Αφιερωμένο στη νοσταλγία των ανθρώπων που έχουν φύγει από τη ζωή (μας) και στην νοσταλγία των αδίστακτων τόπων που μας υπενθυμίζουν συνεχώς τα βήματα που κάποια στιγμή τους περπάτησαν.
Ακούς τη θάλασσα;
Για σένα γνέφει στεφάνι απο κοχύλια,
να αγγίζει του νου τις θύμησες σαν το φοράς.
Είναι απ' αλλού φερμένη η νοσταλγία για τα μέρη σου.
Είναι απ' αλλού φερμένη η νοσταλγία για τα μέρη σου.
Όχι επίγεια.
Με τέτοιες χαρές έχουν ξεχάσει να γελούν οι άνθρωποι.
*Η φωτογραφία τραβήχτηκε στην Αγία Μαρίνα Πτελεού Μαγνησίας.
Υπεροχη φωτογραφία! Η θάλασσα που αφριζει και ο ουρανός που γκριζαρει πάντα με συναρπαζουν!! Όμως θα διαφωνησω - και ελπίζω να μη σε στενοχωρησω! -:οι τόποι δεν είναι ποτέ αδίστακτοι, οι άνθρωποι όμως ναι, δυστυχώς... Εννοείται ότι δεν αποτελεί αυτο που λέω ψογο στον ποιητικό σου λόγο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδίστακτοι υπό την έννοια ότι μαρτυρούν και υπενθυμίζουν στιγμές που έχεις ζήσει με πρόσωπα. Πράγματι, η φωτογραφία είναι πανέμορφη. Η διαφωνία δε με στεναχωρεί ποτέ, αντίθετα: με κινητοποιεί για διάλογο! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή