Η αγάπη είναι ο φόβος, του Μανόλη Αναγνωστάκη

Ένα συγκλονιστικό, ανατριχιαστικά επίκαιρο ποίημα του αξέχαστου Μανόλη Αναγνωστάκη.
Απαγγελία από τον ίδιο τον ποιητή.

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυαΌταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωσηΤα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων5Και τί κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;Ξέρει να σφίξει γερά εκεί που ο λογισμός μάς ξεγελάΤην ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκεΣα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα10Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους που μεγάλωσανΠηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίαςΔιαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας).Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή;Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα ένα τα τιποτένια ομοιώματα;15Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδαΚάτι σα μια θαμπή ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τί να λογαριάσειςΣυμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσειςΔε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ’ όνομά σου20Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότηταΑνία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσειςΚι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.

Μα ποιός θά ’ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;Ποιός θα μετρήσει μια μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα;25Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτεςΖητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.

Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.