Το μεγάλο παιδί

Έρχονται κάποιες στιγμές που τολμώ να ξεφύγω λίγο απ' τα λημέρια του ρεαλισμού. Δεν είναι ποίημα, παρά απλοί στίχοι ατάκτως εμπνευσμένοι. Μία τέτοια στιγμή απεικονίζει κι η παρακάτω καταγραφή.

Το μεγάλο παιδί

Χέρια απλωμένα λείπουν απ' της πόλης τα αβοήθητα βλέμματα. 

Σιωπές κραυγάζουν στην απελπισία τους.

Σκιές χορεύουν μόνες τους. Tο σώμα που συντροφεύουν αρνείται να τις κινήσει.

Οι εκπνοές των αναστεναγμών πνίγουν την ατμόσφαιρα. 
Κάθε σπίτι παίζει το δικό του μονόπρακτο 
με τη Μοίρα κομπάρσο και το Πεπρωμένο σκηνοθέτη.

Η σβούρα έχασε τη φόρα της, η μανία της άρχισε να καταλαγιάζει, 
ενώ ένα παιδί χωρίστηκε βίαια απ΄τους γονείς του. 
Δεν ήταν όμως μικρό. 

Ήταν ένα μεγάλο παιδί βαλμένο στο παιχνίδι χωρίς τη θέλησή του. 

Κι οι δείκτες του ρολογιού συνεχίζουν να προχωρούν 
και τα χαμόγελα συνεχίζουν να ζωγραφίζονται, 
χαμένα μέσα στη μουτζούρα των καιρών.

Και τα χέρια συνεχίζουν να παραμένουν τεντωμένα, 
αλλά πλέον παλλόμενα απ' την διαρκή αντοχή τους. 
Επαιτούν για ειλικρίνεια, για μια λαμπάδα την ανάσταση. 

Μακάριος όποιος τη δει, όποιος διακρίνει τη σπίθα μέσα στο σκοτάδι, 
τη σελήνη μέσ' απ' τα σύννεφα και το μεγάλο παιδί μέσ' απ' τον όχλο...