Εκτός ύλης και εντός της καρδιάς μου.

Το θεατρικό μου έργο "Εκτός Ύλης ή Ο μονόλογος ενός καθ' ομολογία παράλογου"
στη Βουλή των Ελλήνων την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. 

Ήταν Οκτώβρης, όταν μου τηλεφώνησε ο Γεράσιμος και μου είπε ότι η Βουλή δέχτηκε να ανέβει το έργο την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Ήθελα να εκραγώ από τον ενθουσιασμό, αλλά βρισκόμουν σε δουλειά και συγκρατιόμουν με τεράστια προσπάθεια. Όταν πήγα στην πρόβα δυο μέρες πριν την παράσταση, σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλύτερα αν στο αρχικό διήγημα είχα βάλει ήρωα τον Ιταλό πρωθυπουργό να παραιτείται στο Κολοσσαίο της Ρώμης - ποτέ δεν έχω πάει και θα 'ταν ευκαιρία... Κατά τη διάρκεια της παράστασης (και κάθε παράστασης, μάλιστα οι συντελεστές με κοροϊδεύουν, γιατί πηγαίνω ανελλιπώς στις παραστάσεις) ζούσα ένα μαγικό συναίσθημα και τι εννοώ; Αυτό που ζω κάθε φορά με το έργο: Ξεχνώ ότι το έχω γράψει εγώ. Θες να είναι η ερμηνεία του Γεράσιμου που σε συνεπαίρνει; Θες να είναι αυτές οι αλήθειες που όλοι ξέρουμε και ποτέ δεν ξεστομίζουμε; Θες να είναι το κλίμα της παράστασης; Δεν ξέρω κι ούτε με ενδιαφέρει. Με συνεπαίρνει απλά η ροή και το γεγονός ότι βλέπω κάτι που κανένας πολιτικός δεν θα τολμήσει ποτέ να κάνει και να πει. Μία παράσταση που προσφέρει έργο, μία παράσταση που αποτελεί λειτούργημα και θα έπρεπε να παίζεται σε όλα τα σχολεία από το Καστελόριζο ως τις Πρέσπες, από τη Φλώρινα ως τη Γαύδο. Γιατί; Γιατί τα παιδιά μόνο μπορούν πλέον να σωθούν και τα παιδιά μπορούν πλέον μόνο να σώσουν τα επόμενα παιδιά. Το έργο αυτό, σαν άλλος Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, τρούπωσε σε μια βουλή όπως είναι και μίλησε για μια βουλή όπως θα έπρεπε να είναι. Μέσα στον χώρο αυτό ακούστηκε ο Μάνος Χατζιδάκις να μιλά για το "τέρας". Ποιο τέρας από όλα; Μήπως μιλούσε για το "τέρας" μέσα στο ίδιο το "τέρας"; Απλώς ρωτώ. Το "Εκτός ύλης" με την παρουσίασή του στον φυσικό του χώρο έφτασε στο απώτατο σημείο εξέλιξής του μέσα από τα μάτια του δημιουργού του, η πορεία του όμως δεν σταματά εδώ. Θα δίνει πάντα το "παρών" όποτε χρειαστεί να το δώσει, όποτε η αξία του κουστουμιού ξεπερνά την αξία του ανθρώπου που το φορά.