Η ωραιότερη ήττα

Να έχεις ταυτιστεί με τα λίγα.
Κι η αγάπη να λυσσομανά απτόητη.
Να αλλάζει τις λέξεις, μήπως καταφέρει και σε ξεγελάσει.
Στο κουδούνι κανείς.
Πάλι το τίποτα με ξεγέλασε.

Το βιβλίο γυρίζει μόνο του σελίδες.
Προσπαθεί κι αυτό να με συνετίσει. Δεν το ακούω.
Μονάχα βλέπω την εικόνα σου σε κάθε βίαιο ξεφύλλισμα.

Να δίνεις, να δίνεις, να δίνεις.

Δόση αντί υπόσχεσης.
Δόση μα κι αφαίρεση μαζί.
Η πρόσθεση πουθενά. 

Αργεί.
Όπως το λεωφορείο που έχει ήδη περάσει. 

Αργεί.
Κι εσύ περιμένεις... Τι περιμένεις;
Μια αγάπη που αδιάφορα σιωπά;
Μια αγάπη που δεν άρχισε ποτέ;

Ίσως και ναι... Δεν ξέρω... Στάσου! Το "ναι" περιμένω. Μη φύγεις!

Εκεί που το  επουράνιο γαλάζιο
προσπαθεί απελπισμένα να βουτήξει στη θάλασσα το ηλιοβασίλεμα
και να την κάνει δική του.
Αιωνίως παράλληλος ο ουρανός με τη θάλασσα.
Αιωνίως παράλληλες οι αγάπες μας...

Γελασμένες απ' τη ματαιότητα του δειλινού. 

Εκεί περιμένω. 

Χαμένος στο αψυχολόγητο κέφι του άλλου προσήμου.

Στην αδιάφορη παράλειψη μιας καλημέρας,

χαμένος στη σιγουριά της αβεβαιότητας.

Η ωραιότερη ήττα της ζωής μου.