Ήταν αρχές Σεπτέμβρη, όταν άρχισα να γράφω το τέταρτο βιβλίο μου, αλλά ουσιαστικά πρώτο, μιας και τα πρώτα τρία τα θεωρώ πρωτόλεια έργα με τις αδυναμίες τους, οι οποίες στο συγκεκριμένο θέλω να πιστεύω ότι έχουν επουλωθεί.
Το όνομα αυτού; Αλλιώτικος Νόμος. Πώς μου ήρθε θα αναρωτηθείτε... Πρώτον, είμαι δικηγόρος. Καλό, κακό, θα δείξει. Το όνομά μας και η φήμη μας ως επαγγελματίες καθημερινά λασπολογείται και το άσχημο είναι τις περισσότερες φορές όχι άδικα. Κρίνοντας ότι ανήκω στο κομμάτι εκείνο της μειοψηφίας που δεν θεωρεί τους λοιπούς ως μιάσματα, κατώτερους από εκείνον τον "ένα", λιγότερο "λαμόγιο" και "με το σταυρό στο χέρι", προσπαθώ με φόντο την ετικέτα του "ελεύθερου επαγγελματία" να απομυθοποιήσω (κανόνας) ή και να επιβεβαιώσω (εξαίρεση) τα όσα έχουν ειπωθεί για την αδίστακτη πλευρά αυτών των ανθρώπων. Ήθελα να τονίσω ότι πίσω από το προσωπείο κάθε δικηγόρου, κρύβεται ο παράγων άνθρωπος, ο οποίος παραγκωνισμένος και καταπιεσμένος στις πλείστες των περιπτώσεων, δεν αφήνεται να αναπτυχθεί πλήρως, παρά σκλαβώνεται από τη γραβάτα και το τακούνι. Δεν θα ειπωθούν μόνο καλά για το σινάφι μου. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά μέσα από τη φαντασία θα προσπαθήσω να αποκαταστήσω την κακή μας φήμη ότι όλοι εμείς "δεν νιώθουμε"...
Δεύτερον, λέγεται Αλλιώτικος Νόμος, γιατί ένα βράδυ του 2011 στο Βερολίνο, μου ήρθε η ιδέα, η έμπνευση, όπως θέλετε πείτε το, με αφορμή την ιδιότητά μου ως νομικού (και όχι ως αιτία όπως ανέφερα παραπάνω) να γράψω κάτι με νομικό τίτλο χωρίς αμιγώς νομικό περιεχόμενο. Εξ ου και το "αλλιώτικος". Το όλο σκεπτικό πάτησε μια ανύποπτη στιγμή στο άκουσμα του ομότιτλου τραγουδιού που έχει γράψει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Η αρχική γραμμή του μύθου είχε βασιστεί αρχές του 2012 (πριν αρχίσω να γράφω το βιβλίο) σε λανθασμένα μου ένστικτα και είχε εμπνευστεί ίσως από λάθος ανθρώπους. Όμως αυτή δεν είναι η ζωή; Το μεγαλύτερος μέρος της πηγάζει από "ωραία και τυχαία λάθη".
Και για να απαντήσω στο ερώτημα αν το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό, θα πω το εξής που πιστεύω ότι αντιπροσωπεύει τεράστιο ποσοστών των συγγραφέων: Ασφαλώς και είναι εν μέρει. Γράφω όσα μου έχουν συμβεί, όσα δεν έχουν συμβεί, όσα θα ήθελα να μου συμβούν και όσα δεν θα ήθελα να μου συμβούν. Πιστεύω ότι ακριβολογώ. Κάποια γεγονότα δεν έχουν συμβεί ποτέ, κάποια άλλα έχουν αλλά με παραλλαγές και κάποια άλλα αποτελούν αποκυήματα καθαρής φαντασίας.
Εύχομαι να βρει αντίκρυσμα στους αναγνώστες, όταν κάποια στιγμή δημοσιευθεί. Η μεγαλύτερη χαρά της μοναχικής και ψυχολογικά επώδυνης διαδικασίας της συγγραφής (καθώς ο συγγραφέας συμπάσχει με τους ήρωές του) είναι η επικοινωνία του έργου του δημιουργού. Μοναξιά και επικοινωνία. Πόσο αντιφατικό μα και πόσο αληθινό παράλληλα...
12 κεφάλαια, 235 σελίδες, 4 ήρωες, 1 βιβλίο. Οι περιπέτειες του Γιάννη, της Ελένης, του Νίκου και της Άννας τελείωσαν ύστερα από 10 μήνες συγγραφής και είναι έτοιμοι να δοθούν στα χέρια σας.
Ανυπομονώ να μοιραστώ τις σκέψεις των ηρώων μαζί σας.
Κλείνω με το ομώνυμο με τον τίτλο του βιβλίου μου τραγούδι, που μου έδωσε και την ώθηση να γράψω κάτι που εύχομαι να μας κάνει να αναρωτηθούμε όλοι, αν έχουμε αναλογιστεί ποτέ τι σημαίνει ευκαιρία, αγάπη, καριέρα, μίσος, φιλία, περιπέτεια, θλίψη και έρωτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δηλώστε το "παρών"...