Δυο κόκκοι άμμου

 

- Επ, επ, επ! Γιατί τόσο φουριόζος, νεαρέ μου;

- Άσε με, ρε παππού! Πλακώθηκα στο φροντιστήριο με τον Γιάννη.

- Τον φίλο σου, που πηγαίνατε μαζί στο νηπιαγωγείο;

- Ναι. Κάτι μου είπε, κάτι του είπα και...

- Και γιατί δακρύζεις τώρα; Ααα! Δε θέλω τέτοια! Βρε, τι δάκρυα είν' αυτά; Αντί να γελάς και να νιώθεις τόσο τυχερός;

- Γιατί να τα κάνω αυτά;

- Γιατί είναι η αλήθεια. Έλα, άσε την τσάντα εδώ και πάμε μια βόλτα.

- Δε θα με αφήσουν απ' το σπίτι. 

- Για αυτό υπάρχουν τα μαραφέτια αυτά.

- Το κινητό;

- Ναι. Άμα θελήσουν κάτι, θα μας το πουν. Πάμε μια βόλτα εμείς.

- Πού πάμε; 

- Όχι μακρυά, δεν θα σε κουράσω. Μέχρι την παραλία.

_______________________________________________________________________

- Είδες; Δεν αργήσαμε.

- Γιατί ήρθαμε ως εδώ, παππού; Έχω διάβασμα. 

- Ναι, πες μου τώρα ότι θες να τρέξεις να μάθεις πόσες λίμνες έχει η Πελοπόννησος... Αφού θα γυρίσεις πίσω, για να λυπάσαι και να στενοχωριέσαι. Το βλέπω εγώ... Πάντως, να ξέρεις δε θα σε απασχολήσω πολύ... Ας περπατήσουμε λίγο να αναπνεύσουμε καθαρό, υπέροχο οξυγόνο. Ακόμα και τα γερασμένα μου πνευμόνια ανασταίνονται με τις πιτσιλιές από τα κυματάκια της θάλασσας! Δε σου αρέσει η θάλασσα;

- Το καλοκαίρι!

- Τα μπάνια είναι ό,τι καλύτερο. Άμεση επαφή με τη Γη μας. Για στάσου ένα λεπτό να σου δείξω κάτι. Για κοίτα εκεί!

- Πού;

- Εκεί πέρα, μακριά! Κοίτα ψηλά!

- Το φεγγάρι;

- Ναι! Το φεγγάρι ξέρεις πώς δημιουργήθηκε;

- Ώχου! Θα τα μάθουμε στο γυμνάσιο αυτά!

- Δεν θα σας τα πει κανένας, γιατί κανένας δεν ενδιαφέρεται για το πώς δημιουργήθηκε αλλά για το τι θα δημιουργήσει. 

- Τι;

- Δώσε μου δύο λεπτά και θα δεις πού θα καταλήξω. Κάποτε πριν από πάρα πολλά χρόνια...

- 100;

- Πολύ περισσότερα.

- 1000;

- Βάλε...

- 10.000;

- Βάλε κι άλλα. Τόσο λίγο έμαθες να μετράς;

- 1.000.000;

- Ε τώρα σκόντο κάνεις;

- Ε πόσο;

- Πριν από 4,5 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια, ο πλανήτης μας... 

Ο παππούς χτυπά τα πόδια του γερά στο έδαφος. Ο μικρός φαίνεται απορροφημένος.

- ... η Γη δεν είχε ζωή. Ήταν μία μπάλα που γύριζε μόνη της στο σύμπαν.

- Ούτε ζώα; 

- Ούτε.

- Ούτε φυτά;

- Ούτε. Δεν υπήρχε τίποτα, Απλώς είχε πολλή σκόνη. Όμως, δεν υπήρχε κανείς για να βήξει...

Ο παππούς επανέφερε γρήγορα το γελαστό του μουστάκι στη σωστή του θέση.

- Στην αρχή της ύπαρξης της Γης μας, λοιπόν, ένας άλλος πλανήτης με το όνομα "Θεία", περίπου στο 1/10 του μεγέθους της Γης, προσέκρουσε πάνω της.

- Δηλαδή;

- Έπεσε πάνω της.

- Με φόρα;

- Αρκετή φόρα, ναι.

- Γιατί γελάς, παππού;

- Γιατί με συμπληρώνεις σωστά. Έπεσε, λοιπόν, πάνω της.

- Και γιατί δεν καταστράφηκε;

- Ίσως γιατί ο Θεός ήθελε παρέα, για τη δική μας καλή τύχη. Πέφτοντας πάνω στη Γη, έγινε μία τεράστια έκρηξη σε ένα μεγάλο τμήμα της και ένα μέρος του ξένου πλανήτη απορροφήθηκε από τη Γη, ενώ το υπόλοιπο, μετά τη σύγκρουση, ήταν πια σκορπισμένο στο διάστημα. Όμως δεν άφησε τη Γη μας. Έκανε βόλτες συνεχώς γύρω από αυτή.

- Σαν το γύρω - γυρω όλοι;

- Ακριβως! Ύστερα από κάμποσες βόλτες - δε θυμάμαι ακριβώς τον αριθμό - ό,τι απέμεινε από τον πλανήτη Θεία ενώθηκε πάλι και συνέχισε την τροχιά του γύρω από τη Γη μέχρι και σήμερα.

- Δηλαδή το φεγγάρι είναι... Ααα!

- Αυτό ακριβώς που σκέφτεσαι! Το πανέμορφο φεγγάρι μας είναι το απομεινάρι από τη σύγκρουση της Γης με τον πλανήτη Θεία, που έπεσε πάνω της, πριν από περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια. 

Ο παππούς ακούμπησε στον ένα ώμο τον εγγονό του.

- Όποτε βλέπουμε το φεγγάρι αντικρίζουμε, ασυνείδητα, την καταστροφή μας μα και τη σωτηρία μας.

- Γιατι και τη σωτηρία μας; Αφού έπεσε πάνω στη Γη!

- Γιατί αν δεν έπεφτε πάνω στη Γη ο πλανήτης Θεία, δεν θα φτιαχνόταν με τέτοιο τρόπο η επιφάνεια της Γης ώστε στη συνέχεια να υπάρχει μορφή ζωής. 

- Α! Δηλαδή ήταν σαν τον Φοίνικα του Ντάμπλντορ!

- Παρακαλώ;

- Τον φοίνικα ενός μάγου που αναγεννιέται από τις στάχτες του!

- Α, μάλιστα... Ορθή παρατήρηση. Είδες, λοιπόν, παιδί μου, τι είμαστε και πού βρισκόμαστε; Και κυρίως πόσο τυχεροί είμαστε που αυτή τη στιγμή ανασαίνουμε αυτό τον υπέροχο αέρα; Εσύ κι εγώ σε σχέση με το τι υπάρχει πάνω και κάτω από μας, είμαστε σαν δύο κόκκοι άμμου στον Ειρηνικό Ωκεανό. Ίσως και μικρότεροι, ναι, τώρα που το σκέφτομαι πολύ μικρότεροι. Αξίζει, άρα, να κρατάς κακία στον φίλο σου; Αξίζει να μαλώνετε;

- Όχι!

- Έτσι μπράβο! Μία φορά ζείτε αυτή την ηλικία, όπως μία φορά ζούμε και πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Αύριο θέλω να 'ρθεις και να μου πεις ότι τα βρήκατε πάλι.

- Και πώς να του πω όλα αυτά για το φεγγάρι, παππού; Θα βαρεθεί και θα φύγει!

- Αν βαρεθεί, τότε πες του μόνο το συμπέρασμα της κουβέντας μας. Ότι θέλεις να μείνετε φίλοι.

_______________________________________________________________________

- Πού ήσαστε εσείς; Κοντεύει να κρυώσει το δείπνο!

- Είχαμε πάει μια βόλτα με τον παππού στην παραλία, μαμά.

- Βρε, μπαμπά, αφού ξέρεις ότι έχει ακόμα διάβασμα για αύριο! Τι κάνατε τόση ώρα;

- Χαζεύαμε το φεγγάρι. Είχε πανσέληνο απόψε. 

- Και σήμερα έπρεπε να δείτε το φεγγάρι;

- Θέλαμε να του πούμε ένα "ευχαριστώ".