Προχθές, κοιτώντας την πανσέληνο, το χέρι μου άξαφνα πήρε μπρος κι άρχιζε να γράφει μόνο του. Και βγήκε το παρακάτω. Το συνδυάζω με ένα κομμάτι ψυχής. Υπάρχουν κάποια τραγούδια που έρχονται και δένουν τόσο πολύ με κάποιες μέρες, σαν να ήταν εξ αρχής γραμμένα για κείνες. Συγχωρήστε το χέρι μου. Πάντα παίρνει πρωτοβουλίες μόνο του και γράφει χωρίς την έγκριση του μυαλού, αλλά πάντα με τη συναίνεση της καρδιάς.
Πολύ αργά ανεβαίνει το φεγγάρι απόψε.
Τα σύννεφα ατμοί απ' τις βαριές του ανάσες.
Τ' άστρα αδιάκριτα βλέμματα του Θεού
Τίποτε δεν κινείται. Άπνοια του καιρού οι σιωπές μας.
Στην αρχή νόμισα ότι έβλεπα ένα πεφταστέρι.
Κρίμα. Έπεσαν στον βρόντο οι δωρεάν ευχές.
Λεωφορείο του αέρα με δυο φτερά κι ένα ράμφος η αυταπάτη.
Όλοι μας αποσιωπητικά μπρος στο ύψος του απείρου.
Σπουδαία η στίξη... Θαυμάζει, ρωτά, συμφωνεί.
Ειρωνεύεται, διερωτάται, πεισμώνει.
Αλίμονο κι αν ήξερα από τώρα
ποιο απ' όλα τα σημεία να σύρω δίπλα στ' όνομά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δηλώστε το "παρών"...