Αλήθεια, σήμερα επιτρέπεται να πει κανείς ψέματα;
Βέβαια, στην Ελλάδα το ψέμα τείνει να γίνει συνήθεια και η αλήθεια εξαίρεση.
Για αυτό και βλέπουμε μία γενική ανοσία στην πολιτική ζωή του τόπου, με συνέχιση των γενικόλογων υποσχέσεων των δύο πιο μεγάλων κομμάτων.
Διόλου περίεργο δεν είναι το γεγονός ότι πλέον οι υποσχέσεις έχουν στερέψει, διότι για να υποσχεθείς, έπειτα πρέπει να εκπληρώσεις.
Εκπλήρωση υποσχέσεων, εν προκειμένω δεν πρόκειται να επέλθει, παρά μόνο εκπλήρωση υποχρεώσεων.
Ζώντας, λοιπόν, ένα αβέβαιο παρόν, αναρωτιέται κανείς αν θα δει το φως της μέρας πάλι κάποια νίκη στην Ελλάδα. Οποιουδήποτε χαρακτήρα. Αθλητική, πολιτική, οικονομική, πολιτιστική.
Ήττες δυστυχώς έχουν έρθει πολλές.
Θέλει πολύ κουράγιο και δυνατούς παίκτες αυτό το συνεχόμενο κλίμα πεσιμισμού, που το βλέπω πλέον πολύ συχνά από συνομηλίκους μου.
Ίωση της εποχής; Μακάρι να ήταν. Γιατί στην ίωση παίρνεις τη δόση του αντιπυρετικού και νιώθεις καλύτερα, στην κρίση παίρνεις τη δόση του πακέτου και νιώθεις χειρότερα.
Κρατήρας ηφαιστείου κάθε σπίτι, που περιμένει να επανενεργοποιηθεί.
Λάβα και αγανάκτηση έχουν γίνει ένα.
Με λίγες εξαιρέσεις, ο κόσμος δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Να φύγει από την χώρα του και να βρει αλλού την τύχη του;
Να μείνει με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα γίνουν κάποια στιγμή κάπως καλύτερα;
Ξέρει κανείς πότε θα συμβεί αυτό; Ίσως ρητορική ερώτηση.
Ο μόνος λόγος, όμως, που κρατάει κάποιον πίσω είναι μία αόρατη φωνή που λέει στον Έλληνα να μην εγκαταλείψει, που του λέει ότι ο άξιος δεν θα χαθεί ό,τι και αν γίνει.
Πιστευτό ή όχι, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους λόγους που πολλοί δεν έχουν εγκαταλείψει αυτόν εδώ τον τόπο. Η Βούλα Πατουλίδου το 1992 είχε πει το περιβόητο: «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!»
Ρήση τόσο πατριωτική, μα και τόσο προφητική! Λες και έδινε κουράγιο σε χιλιάδες Έλληνες μετά για υπομονή. Υπομονή όχι μόνο στις χαμηλότερες τάξεις. Όλες οι κοινωνικές τάξεις δοκιμάζονται. Δεν βγαίνει κανείς στο απυρόβλητο.
Σταθερή αξία το μεράκι του Έλληνα.
Το φιλότιμό του, που ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες ώρες θα βοηθήσει το συνάνθρωπο από το υστέρημά του.
Υστέρημα, που μόνο ο μέσος Έλληνας ξέρει το πόσο δύσκολα αποκτιέται.
Φωτεινή εξαίρεση άνθρωποι μιας άλλης νοοτροπίας, που ζουν σε μια άλλη Ελλάδα, της "Παραβύσσου": ενός μίγματος παραδείσου και αβύσσου.
Χωρίς φόβο όμως, πρέπει κανείς να συνεχίζει και να προχωρά. Γιατί τι είναι η ζωή; Ένα διάλειμμα μέσα στο άπειρο.
Ψυχή και χαμόγελο χρειάζονται μόνο. Αυτά είναι τα δύο απαραίτητα συστατικά που πρέπει να έχει καθένας μας μέσα στο δισάκι του.
Ώρα, λοιπόν, να πάρουμε τη ζωή στα αστεία και να μετατρέψουμε την Πρωταπριλιά σε Εθνική Επέτειο, για να θυμόμαστε κάθε χρόνο ποιοι μας έφεραν ως εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δηλώστε το "παρών"...