Στο σχολείο ήταν μαγκιά να καπνίζεις, γιατί έτσι μεγάλωνες πρώτος, μεγάλωνες γρήγορα. Στο πανεπιστήμιο ήταν μαγκιά να μπεις σε παράταξη, γιατί έτσι γινόσουν γνωστός. Στη δουλειά ήταν μαγκιά, όταν έβρισκες θέση "στο μιλημένο" και δεν περίμενες τις 3.458 συνεντεύξεις, για να σου ζητήσουν ακόμη και έγγραφο άφεσης αμαρτιών από τον πάπα, για να σε προσλάβουν. Στις δοσοληψίες ήταν μαγκιά να τα έπαιρνες μαύρα, γιατί έτσι κι αλλιώς θα φορολογούσαν τον συνταξιούχο. Στην παραλία ήταν μαγκιά να αφήνεις τα αποφάγια σου στην άμμο, γιατί η οικιακή βοηθός στο σπίτι σου ήταν απασχολημένη με τα παιδιά που έπρεπε να κάνεις, για να θεωρείσαι οικογενειάρχης άνθρωπος στην κοινωνία. Στην εκκλησία ήταν μαγκιά να κάθεσαι πρώτη σειρά, γιατί έτσι έδειχνες το χριστιανικό σου πρόσωπο, κι ας έβριζες τον αλλοδαπό με χιτλερικούς χαρακτηρισμούς, θεωρώντας τον υπάνθρωπο, στις παρέες σου.
Η ράτσα μας, ευφυής. Οι γενιές μας, διπλά ευφυείς. Από την πολλή ευφυΐα χρωστάμε της Μιχαλούς. Από την πολλή ευφυΐα η Ελλάδα έχει γίνει γηροκομείο. Από την πολλή ευφυΐα οι νέοι μεγαλουργούν στο εξωτερικό.
Όλοι μου, σχεδόν όλοι μου - συγγνώμη - οι φίλοι έχουν αφήσει την χώρα μας και εργάζονται σε ξένα εδάφη, σε περιβάλλοντα φιλικότερα, που σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τις σπουδές του καθενός, το ποιόν του με άλλα λόγια. Αυτό δεν είναι λυπηρό. Ίσα ίσα. Μας ευχαριστεί. Μας δίνει την ελπίδα ότι ο ελληνισμός, ακόμη κι αν αφανιστεί από τη χώρα του, θα βρει αλλού βράχια να απλώσει τα δημιουργικά του πλοκάμια. Αυτό, όμως, που με στενοχωρεί, ξέρετε τι είναι; Ότι όλοι αυτοί οι φίλοι, όλα αυτά τα παιδιά της Ελλάδας που στο μέτωπό τους γράφουν με έντονα γράμματα το όνομα της καταγωγής τους, θέλουν να επιστρέψουν. Όμως δεν μπορούν. Δεν μπορούν. Γιατί, για να επιστρέψεις κάπου καλύτερα, πρέπει πρώτα ο ελαττωματικός προορισμός να αλλάξει ρότα. Δεν αρκεί τα χώματα να λέγονται πατρίδα. Πρέπει και η πατρίδα να σε θεωρεί παιδί της. Έτσι, εμείς, όσοι έχουμε απομείνει σ' αυτό το κράτος, που λυσσαλέα λυσσομανά βλέποντας τον εαυτό του στην αγκαλιά της Ευρώπης (και όχι στα δόντια της), σηκώνουμε το μαντήλι και αποχαιρετούμε πρόσωπα που χάνουμε, αναμνήσεις με καπνούς που σβήνουν μέσα στην ατμόσφαιρα του δακρυγόνου μας.
Μαγκιά μας, λοιπόν, η επαπειλούμενη δραχμή. Μαγκιά μας η μοναξιά. Μαγκιά μας η απομόνωση. Μαγκιά μας όσοι μας κυβερνούν. Μαγκιά μας κι ο καθρέφτης μας. Γιατί δείχνει το πρόβλημα και μαζί και τη λύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δηλώστε το "παρών"...