Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Jo Nesbo: Ο φαντομάς - Μία ατυχής συγγραφική στιγμή






Ο φαντομάς του Τζο Νέσμπο αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα καταφανούς λογοτεχνικής κόπωσης, ύστερα από μία ατέρμονη συγγραφική παραγωγή του ενός βιβλίου το χρόνο κατά μέσο όρο. Αποτελεί ένα βιβλίο το οποίο δεν θα απογοητεύσει το φανατικό κοινό του, όμως θα απογοητεύσει το κοινό που παρακολουθεί την αστυνομική λογοτεχνία του Νέσμπο. Η πλοκή με λίγα λόγια είναι απλή: Ο γιος της παντοτινής αγάπης του Χάρι, που τον υπεραγαπά, καταφεύγει στα ναρκωτικά. Σε όλο το βιβλίο βλέπουμε τον ηθικό ξεπεσμό ενός ατόμου καταγόμενου από μια καλή οικογένεια.

Το έργο αυτό αποτελεί ένα σίκουελ - μια συνέχεια ελληνιστί του έρωτα του Χάρι για τη Ράκελ, χωρίς η τελευταία να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και χωρίς οι χαρακτήρες να αναπτύσσονται πλήρως, όπως μας είχε συνηθίσει ο δημιουργός τους στα προηγούμενα αξιόλογα έργα του (Η "Νέμεσις" και η "Λεοπάρδαλη", χωρίς να έχω διαβάσει ακόμη την "Αστυνομία", αποτελούν κατά τον γράφοντα αριστουργήματα της αστυνομικής λογοτεχνίας). Την πλοκή ρυθμίζουν δύο παράλληλες ιστορίες, χωρίς η μία (παρελθοντική) να έχει λόγο ύπαρξης. Καθυστερεί την εξέλιξη του μύθου αδικαιολόγητα, καθώς η πλειονότητα των ονομάτων δεν διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στην όλη υπόθεση. Οι παράλληλοι αυτοί διηγηματικοί άξονες, που περπατούν ταυτόχρονα χωρίς καμία φαινομενική συνεκτικότητα περιεχομένου, δεν βοηθούν τον αναγνώστη παρά μονάχα στο τέλος να ξεδιαλύνει τι πραγματικά συμβαίνει. Είναι φανερό: Ο Τζο Νέμπο έχει υπογράψει με τον εκδοτικό οίκο την παράδοση ορισμένου αριθμού βιβλίων με συγκεκριμένο ελάχιστο αριθμό σελίδων, πράγμα το οποίο είναι αρκετά πιεστικό και επηρεάζει την λογοτεχνική του απόδοση. Ό,τι χειρότερο, δηλαδή, μπορεί να συμβεί για την έμπνευση ενός συγγραφέα. Με άλλα λόγια πνευματικός ευνουχισμός.

Ο κεντρικός ήρωας, ο αστυνομικός που μια απολύεται και μια προσλαμβάνεται, μια πέφτει με τα μούτρα στο ποτό και μια απεξαρτάται, μια τα βρίσκει με τη Ράκελ και μια χωρίζουν, ο Χάρι Χόλε, "ποδοπατιέται" πλέον τόσο πολύ και σε αυτό το βιβλίο, που αυτό το συνεχόμενο ράκος είναι αμφίβολο αν τελικά μπορεί να αντιστοιχιστεί σε κάποιον ζώντα άνθρωπο σε αυτόν τον πλανήτη. Είμαι υπερβολικά απλοϊκός στις ενστάσεις μου, για να δείξω ότι ο ήρωας συγγραφικά δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο και ομολογώ ότι με βαριά καρδιά θα συνεχίσω να διαβάσω και το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα, με την ελπίδα να συναντήσω μέσα στις σελίδες του τον παλιό συναρπαστικό Τζο Νέσμπο. (Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι η "Αστυνομία" μάλλον θα είναι το τελευταίο έργο της σειράς του Χάρι Χόλε και ότι αν δεν συμβεί αυτό και γράψει ακόμη ένα, τότε το τέλος θα είναι με σιγουριά δραματικό.)

Να τονίσω σε αυτό το σημείο ότι αναγνωστικά το βιβλίο στέκεται, ακριβώς γιατί προχωρά σε γενικές γραμμές τόσο βασανιστικά αργά που προκαλεί τον αναγνώστη να το συνεχίσει, μόνο και μόνο για να δει εντέλει ποιος κρύβεται πίσω από την όλη εγκληματική δραστηριότητα. Όποιος δεν έχει περιέργεια, ίσως το κλείσει και δεν μάθει ποτέ. Είμαι αυστηρός, γιατί ο Τζο Νέσμπο αποτελεί έναν αξιότατο συγγραφέα, με δεινή λογοτεχνική γραφή και ανεξάντλητη φαντασία. Όμως, το ταλέντο κάποιου επιβεβαιώνεται, όταν γνωρίζει πότε ακριβώς οφείλει να ακουμπήσει το στυλό του κάτω, τη στιγμή που βλέπει ότι στερεύει το μελάνι και ο Νέσμπο, δυστυχώς, φαίνεται να μην το κάνει ή, χειρότερα, να μην το διαισθάνεται καν. 



Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Αρχίζει... (protagon.gr)




Η γενιά μου ανήκει στους απογόνους Ίκαρου. Αυτή τη στιγμή λιώνουν τα φτερά της, όμως παλεύει να προσγειωθεί στα ομαλά. Δεν ξέρω πια ποιο είναι το σωστό, το πολιτικά ορθό. Με νοιάζει μόνο να πάει καλά η πατρίδα μου, η χώρα που με γέννησε. Οι φίλοι μου έχουν διασκορπιστεί σε όλο τον κόσμο. Αμερική, Κίνα και Ευρώπη. Στέλνουν καθημερινά μηνύματα για την κατάσταση της Ελλάδας, ρωτούν πόσο βαριά είναι και αν θα επιζήσει. Με ρωτούν με το κεφάλι κατεβασμένο και έτσι τους απαντώ κι εγώ. Συγγνώμη. Τους απαντούσα. Γιατί ενώ δεν γνωρίζω αν από αύριο θα κυκλοφορώ με δραχμή ή με ευρώ, με αυτή ή την άλλη κυβέρνηση, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, όσο υπάρχω σε αυτό τον κόσμο,  δηλαδή μέσα στα 28 χρόνια, συμβαίνει κάτι μαγικό:  ο κόσμος άρχισε να λέει «όχι»! Πιο δυνατά, πιο βροντερά: «όχι»! Άρχισε να κινείται. Να ξεμουδιάζει.

Μήπως έπρεπε να το έκανε αυτό από το 2009; Ασφαλώς... Ίσως και πολύ νωρίτερα. Όμως πώς; Όταν ακόμη μεσουρανούσε ο εκλεπτυσμένος λαϊκισμός του τότε γνωστού δικομματισμού; Οι πάντες ήταν εξασφαλισμένοι, είτε από τους Πράσινους, είτε απ’ τους Γαλάζιους. Προσωρινά, βεβαίως, οι ανίδεοι. Τους ξεγέλασε το ρητό: «Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού...»

Μια μέρα πριν 5 χρόνια είδα ρακένδυτους ανθρώπους να περιφέρονται μονάχα με κόκαλα που προεξείχαν πάνω τους στα στενά της Αθήνας.

Πριν 4 χρόνια είδα αλλοδαπούς ανθρώπους να χτυπιούνται ανελέητα από «συνανθρώπους» τους με ρόπαλα και σιδηρογροθιές.

Πριν 3 χρόνια είδα τους τελευταίους να «εισβάλλουν» νόμιμα στη Βουλή.

Πριν 2 χρόνια είδα αξιοπρεπείς οικογενειάρχες να ζητούν ελεημοσύνη και να ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια. Οι γειτονιές ερήμωσαν από χαμόγελα. Η πόλη κλείστηκε κι άλλο στον εαυτό της. Σφίχτηκε απ’ τους αναστεναγμούς των κατοίκων της.

Πριν 1 χρόνο είδα παιδιά να μένουν νηστικά και να λιποθυμούν. Είδα ορφανοτροφεία να κλείνουν.

Πριν μια εβδομάδα είδα μια νέα κυβέρνηση να ανεβαίνει. Δεν γνωρίζω πού θα οδηγηθούμε. Εντός, εκτός και επί τα αυτά του Ευρώ; Όμως πλέον έχουμε φτάσει στον πυθμένα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί η κατάδυση. Θαυμάσαμε τον γυμνό πάτο του βυθού και πλέον ξεκινούμε να βρούμε πάλι την επιφάνεια της θάλασσας χωρίς να ξέρουμε αν το οξυγόνο στη φιάλη θα φτάσει. Όμως τι να κάνουμε; Να παραμείνουμε στον βυθό και να περιμένουμε το τέλος μας ή να φτάσουμε όσο πιο ψηλά μπορούμε και παίρνοντας στο τέλος μια μεγάλη ανάσα να καταφέρουμε και να βγάλουμε το κεφάλι μας έξω από το νερό;

Ποτέ δεν είναι αργά. Μ’ ακούς; Σε ρωτάω, μ’ ακούς; Εσύ, πολίτη - πωλητή της αξιοπρέπειάς σου, μη διστάζεις. Τα πράγματα αλλάζουν. Προς τα πού κανείς δεν γνωρίζει, αλλά αλλάζουν.

Σε συγχαίρω, μ’ ακούς; Εσύ, πολίτη - πωλητή της ψήφου σου, μην αγκομαχάς άλλο. Κάτι φαίνεται στον ορίζοντα. Σκόνη... Πολλή σκόνη από τρεχαλητό. Γεμίσαμε σκόνη... Και, τι; Α! Κόσμος! Λαός! Εκατοντάδες! Χιλιάδες! Εκατοντάδες χιλιάδες! Είναι εδώ!

Είστε εδώ; Ήρθες πολίτη – πωλητή της πραμάτειας σου; Καλώς σε βρήκα! Κι εγώ εδώ, ναι! Τ’ ακούς κι εσύ τα «όχι»; Έρχονται επιτέλους! Έρχονται. Σώπα, σώπα. Όπου να ’ναι θα γίνει κι αυτό. Θα σημάνουν πάλι οι καμπάνες του Ρίτσου. Η γενιά μου είναι ακόμα εδώ. Μεγάλος μέρος της. Μην γκρινιάζεις... Πάντα θα υπάρχουν οι φυγόπονοι, οι λάτρεις της άνεσης. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι ίδιοι. Πάντοτε οι λίγοι επαναστατούσαν για τους πολλούς... Πάντοτε οι εξαιρέσεις γίνονταν ύστερα κανόνες...  Ήρθε η ώρα να δείξουμε ότι ο δρόμος δεν είναι για τους αστέγους αλλά για να στεγάζει ιδέες, κι αυτό στο λέει κάποιος που τον χρησιμοποιούσε ως τώρα μόνο για να πηγαίνει στη δουλειά του.

Σου το λέω, μ’ ακούς; Εσύ, πολίτη – πωλητή της ελπίδας σου. Μην τη χάνεις, η Ελλάδα πετά τις στάχτες που την έκαιγαν.

Μην κλαις. Μ’ ακούς; Εσύ, πολίτη-πωλητή της τιμής σου, δεν σε γύμνωσαν εντελώς. Έχεις την άλλη την τιμή, αυτή με το ταυ κεφαλαίο. Οι επαναστάτες δεν απελπίζονται. Ελπίζουν. Το δικαιούνται.

Σςςς... Ακούς; Έτσι... Χαμογέλα πάλι. Αρχίζει.


Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

Προσεχώς...




Αγαπητοί φίλοι,

οι καθημερινοί εργασιακοί ρυθμοί αλλά και η ενασχόλησή μου με τη νέα μου νουβέλα "Το ζάρι" δεν μου έχουν επιτρέψει να ανεβάσω κάποιες νέες αναρτήσεις, το σχέδιο των οποίων έχω ήδη ετοιμάσει.

Ως προθέρμανση, λοιπόν, σας υπόσχομαι ότι εντός του μήνα έρχονται αναλύσεις για την αριστουργηματική "Δίκη" του Φραντς Κάφκα, την συγκλονιστική "Ασκητική" του Νίκου Καζαντζάκη και τον αναπάντεχα απογοητευτικό "Φαντομά" του Τζο Νέσμπο...

Προσεχώς...