Ερωτας Παράλογος

-       

-         

   -- «Πάντα έτσι ήταν. Γρήγορος. Φευγαλέος. Στην αρχή ζεστός και μετά αδιάφορος», είπε με παράπονο η Αγάπη για τον Έρωτα.

-      - «Όταν σας τα ‘λεγα εγώ, δε μου δίνατε σημασία. Ξεκινήστε αργά, να γνωρίσετε καλά ο ένας τον άλλο», συμβούλευσε η Φιλία με το σύνηθες ύφος της σοφίας να κοσμεί τους ισχυρισμούς της.

-       - «Έκανα θυσίες επί θυσιών... Αλλά τίποτα. Είχε πια σβήσει.»

-    - «Δυστυχώς πολλές φορές ο Έρωτας δρα σαν τα κεριά. Στην αρχή λιώνει για σένα κι ύστερα παφ. Σβήνει. Έτσι ξαφνικά» Η Αγάπη συνέχισε το λογύδριό της, χωρίς να δίνει σημασία στη φιλία:

-     - «Κι έτρεχα... Έτρεχα ξέφρενη να τον προλάβω, αλλά εκείνος δεν γύρισε καν να με κοιτάξει. Κι όσο έδινα όλες μου τις δυνάμεις να τον πλησιάσω, τόσο εκείνος κοιτούσε αλλού, λες και δεν υπήρχα, λες και δεν του ‘κανα,» είπε και κατέβασε το κεφάλι της μελαγχολικά.        

-      -  «Και; Τι έγινε εν τέλει; Έμαθες το επώνυμό του;», ρώτησε με περιέργεια η Φιλία.

-     - «Φρόντισα και για αυτό. Έρωτας Παράλογος. Του Οίστρου και της Φαντασίας. Γεννημένος περίπου τον ίδιο καιρό με μένα. Τον ήξεραν όλοι όσους ρώτησα."

-       -  «Τι ρομαντικό...», έκανε η Φιλία περιμένοντας να ακούσει τη συνέχεια. "Και μετά τι έγινε;"

-       - «Μετά τίποτα. Με ξέχασε.»

-       - «Κι εσύ;»

-       - «Εγώ... Εγώωωω... τον θυμάμαι πού και πού. Αναμνήσεις καλά κρατημένες για εφόδιο σε δύσκολες στιγμές. Εικόνες μου ’ρχονται ξαφνικά, όπως όταν παίζαμε το σκύλο με τη γάτα. Τώρα πια κυνηγά μια άλλη κι έχει, κατά πως λένε, κολλήσει μαζί της. Μοίρα θαρρώ τη φωνάζουν.»

-      - «Μοίρα;», έκανε έκπληκτη η Φιλία. «Την ξέρω! Είναι μεγάλη πλανεύτρα! Τελικά, ο κύριος Έρωτας δεν μας τα ‘πε καλά. Δεν φαίνεται να χορταίνει! Έχει αναρίθμητες κατακτήσεις...»

     - «Εκεί διαφέρουμε μ' αυτόν. Στο δικό του "πολύ". Κατάλαβες;», έκανε η Αγάπη κοιτάζοντας κάπου απροσδιόριστα προς τον ουρανό με απογοήτευση: "Αυτός θέλει το "πολύ". Εγώ χορταίνω και με το λίγο".