Dan Brown: Αρκτικός κύκλος

Αρκτικός Κύκλος, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα, 2005

     Παρελθόν αποτελεί από τη λίστα του συγγραφέα και το εναπομείναν βιβλίο του Brown που δεν είχα διαβάσει (αν εξαιρέσω τους Πεφωτισμένους και το Κώδικα Ντα Βίντσι, καθώς με δελέασαν οι κινηματογραφικές τους μεταφορές) και απορώ για το εξής: Γιατί αυτός ο άνθρωπος έχει κόλλημα με τον Ρόμπερτ Λάνγκτον από τη στιγμή που μπορεί και σκιαγραφεί με μαεστρία γυναικείους χαρακτήρες, όπως τη Ρέιτσελ Σέξτον ή την ηρωίδα του στο Ψηφιακό Οχυρό; Μάλλον διότι ο Λάνγκτον, ως φωστήρας και παντογνώστης, του δίνει μεγαλύτερη ευελιξία στην πλοκή του μύθου και μέσω αυτού ο συγγραφέας μπορεί να μας πει το "μάθημα" που διάβαζε για μήνες πριν γράψει το βιβλίο με περισσότερη ευκολία.

     Λίγα λόγια για την υπόθεση: Η κόρη του γερουσιαστή Σέξτον και υποψήφιου προέδρου των ΗΠΑ, Ρέιτσελ, αναλαμβάνει μία υπόθεση απευθείας από το Λευκό Οίκο, η οποία άπτεται του αντικειμένου του επιστημονικού της τομέα. Αν και στην αρχή δειλιάζει, καθώς σκέφτεται ότι θα μπορούσε να βλάψει την φήμη του πατέρα της, με τον οποίο οι σχέσεις της είναι κάκιστες, εντούτοις ενδίδει και συνεργάζεται με τη NASA. Η ανακάλυψη στον Αρκτικό Κύκλο ενός μετεωρίτη, με αποδείξεις εξωγήινης ζωής αποτελεί την ανακάλυψη του αιώνα και εξασφαλίζει στον νυν πρόεδρο των ΗΠΑ μια επόμενη θητεία διακυβέρνησης. Ή μήπως...και όχι;

    Έχουν ακουστεί πολλά για τον Αρκτικό Κύκλο και κυρίως ότι αποτελεί το πιο αντιεμπορικό βιβλίο του Brown. Πραγματικά απορώ. Το θεωρώ πολύ πιο προσεγμένο από το Inferno, αν κα γράφτηκε πολλά χρόνια πριν από αυτό. Η εμμονή του συγγραφέα στη σχέση της επιστήμης με τη θρησκεία περνά σε δεύτερη μοίρα εδώ, καθώς το κύριο θέμα είναι η αποδεικτική δύναμη της πρώτης ως προς την ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Σαφώς και άπτεται μεγάλου θρησκευτικού υπόβαθρου, όμως ο Brown δεν το θίγει καν, όπως έκανε για παράδειγμα στον "Κώδικα". Η ικανότητά του ως πλοκογράφου αξίζει να επισημανθεί για ακόμα μία φορά, αφού πατάει σε συγκεκριμένη μανιέρα: Παρουσιάζει τους πιο άκακους χαρακτήρες ως σωτήρες και προσπαθεί να πείσει για τη μοχθηρότητα των "πιο κακών", ενώ στην πραγματικότητα μπλοφάρει. Ποτέ μη βγάλετε συμπέρασμα για το ποιος είναι καλός και ποιος όχι σε μυθιστόρημα του Brown πριν διαβάσετε τουλάχιστον το μισό βιβλίο, κι ας αναφέρει μέσα ακόμα και αποφάσεις του Άρειου Πάγου... Χρησιμοποιεί την τέχνη της σύγχυσης στον αναγνώστη, έτσι ώστε στη συνέχεια να του προκαλέσει τεράστια έκπληξη από εκεί που δεν το περιμένει. Έτσι όμως, σιγά - σιγά ο ακόλουθος - αναγνώστης του συγγράφέα μαθαίνει τα μυστικά του. Είναι, παραδείγματός χάριν, δυνατό να μην υποψιαστεί κάποιος φανατικός αναγνώστης του Dan Brown τη Σιέννα στο Inferno και να καταπιεί αμάσητο το γεγονός ότι βρέθηκε δίπλα στον καθηγητή Λάνγκτον ως η "καλή νεράιδα"; Το ποιος είναι εν τέλει ο ήρωας και ο αντιήρωας στα βιβλία του Brown είναι ρευστό και πολλές φορές ακόμα και... σχετικό.

     Η αντιστροφή των ρόλων, τα μυστικά, οι συμβολισμοί, οι ανατροπές και οι συνεχείς εκπλήξεις αποτελούν πλέον σταθερό μενού της γραφής του. Όμως, πρέπει να σας ομολογήσω ότι θέλω και κάτι ακόμα από εκείνον πλέον, πέρα από ιστορίες συνωμοσίας που ξεδιπλώνονται με μία παράλληλη διδαχή επιστημονικών θεωριών και επίδειξη γνώσεων. Θα ήθελα, ενδεχομένως, ένα βιβλίο που να ξεκαθαρίζει αρκετά νωρίς το ποιος είναι ο ύποπτος - και όχι όλοι, όπως συνήθως γίνεται στα βιβλία του - και από εκεί και πέρα να μας δημιουργούνται αμφιβολίες για τα κίνητρά του, όπως και για το πώς κατάφερε να προβεί σε συγκεκριμένες ενέργειες. Το να μένει κανείς με την απορία ως το τέλος του βιβλίου και στις τελευταίες δέκα σελίδες, σα να βιάζεται ο μύθος να τελειώσει, να μαθαίνουμε τα πάντα, το βρίσκω αρκετά αγχωτικό, αν θέλει κάποιος αναγνώστης να απολαύσει ένα λογοτεχνικό βιβλίο και εξώφθαλμα διεκπεραιωτικό από συγγραφικής απόψεως.

    Τέλος, ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα στο οποίο αναφέρεται ο συγγραφέας είναι τα διαχρονικά παιχνίδια εξουσίας του Λευκού Οίκου, η σύγκρουση μεταξύ του προέδρου και των αντιπάλων του, μεταξύ εχθρικών ιδεολογιών και η μάχη για το ποιος θα κερδίσει σε δημόσια εικόνα. Αν είστε λάτρεις της πολιτικής ίντριγκας και των διπλωματικών, ψυχολογικών θρίλερ, σας συστήνω το βιβλίο ανεπιφύλακτα... ή όπως αλλιώς λέω: "Όλα τα βιβλία του Dan Brown, είναι βιβλία του μετρό. Σου περνάει εύκολα η ώρα." Και για αυτό περιμένουμε το επόμενό του. Παιανία - Αθήνα, όσο να πει κανείς, δεν είναι και μικρή απόσταση...

Περισσότερα για το βιβλίο στην επίσημη σελίδα του συγγραφέα - κάντε κλικ εδώ.