Τα πάντα συνεχίζουν, όμως πώς τελειώνουν παράλληλα; Τελειώνουν, γιατί κάτι καινούριο ξεκινά.
Το όμορφο ταξίδι ξεκίνησε το 2008, όταν έγινα μέλος στο theartofcrime, ηλεκτρονικό περιοδικό Εγκληματολογίας, υπό την αιγίδα του καθηγητή, κ. Νέστορα Κουράκη. Το μεράκι για έρευνα και συγγραφή έρρεε άφθονο σε όλη την ομάδα και για πρώτη φορά κατόρθωσε να κάνει τη διαφορά ένα διαδικτυακό περιοδικό με θέμα την Εγκληματολογία και μάλιστα στο πλαίσιο δράσης του Πανεπιστημίου (Νομική Σχολή Αθηνών). Έπειτα από χρόνια συνεργασίας, προέκυψαν μεταπτυχιακά, στρατοί κ.λπ, οπότε αναγκαστικά χωρίζεσαι από κάποιους ανθρώπους. Ύστερα από πρόταση του Διονύση Χιόνη επανένταχθηκα σε αυτή την ωραία ομάδα, ως αρχισυντάκτης αυτή τη φορά, η οποία επανήλθε πιο δυναμική, πιο επιστημονική, πιο ορεξάτη από ποτέ και δημιούργησε μια ηλεκτρονική Επιθεώρηση Εγκληματολογίας με προσδοκίες αλλά και προοπτικές για ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον σε εσωτερικό επίπεδο αλλά και διεθνώς (ήδη γίνονται επιστημονικές παραπομπές στο περιοδικό από το εξωτερικό).
Ήταν μεγάλη μου τιμή και χαρά που συνέδραμα ως αρχισυντάκτης το Crime Times. Δεν θα αρνηθώ ότι υπήρχαν διαφωνίες, ατέλειες, αβλεψίες, λάθη, όμως ευτυχώς δεν ήταν πολλά, τολμώ να πω πως ήταν ελάχιστα. Ποιος άλλωστε είναι αλάνθανστος; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι τα γνωρίζει όλα; Ακριβώς... Πέρα από αυτά, υπήρχαν και πολύ όμορφες στιγμές, στιγμές ανθρώπων που ήρθαν κοντά για έναν κοινό σκοπό: την πρόληψη του εγκλήματος και την, όσο γίνεται περισσότερο, καταστολή του μέσω της θεωρητικής κυρίως προσέγγισης των επιστημονικών πονημάτων, αλλά και μέσω συνεδρίων, ραδιοφωνίας, σεμιναρίων και άλλων δημιουργικών δράσεων. Το Κέντρο Μελέτης του Εγκλήματος αποδεικνύει ως ζωντανό παράδειγμα ότι όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και πραγματικός στόχος. Έπειτα, ακολουθεί στις περισσότερες των περιπτώσεων η επίτευξη.
Το γιατί ως αστικολόγος ασχολήθηκα με την Εγκληματολογία δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί. Η Εγκληματολογία βρίσκεται παντού, γιατί το έγκλημα βρίσκεται παντού. Ακόμα και όταν κάποιος σκέφτεται παράνομα, εγκληματεί με την αρνητική έννοια της ηθικής. Η κοινωνική ταυτότητα της Εγκληματολογίας, έχω την αίσθηση ότι, κυριαρχεί κατ' ελάχιστο σε σχέση με τις υπόλοιπες πτυχές της, που σαν παρακλάδια ποτίζονται από τις ανθρώπινες παρεκκλίσεις. Η Νομική, η Ψυχολογία, η Ανθρωπολογία, η Ιστορία δηλώνουν όλες το "παρών", όμως όλες αυτές βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα στην κοινωνία και τον "κακό" εαυτό τους στην κοινωνία του Εγκλήματος. Επομένως η Εγκληματολογία μας αφορά όλους και αφορά τα πάντα. Αναρωτιέται κανείς αν μια κοινωνία χωρίς έγκλημα θα μπορούσε να θεωρηθεί "υγιής" κοινωνία. Θεωρητικά ναι, πρακτικά θα ήταν ουτοπικό. Όμως, πώς θα μπορούσε κάποιος να ζήσει χωρίς παρέκκλιση ή χωρίς απόκλιση; Η αμαρτία είναι γλυκιά και το έγκλημα δελεαστικό, πόσο μάλλον όταν εκκινείται από έναν συνδυασμό από ανομολόγητα πάθη, ορμονικές ροπές και βιολογικές ορμές αφενός και αίσθημα κοινωνικής αδικίας και απογοήτευσης αφετέρου. Κοινωνία χωρίς έγκλημα θα συνεπαγόταν και άνθρωπο χωρίς κακή πράξη. Αδύνατον. Επομένως, το ΚΕ.Μ.Ε πάντα θα χρειάζεται να επεμβαίνει όσο το έγκλημα ζει.
Οι φορείς που βοηθούν για μια πιο υγιή κοινωνία (καθώς καθαρά υγιής κοινωνία δεν υφίσταται) μπορεί να είναι πολλοί, πάμπολλοι και να στέκουν όλοι αρωγοί στο δύσκολο έργο του μέσου εγκληματολόγου. Η μεγάλη πρόκληση είναι όλοι οι ενδιαφερόμενοι να κοιτούν μπροστά και όχι δίπλα τους. Όποιος κοιτά δίπλα του είτε θα χάσει τον στόχο είτε τη διαδρομή του. Όταν μάλιστα ασχολείται κανείς με μία επιστήμη που έχει για πυρήνα της την κατηγορία, είναι πολύ εύκολο να αρχίσει κι εκείνος να κατηγορεί ή να κατηγορείται (το τελευταίο ισχύει κυρίως, όταν κάποιος κάνει καλά τη δουλειά του). Η επιστημοσύνη - επιστημονικότητα αν προτιμάτε - λατρεύει την πολυφωνία όχι όμως την οχλαγωγία. Το Crime Times - για όσο καιρό υπηρέτησα εθελοντικά από τη θέση του αρχισυντάκτη - μαζί με τον έτερο συνάδελφο, Βαγγέλη Γεωργίου, προσπαθήσαμε να το αναγάγουμε σε μια ήρεμη ακαδημαϊκή δύναμη. Προσπαθήσαμε να δώσουμε φωνή σε νέα πρόσωπα, να ενισχύσουμε τον λόγο των παλαιών και να αναδείξουμε κρυμμένες πτυχές της Εγκληματολογίας.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον Διονύση Χιόνη για την πρόταση συνεργασίας το 2016, την πρόεδρο Αναστασία Χαλκιά για την ελευθερία κίνησης που μου έδωσε, τον Βαγγέλη Γεωργίου για την άψοχη συνεργασία, τη Μάρθα Λεμπέση για την άγρυπνη συμπαράστασή της και όλα τα υπόλοιπα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του ΚΕ.Μ.Ε. για την όμορφη πορεία που είχαμε παρέα. Τέλος, ένα μεγάλο μπράβο στη νέα επιστημονική κοινότητα που ανατέλλει, στο νέο "αίμα" της επιστήμης που με φόρα, γνώση αλλά και την αρμόζουσα ταπεινότητα, μέσω των άρθρων τους, έδιναν και δίνουν ζωή στο περιοδικό και δεν είναι άλλοι από τους ανθρώπους της συντακτικής ομάδας.
Ευχαριστώ πολύ. Θα βρίσκομαι πάντα στις επάλξεις μαζί με νέους επιστήμονες, όπως τα μέλη του ΚΕ.Μ.Ε, που έχουν σκοπό όχι να προάγονται μέσα από την επιστήμη, αλλά να προάγουν αυτήν μέσα από το εκκωφαντικά σιωπηλό τους έργο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δηλώστε το "παρών"...