαμαράκης"


Σάββατο 4 Μαίου 2014. Παραμονή της λογοτεχνικής μου βράβευσης και ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει για ποιο λόγο ταξιδεύω. Το μοναδικό πράγμα που με νοιάζει είναι ότι βρίσκομαι με άτομα που αγαπώ και με συντροφεύουν οι σκέψεις των δικών μου ανθρώπων. Ο θεσσαλικός κάμπος δείχνει το στολίδι του ύστερα από τέσσερις ώρες διαδρομής από την πρωτεύουσα. Η τεχνητή λίμνη Πλαστήρα είναι απλά υπέροχη, η κατασκευή της οποίας αποδόθηκε στον πολιτικό και στρατιωτικό Νικόλαο Πλαστήρα το 1935, οπότε και επισκέφθηκε τη γενέτειρά του, το Μορφοβούνι Καρδίτσας, τόπο καταγωγής επίσης του μεγάλου συγγραφέα Αντώνη Σαμαράκη.


Πανοραμική άποψη της λίμνης, τοπίο μαγευτικό
΄Το πράσινο κυριαρχεί στην περιοχή των Αγράφων.

 Στο ταξίδι αυτό με συνόδεψαν η Αλεξία, η Αλίν, η Μαρία και ο Σπύρος. Τα "ευχαριστώ" είναι λίγα, όταν μάλιστα για τον καθένα τους ξεχωριστά οφείλω και μια αιτιολογία για αυτό το ρήμα. Όμως οι εξομολογήσεις άλλη στιγμή. Παρακάτω παραθέτω μια φωτογραφία 180 μοιρών ευγνωμονώντας παράλληλα τη μοίρα για τη σύνθεση της παρέας και το Θεό για την απλόχερη προσφορά φυσικού πλούτου στην χώρα μας:



Ύστερα από πολλά, μην ρωτήσετε πόσα, φαγοπότια, συζητήσεις, σιωπηρούς προβληματισμούς που θα πρόδιδαν ενδόμυχες προθέσεις και προσμονή, έφτασε η μεγάλη στιγμή. Για μένα, μια μικρή κουκκίδα μέσα στο άπειρο του λογοτεχνικού κόσμου. Η βράβευση. Το Μορφοβούνι αποτελεί παράδεισο ψυχικής γαλήνης. Σ' αυτή συνηγορούν το άπλετο πράσινο, το υπέροχο γραφικό χωριουδάκι που έβγαλε έναν τόσο μεγάλο συγγραφέα και κάποια "γιατί" που σε τριβελίζουν, όταν μέσα σ' αυτή την εσκεμμένα διακριτκή σιωπή, βρίσκεις ακούσια τον εαυτό σου.

Ο εξωτερικός χώρος του Πολιτιστικού Κέντρου "Αντώνης Σαμαράκης". Ο συγγραφέας είχε δηλώσει το "παρών" αυτοπροσώπως στον Α΄ Λογοτεχνικό Διαγωνισμό το 2001, δύο χρόνια πριν το θάνατό του.

Ο εσωτερικός χώρος του Κέντρου.
Την Κριτική Επιτροπή αποτελούσαν οι: Βασίλης Αναγνωστόπουλος, ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Παναγιώτης Νάννος, συγγραφέας, Μαρίτα Παπαρούση, αναπληρώτρια καθηγήτρια Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Δημήτρης Παπαχρήστος, συγγραφέας, Αντώνης Σκιαθάς, ποιητής, Τασούλα Τσιλιμένη, αναπληρώτρια καθηγήτρια Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και ως επίτιμο μέλος η κυρία Ελένη Σαμαράκη. 

Η Κριτική Επιτροπή

Η σύζυγος του Αντώνη Σαμαράκη και υποστηρίκτριά του καθ' όλα τα χρόνια του κοινού τους βίου (βλ. εικόνα παρακάτω), στην οποία είπα ότι "σε σας έλαχε η μοίρα να επιφορτιστείτε με την κληρονομιά ενός σπουδαίου ανθρώπου πρωτευόντως και ύστερα συγγραφέα".


Και τέλος έρχομαι στον γράφοντα. Τη στιγμή της βράβευσης υποθέτω ότι με φωνάζουν, ότι ακούω το όνομά μου. Και τότε καταλαβαίνω τα ψάρια, όταν τρέμουν. Η συγγραφή είναι μια υπέρτατη μοναχική διαδικασία που μπορεί όμως να ενώσει χιλιάδες μυαλά, να κινητοποιήσει συνειδήσεις και να κάνει καρδιές να τρέμουν. Ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής, κύριος Στεργιόπουλος, με παρακινεί να πω κάτι. Έχω την αίσθηση ότι δεν είχε μείνει αίμα στα πόδια μου, διότι βρισκόταν όλο στο κεφάλι. Τότε λαμβάνω το λόγο και ο Θεός με φώτισε να πω το παρακάτω: "Ευχαριστώ πολύ. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι ακόμη ένα θηλυκό με τυραννά κι αυτό είναι η Έμπνευση." (Το βίντεο για τεχνικούς λόγους θα ανέβει στην προσωπική μου σελίδα στο facebook)

Ευχαριστώ πολύ τους γονείς μου που με έφεραν στον κόσμο της πιο σκληρής και συνάμα πιο γοητευτικής φαντασίας. Την υπόλοιπη οικογένειά μου για τη στήριξή της και την αγάπη της. Τη δικηγορία που μου έδωσε και δίνει αφορμές για συγγραφή και με έκανε να θέλω να αποτραβηχτώ σε άλλα μέρη για πνευματικά διαλείμματα. Τέλος, δεν θα μπορούσα να ξεχάσω τους φίλους μου για την ανιδιοτελή τους συμπαράσταση και πολλούς άλλους και άλλες που με έκαναν να ξυπνήσω, να θυμώσω, να ερωτευτώ και να αναθεματίσω και παράλληλα, με έκαναν πιο δυνατό προσφέροντας στη γραφή μου τα καύσιμα που χρειαζόταν, για να διανύσει πολλά χιλιόμετρα ακόμα ιστοριών και αφηγήσεων. 



Σας ευχαριστώ όλους θερμά!

Κωνσταντίνος Απ. Λεϊμονής,
5.5.2014