Πάντοτε μου άρεσαν τα μαθηματικά και ο πρακτικός τρόπος σκέψης. Επίσης, είμαι λάτρης των αστυνομικών μυθιστορημάτων. Επομένως, συνδυάζοντας αυτά τα δύο, ήμουν θετικά διακείμενος απέναντι στο βιβλίο του συγγραφέα απ' την Αργεντινή που σπούδασε Μαθηματικά στο Μπουένος Άιρες και έχει βγάλει βραβευμένες στη χώρα του συλλογές διηγημάτων, όπως επίσης και έχει τιμηθεί με εθνικό βραβείο μυθιστορήματος.
Το βιβλίο λέγεται η ακολουθία της Οξφόρδης και η καθαρή του συγγραφική ύλη αποτελείται από 224 σελίδες, στις οποίες μέσα από μαθηματικούς τύπους (ακολουθίες) οι ήρωες προσπαθούν να εντοπίσουν το δολοφόνο των θυμάτων και να εξιχνιάσουν τα κίνητρά του.
Η γραφή του συγγραφέα είναι άμεση, περιεκτική, με ένα μίγμα διαλογικής μορφής και αφήγησης από την οπτική του ήρωα (είθισται να μην ακολουθείται η μηδενική οπτική του παντογνώστη αφηγητή σε τέτοιου ειδους μυθιστορήματα, ώστε να διατηρείται η αγωνία στο έπακρο σαφώς). Η μετάφραση του κειμένου της κυρίας Λογοθέτη (εκδόσεις Πατάκη) επίσης αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, όμως σας ομολογώ ότι το βιβλίο όχι απλά δεν κράτησε το ενδιαφέρον μου, αλλά έτρεχα τις σελίδες, για να το τελειώσω από τη μονοτονία. Ενδεχομένως φταίει το γεγονός ότι ο συγγραφέας έπεσε θύμα της ίδιας του της επιστήμης και μιλούσε στον αναγνώστη με μαθηματικούς όρους, λες και ο τελευταίος είχε υπάρξει φοιητητής του. Ο λόγος του, αν και γλαφυρός, πολλές φορές πλατειάζει σε αναφορές που ακροβατούν μεταξύ φιλοσοφίας και μαθηματικών. Από την άλλη μπορεί να συναρπάζει κάποιους από εσάς η σχέση μιας μαθηματικής ακολουθίας με έναν φόνο. Σεβαστό. Άλλωστε, αυτό ιντρίγκαρε κι εμένα στην αρχή. Όμως, όταν το μισό βιβλίο συντίθεται από πλεονάζουσες περιγραφές και αμπελοφιλοσοφίες, τότε θα προτιμούσα ο συγγραφέας να έγραφε μια νουβέλα εκατό σελίδων παρά ένα μυθιστόρημα το οποίο προσπαθεί με νύχια και με δόντα να αποδείξει την αναγκαιότητα της λογοτεχνικής του ύπαρξης μέσα από τη θετική επιστήμη και μάλιστα, με αποδέκτες αναγνώστες που ενδεχομένως να μην έχουν καταπιαστεί ποτέ με αυτή.
Όλα τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι το έργο δεν έχει καλές στιγμές. Αλλά δεν φτάνουν οι στιγμές, για να συνθέσουν ένα ικανοποιητικό διάστημα σε πλοκή και συνοχή. Η ιδέα απλή: Τρεις φόνοι που τους συνδέει μια διαστροφική σκέψη: τα σύμβολα των μαθηματικών και η ακολουθία τους μαρτυρούν τη συχνότητα και τον τόπο των δολοφονιών. Θετικό σημείο: η τελική αποκάλυψη, που για ένα μυημένο αναγνώστη στα αστυνομικά μυθιστορήματα δεν θα αποτελούσε μεγάλη έκπληξη.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Τώρα το αν αξίζει να το διαβάσετε, εξαρτάται από τον χρόνο που θέλετε να σπαταλήσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δηλώστε το "παρών"...