Επόμενη στάση: Ζωή (protagon.gr)

     Εξηνταπεντάχρονος άνδρας, άγνωστων λοιπών στοιχείων μέχρι την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, αποφάσισε να δώσει οριστικό τέλος στη ζωή του, πέφτοντας στις γραμμές του μετρό στην Ακρόπολη. Ο συρμός τον διαμέλισε. Γρήγορος θάνατος. Ανώδυνος. Δωρεάν. Η επιλογή επί της ζωής είναι και επιλογή επί του θανάτου.

     Το παραπάνω δεν αποτελεί το μοναδικό περιστατικό. Μέχρι τώρα τουλάχιστον μία αυτοκτονία το μήνα συμβαίνει στον υπόγειο σιδηρόδρομο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο αυτόχειρας, όπως και πολλοί άλλοι, αποφασίζει να αυτοκτονήσει εκεί. Οι πιθανότητες επιτυχίας του σχεδίου του βαίνουν συντριπτικά υπέρ του. Η απόγνωση που κυριαρχεί στο αίμα του και η απογοήτευση για ένα χειρότερο μέλλον δεν του δίνουν ευκαιρίες έστω και μιας απειροελάχιστης αισιοδοξίας. «Η Ελλάδα κέρδισε το στοίχημα με το Ευρώ», γράφει παράλληλα πρωτοσέλιδο μεγάλης εφημερίδας, ενώ με μικρά γραμματάκια σε μια πλαϊνή στήλη άλλου φύλλου, πλησίον του πρώτου, αναφέρεται ότι «ο κίνδυνος νέου μνημονίου και απομάκρυνσης από την ευρωζώνη καλά κρατούν σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων».

     Η δημοκρατία τραντάζεται. Η ουσιαστική νομιμοποίηση των βουλευτών απειλείται από την εκδικητική ψήφο των Ευρωεκλογών. Η οικονομία μας πνέει τα λοίσθια. Πρώτον, ως νομικός οφείλω να διευκρινίσω το εξής: η τωρινή κυβέρνηση (ευτυχώς ή δυστυχώς) απολαμβάνει τη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής. Το ότι ο κόσμος αποφάνθηκε άλλως στις εκλογές του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου θα έχει φανερή αντανάκλαση στις επόμενες εθνικές εκλογές, αλλά σύμφωνα με το Συνταγματικό Δίκαιο – που κατά τα άλλα σε καθημερινή βάση βάναυσα καταπατείται – δεν τίθεται ζήτημα έλλειψης τυπικής νομιμοποίησης της τωρινής Βουλής. Δεύτερον, είναι λογικό κανείς να εξανίσταται όταν βλέπει από τη μία τον (ηθικό) αυτουργό αλλοίωσης των στοιχείων της λίστας Λα Γκαρντ (ή Φαλτσιάνι) να κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας και από την άλλη την επικουρική του σύνταξη να από 90 να πηγαίνει 83 Ευρώ για το καλό της χώρας. – Η αλήθεια είναι ότι για να επιστραφούν τα αναδρομικά στο δικαστικό σώμα και στους ένστολους χρειάζονται κάποιες θυσίες. Αυτές τις θυσίες θα της κάνει η κυρία των 70 χρόνων που ζει με αυτή τη σύνταξη, από την οποία θα πληρώσει τον έκτακτο φόρο ακινήτων, την εφορία κλπ... Απροπό, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε προς χάριν του δημοσίου συμφέροντος το Μνημόνιο συνταγματικό λόγω του έκτακτου και προσωρινού του χαρακτήρα. Αναρωτιέμαι, αν διαιωνιστεί η φορολόγηση, θα συνεχίσει να υφίσταται τόσο ο έκτακτος όσο και προσωρινός χαρακτήρας;

     Ίσως ο κύριος που αυτοκτόνησε να περίμενε να νικούσε η Εθνική μας την Κόστα Ρίκα. Ο κόσμος χρειάζεται χαρά. Χρειάζεται λόγους για να γιορτάσει. Μια τέτοια μεγάλη πρόκριση είναι το οξυγόνο του. Είναι η αφορμή για να ξεχαστεί απ’ την καθημερινότητα. Ίσως πάλι πίστεψε το εξώφυλλο της μιας εφημερίδας, αγόρασε όμως την παραδίπλα κι έμαθε την αλήθεια. Δεν ήταν συγγενής μας, για αυτό δεν ανησυχούμε. Περνάμε την είδηση στα ψιλά γράμματα. Ελέγχουμε το εισιτήριο των διακοπών μας για το δεκαπενταύγουστο και περιμένουμε να απολαύσουμε τον ήλιο της μεσογειακής θάλασσας για πέντε μέρες. Τότε θα κάνουμε την επανάστασή μας. Την επανάσταση του φραπέ στην «Ελλαδάρα» που εμείς δημιουργήσαμε.

     «Επόμενη στάση: Ακρόπολη», ακούστηκε η γλυκιά γυναικεία φωνή του συρμού και σε λίγα δευτερόλεπτα ένα βροντερό μπαμ σήμανε και το τέλος μιας ζωής που δεν θα είχε επόμενη στάση. Το τρένο ακινητοποιήθηκε μπροστά στη φωτογραφία της Μελίνας Μερκούρη, η οποία, από το μνημείο του Παρθενώνα, αποχαιρετά με χαμόγελο το παρελθόν. «Please, mind the gap», συμβούλεψε η φωνή, ενώ οι τουρίστες που βρίσκονταν στο βαγόνι δεν είχαν ιδέα ούτε ποια ήταν κυρία που χαιρετoύσε απ’ την Ακρόπολη, ούτε γιατί ο συρμός είχε σταματήσει λίγα μέτρα πριν το τέλος της αποβάθρας.

Στη μνήμη του άγνωστου επιβάτη.