Ερωτας Παράλογος

-       

-         

   -- «Πάντα έτσι ήταν. Γρήγορος. Φευγαλέος. Στην αρχή ζεστός και μετά αδιάφορος», είπε με παράπονο η Αγάπη για τον Έρωτα.

-      - «Όταν σας τα ‘λεγα εγώ, δε μου δίνατε σημασία. Ξεκινήστε αργά, να γνωρίσετε καλά ο ένας τον άλλο», συμβούλευσε η Φιλία με το σύνηθες ύφος της σοφίας να κοσμεί τους ισχυρισμούς της.

-       - «Έκανα θυσίες επί θυσιών... Αλλά τίποτα. Είχε πια σβήσει.»

-    - «Δυστυχώς πολλές φορές ο Έρωτας δρα σαν τα κεριά. Στην αρχή λιώνει για σένα κι ύστερα παφ. Σβήνει. Έτσι ξαφνικά» Η Αγάπη συνέχισε το λογύδριό της, χωρίς να δίνει σημασία στη φιλία:

-     - «Κι έτρεχα... Έτρεχα ξέφρενη να τον προλάβω, αλλά εκείνος δεν γύρισε καν να με κοιτάξει. Κι όσο έδινα όλες μου τις δυνάμεις να τον πλησιάσω, τόσο εκείνος κοιτούσε αλλού, λες και δεν υπήρχα, λες και δεν του ‘κανα,» είπε και κατέβασε το κεφάλι της μελαγχολικά.        

-      -  «Και; Τι έγινε εν τέλει; Έμαθες το επώνυμό του;», ρώτησε με περιέργεια η Φιλία.

-     - «Φρόντισα και για αυτό. Έρωτας Παράλογος. Του Οίστρου και της Φαντασίας. Γεννημένος περίπου τον ίδιο καιρό με μένα. Τον ήξεραν όλοι όσους ρώτησα."

-       -  «Τι ρομαντικό...», έκανε η Φιλία περιμένοντας να ακούσει τη συνέχεια. "Και μετά τι έγινε;"

-       - «Μετά τίποτα. Με ξέχασε.»

-       - «Κι εσύ;»

-       - «Εγώ... Εγώωωω... τον θυμάμαι πού και πού. Αναμνήσεις καλά κρατημένες για εφόδιο σε δύσκολες στιγμές. Εικόνες μου ’ρχονται ξαφνικά, όπως όταν παίζαμε το σκύλο με τη γάτα. Τώρα πια κυνηγά μια άλλη κι έχει, κατά πως λένε, κολλήσει μαζί της. Μοίρα θαρρώ τη φωνάζουν.»

-      - «Μοίρα;», έκανε έκπληκτη η Φιλία. «Την ξέρω! Είναι μεγάλη πλανεύτρα! Τελικά, ο κύριος Έρωτας δεν μας τα ‘πε καλά. Δεν φαίνεται να χορταίνει! Έχει αναρίθμητες κατακτήσεις...»

     - «Εκεί διαφέρουμε μ' αυτόν. Στο δικό του "πολύ". Κατάλαβες;», έκανε η Αγάπη κοιτάζοντας κάπου απροσδιόριστα προς τον ουρανό με απογοήτευση: "Αυτός θέλει το "πολύ". Εγώ χορταίνω και με το λίγο".

Ενα φιλί από τη Χάρι και Δυο Ψυχές από την Τάνια

Η Χαρούλα Αλεξίου αλλάζει δισκογραφική εταιρία και μας συστήνει το νέο ύφος του μουσικού της ρεπερτορίου. Ένα φιλί σε μουσική από τον Rous (βλ. Εξαιρέσεις) και στίχους του Νίκο Μωραίτη (με πολλές και μεγάλες συνεργασίες στο ενεργητικό του). 

Η Τάνια Τσανακλίδου έρχεται κι αυτή να ταράξει τα μουσικά μας νερά, με μία ακόμη εξαιρετική ερμηνεία να έρχεται να προστίθεται στο πλούσιο δισκογραφικό της ρεπερτόριο. Ηθικοί αυτουργοί οι Γιάννης Χριστοδουλόπουλος και Γεράσιμος Ευαγγελάτος.

Καλή σας απόλαυση!

Ένα φιλί

Δυο Ψυχές

Μένοντας στο άλφα (protagon.gr)

      Είναι τραγικό να πνίγεσαι πριν προλάβεις να πιεις το νερό για το οποίο έχεις προηγουμένως διψάσει. Έτσι νιώθει η πλειοψηφία της χώρας τούτης. Αλλά ας μη μείνω τόσο σε αυτό. Στο άρθρο αυτό, θα ασχοληθώ με τρία άλφα που απασχολούν την επικαιρότητα:

Πρώτο άλφα: Μαθήτρια έκανε απόπειρα αυτοκτονίας στην τάξη του σχολείου της λόγω πανικού που την έπιασε κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων. Τις πταίει; Οι γονείς; Που ενδεχομένως έκαναν πλύση εγκεφάλου στο παιδί ότι άπαξ και δεν αποκαταστήσει το επαγγελματικό του μέλλον, δεν θα έχει νόημα η ζωή του; Το σχολείο; Που δεν έμαθε στα παιδιά ότι μια αποτυχία στις εξετάσεις είναι απλά μια ήττα στην μάχη αλλά μια ακόμη εμπειρία, για να κερδηθεί ο πόλεμος; Η κοινωνία; Που στιγματίζει τους αποτυχόντες σαν να είναι μιασματικοί απόγονοι των θαμώνων στα παλαιά Σόδομα και Γόμορα; Φίλη μαθήτρια, απευθύνομαι σε σένα πλέον: η ζωή μας δεν ζυγίζεται σε χρόνια ή χρήματα. Είναι μία και είσαι υποχρεωμένη να τη ζήσεις με χαμόγελο. Ακόμη κι αν είσαι μόνη. Γιατί δεν μπορείς να αποφύγεις τις ωραίες στιγμές που θα περάσεις με τους γονείς σου, τα καλαμπούρια με τους φίλους σου, τον παιχνιδιάρη έρωτα, αλλά και τις αποτυχίες, τους τσακωμούς και τις απογοητεύσεις. Όλα είναι στο παιχνίδι. Οφείλεις να παίξεις.

Δεύτερο άλφα: Ήξερα ότι ο ανασχηματισμός είναι η επαναδημιουργία του κυβερνητικού σχήματος μέσω ριζικών δομικών αλλαγών στα υπουργεία – πυρήνες της κυβερνητικής πολιτικής, που συντελείται κατά κύριο λόγο είτε με διορισμό νέων, άφθαρτων προσώπων στην πολιτική σκηνή, είτε με επανατοποθέτηση ήδη δοκιμασθέντων επιτυχώς πολιτικών. Δεν θα ονοματίσω για ευνόητους λόγους τις (υφ)υπουργικές θέσεις του «νέου αίματος», το οποίο ούτε και ο Δράκουλας του Κρίστοφερ Λι δεν θα τολμούσε να δοκιμάσει από τον πολυκαιρισμό. Θα σταθώ στο σκοπό που έγινε αυτή η «συθέμελη» κυβερνητική αναδόμηση, που δεν είναι άλλος από την πρόκληση εντυπώσεων. Υπάρχει περίπτωση να ακουστεί κάποιο συγγνώμη; Υπάρχει περίπτωση να παραδεχτούν ότι η φορολόγηση της ίδιας της ύπαρξής μας σ΄ αυτόν τον τόπο είναι αντισυνταγματική; Περιμένω τη στιγμή με (αδικαιολόγητη κατά πολλούς) αισιοδοξία.

Τρίτο άλφα: Πρώτον, αναφέρομαι στη βεβιασμένη και κατασταλτική – ύστερα από την επιβολή σ’ αυτούς περιοριστικών μέτρων – άρση της ασυλίας μεγάλου μέρους των βουλευτών του νεοναζιστικού κομματικού υβριδίου και πλέον τρίτου(!) σε δύναμη κόμματος στην (ευρω)βουλή. Ως νομικός δεν μπορώ να αφήσω στο περιθώριο το γεγονός της άτσαλης και σωρηδόν προσωρινής κράτησης βουλευτών ελληνικού κόμματος – καλώς ή κακώς – το οποίο κατηγορείται και δεν έχει ακόμα δικαστεί. Η αρχή της δίκαιης δίκης και του τεκμηρίου αθωότητας έχουν πάει ταξίδι για δουλειές εδώ και καιρό και κανείς δεν γνωρίζει αν θα επαναπατριστούν σύντομα. (Κατά τα άλλα, φήμες λένε ότι η άδεια άνευ αποδοχών του κυρίου Ξηρού καλά κρατεί σε μαγευτικά νησιά της Μεσογείου).

Δεύτερον, αναφέρομαι στο αίτημα άρσης της ασυλίας από την Εισαγγελία Πρωτοδικών σχετικά με τον πρώην Υπουργό Εσωτερικών και κυρίως στο γεγονός αναδιαβίβασης (ή αλλιώς πινγκ πoνγκ) του φακέλου από και προς το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Προφανώς, το να κερδίσει κανείς χρόνο και μάλιστα κατά τη διάρκεια μιας Βουλής που έχει πρόωρα κλείσει και μας δίνει ραντεβού το Σεπτέμβρη είναι ιδανικό. Η κωλυσιεργία αλλά και η αποπομπή του τέως Υπουργού από το νέο κυβερνητικό σχήμα δείχνουν ότι μόνο εκεί όπου υπάρχει πολιτική και κυρίως κυβερνητική θέληση, ρίχνεται άπλετο φως, αλλιώς υπεισέρχεται στη θέση του το άπλυτο φως.

Νομίζω ότι κάπου εδώ τελείωσα με τα άλφα. Δόξα το Θεό έχουμε ακόμη 23 γράμματα μπροστά μας...

Και κάτι τελευταίο: Στις πυρκαγιές – τις όποιες είδους – δεν φταίει για την αναζωπύρωση ο άνεμος που φυσά, αλλά ο εμπρηστής.

Σύνδεσμος δημοσίευσης στο protagon.gr

Guillermo Martinez: Η ακολουθία της Οξφόρδης

Πάντοτε μου άρεσαν τα μαθηματικά και ο πρακτικός τρόπος σκέψης. Επίσης, είμαι λάτρης των αστυνομικών μυθιστορημάτων. Επομένως, συνδυάζοντας αυτά τα δύο, ήμουν θετικά διακείμενος απέναντι στο βιβλίο του συγγραφέα απ' την Αργεντινή που σπούδασε Μαθηματικά στο Μπουένος Άιρες και έχει βγάλει βραβευμένες στη χώρα του συλλογές διηγημάτων, όπως επίσης και έχει τιμηθεί με εθνικό βραβείο μυθιστορήματος. 

Το βιβλίο λέγεται η ακολουθία της Οξφόρδης και η καθαρή του συγγραφική ύλη αποτελείται από 224 σελίδες, στις οποίες μέσα από μαθηματικούς τύπους (ακολουθίες) οι ήρωες προσπαθούν να εντοπίσουν το δολοφόνο των θυμάτων και να εξιχνιάσουν τα κίνητρά του. 

Η γραφή του συγγραφέα είναι άμεση, περιεκτική, με ένα μίγμα διαλογικής μορφής και αφήγησης από την οπτική του ήρωα (είθισται να μην ακολουθείται η μηδενική οπτική του παντογνώστη αφηγητή σε τέτοιου ειδους μυθιστορήματα, ώστε να διατηρείται η αγωνία στο έπακρο σαφώς). Η μετάφραση του κειμένου της κυρίας Λογοθέτη (εκδόσεις Πατάκη) επίσης αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, όμως σας ομολογώ ότι το βιβλίο όχι απλά δεν κράτησε το ενδιαφέρον μου, αλλά έτρεχα τις σελίδες, για να το τελειώσω από τη μονοτονία. Ενδεχομένως φταίει το γεγονός ότι ο συγγραφέας έπεσε θύμα της ίδιας του της επιστήμης και μιλούσε στον αναγνώστη με μαθηματικούς όρους, λες και ο τελευταίος είχε υπάρξει φοιητητής του. Ο λόγος του, αν και γλαφυρός, πολλές φορές πλατειάζει σε αναφορές που ακροβατούν μεταξύ φιλοσοφίας και μαθηματικών. Από την άλλη μπορεί να συναρπάζει κάποιους από εσάς η σχέση μιας μαθηματικής ακολουθίας με έναν φόνο. Σεβαστό. Άλλωστε, αυτό ιντρίγκαρε κι εμένα στην αρχή. Όμως, όταν το μισό βιβλίο συντίθεται από πλεονάζουσες περιγραφές και αμπελοφιλοσοφίες, τότε θα προτιμούσα ο συγγραφέας να έγραφε μια νουβέλα εκατό σελίδων παρά ένα μυθιστόρημα το οποίο προσπαθεί με νύχια και με δόντα να αποδείξει την αναγκαιότητα της λογοτεχνικής του ύπαρξης μέσα από τη θετική επιστήμη και μάλιστα, με αποδέκτες αναγνώστες που ενδεχομένως να μην έχουν καταπιαστεί ποτέ με αυτή. 

Όλα τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι το έργο δεν έχει καλές στιγμές. Αλλά δεν φτάνουν οι στιγμές, για να συνθέσουν ένα ικανοποιητικό διάστημα σε πλοκή και συνοχή. Η ιδέα απλή: Τρεις φόνοι που τους συνδέει μια διαστροφική σκέψη: τα σύμβολα των μαθηματικών και η ακολουθία τους μαρτυρούν  τη συχνότητα και τον τόπο των δολοφονιών. Θετικό σημείο: η τελική αποκάλυψη, που για ένα μυημένο αναγνώστη στα αστυνομικά μυθιστορήματα δεν θα αποτελούσε μεγάλη έκπληξη.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Τώρα το αν αξίζει να το διαβάσετε, εξαρτάται από τον χρόνο που θέλετε να σπαταλήσετε.

Ποιος νοιάστηκε για το Νικόλα; (athensvoice.gr)

Είναι ένα δίσημο, πολιτικό διήγημα, το οποίο ελπίζω να αφυπνίσει. Καλή σας ανάγνωση!

«Πάντοτε μου άρεσαν τα φοιτητικά σπίτια. Η απλότητά τους από τη μια. Η συνθετότητα από συναισθήματα χαράς, πίκρας, ελπίδας και χωρισμού από την άλλη. Αυτό το ανάμεικτο μίγμα εναλλαγής των συνιστωσών του μέσα μας, υπό την επίδραση του έξω μας. Μου άρεσαν οι βραδιές των ανέμελων εξομολογήσεων, τα μεσημεριανά γεύματα του ποδαριού, οι απογευματινοί καφέδες της παραμονής των εξετάσεων, τα αναπάντεχα μηνύματα από ανθρώπους που δεν έβλεπα ερωτικά και οι σιωπές από αμήχανες αρνήσεις των δικών μου ερωτικών προτάσεων. Προτάσεων που η άνω τελεία τους εξελισσόταν βίαια σε μια κάτω τελεία. Ύστερα νόμισα πως μεγάλωσα. Κόντευα τα τριάντα. Χαμηλή ταχύτητα στο κοντέρ της ζωής του για έναν άνθρωπο – μαχητή, που είχε μάθει να πολεμά μονάχα με το μυαλό, ή σωστότερα με το καλό μέρος του μυαλού του. Αν είχα χρησιμοποιήσει την άλλη μεριά, την κακή, την υποχθόνια, θα είχα καταφέρει σίγουρα περισσότερα. Θα είχα φέρει ανθρώπους με ισχύ δίπλα μου, θα είχα δημιουργήσει τρικυμία σε καλά ισορροπημένες σχέσεις. Όμως δεν το ‘κανα. Γιατί; Μα γιατί ήμουν το θύμα στο παιχνίδι που μέχρι πρότινος θεωρούσα ότι ήμουν ο θύτης. Και για αυτό προτίμησα να αποχωρήσω. Να δώσω το πιόνι σε άλλον πρόθυμο παίκτη. Αρνήθηκα να ζήσω παρασιτικά. Να αγαπώ κατά παραγγελία, να ψηφίζω κατ’ εκδίκηση, να συναναστρέφομαι κατά συνθήκη. Ποτέ δεν μου έκαναν κλικ οι συμβάσεις, ούτε έκανα εγώ ποτέ κλικ, για να αντισταθώ μέσα από μια οθόνη. Η τεχνολογία πάντοτε με φόβιζε. Μου θύμιζε τι μπορεί να δημιουργήσει ο άνθρωπος για αυτόν χωρίς αυτόν. Και τώρα να ΄μαι εδώ, αλλά και εκεί. Παρών στο δικό μου κόσμο και απών στο δικό σας.»

-                      «Μάλιστα...», έκανε υποκριτικά ο δημοσιογράφος ξεφυσώντας αναγκαστικά, με την επιβεβλημένη λυπηρή γκριμάτσα να κατακλείει το πρόσωπό του. «Αυτό ήταν το γράμμα του τριαντάχρονου Νικόλα Πικρού, δημοσιογράφου, λίγο πριν εξαφανιστεί το μοιραίο βράδυ της 8^ης Ιουνίου. Σας παρακαλούμε, αν έχετε οποιαδήποτε πληροφορία, μη διστάσετε να μας καλέσετε στα τηλέφωνα της εκπομπής ως τις δύο και κάτι τη νύχτα. Μετά θα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα... και χαμηλότερη η τηλεθέαση...» σκέφτηκε σιωπηρά το τελευταίο.

Στην άλλη άκρη του χώρου, σε έναν κατάλευκο, άνετο και φαρδύ καναπέ καθόταν η μητέρα του αγνοούμενου, ατάραχη, με φανερή την επήρεια των χαπιών πάνω της και τα δάκρυα να ρέουν σαν ποτάμι πάνω στα ροζιασμένα της μάγουλα. Δίπλα της ο ψυχολόγος της εκπομπής της έδινε κουράγιο και της ψιθύριζε λόγια παρηγοριάς, πιάνοντάς την από το μπράτσο συμπονετικά.

Κατά τη διάρκεια της εκπομπής υπήρξαν δυο – τρία ενθαρρυντικά τηλεφωνήματα. Μπορεί να μη βοήθησαν στην εξεύρεση του Νικόλα, όμως συνέδραμαν στη διαφημιστική δαπάνη της εκπομπής. Η μετάδοση τελείωσε, τα φώτα έσβησαν, ο παρουσιαστής ευχαρίστησε τους καλεσμένους του και τη μητέρα του νεαρού, η οποία, χαμένη στις σκέψεις της και την οδύνη της, δεν του έδωσε σχεδόν καμία σημασία. Παράλληλα, χιλιάδες τηλεοράσεις έκλειναν, αλλά μία, σε κάποια πολυκατοικία στο Παγκράτι, έμεινε ανοιχτή με τον τηλεθεατή να έχει ζωγραφισμένο ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του.

-          «Φάνηκαν καλά τα στοιχεία σου;», τον ρώτησε η κοπέλα που είχε στην αγκαλιά του.

-          «Πεντακάθαρα. Σε δυο – τρεις εβδομάδες, όταν θα επανεμφανιστώ ως ο Λάζαρος εκ του τάφου, θα σπεύσουν όλοι για συνεντεύξεις και άλλα παρεπόμενα. Τότε θα τους πω ότι έφτασα στο χείλος της καταστροφής και η φανταστική ιστορία μου θα γίνει ψωμοτύρι στα έντυπα. Είμαι σίγουρος ότι οι προτάσεις θα πέφτουν βροχή», αποκρίθηκε ο Νικόλας.

-   «Το καλό που σου θέλω, γιατί πρέπει να κλείσουμε και ξενοδοχείο για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Ο Αύγουστος πλησιάζει!»

-          «Θα γίνει κι αυτό.»

-          «Στη μητέρα σου πότε θα πεις την αλήθεια;»

-          «Θα δω. Προς το παρόν περιμένουμε.»

-          «Και μετά πώς έχει το σχέδιο;»

-  «Μετά παρουσιάζομαι ως ο δημοσιογράφος που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, προσλαμβάνομαι σε όποιον μου κάνει την καλύτερη προσφορά και εκδίδω το αδημοσίευτο βιβλίο μου σε αποκλειστικότητα μεγάλου εκδοτικού οίκου.»

-   «Να ζήσει η κρίση! Αν δεν ήταν αυτή, δεν θα είχαμε αφορμή για τέτοια μεγαλεπήβολα σχέδια. Η κατάντια της χώρας είναι το ισχυρότερο άλλοθι παραίτησης. Ποιος να το φανταζόταν;», είπε ειρωνικά η κοπέλα.

Έτσι κι έγινε. Ο Νικόλας ύστερα από τρεις εβδομάδες αναζήτησής του από τις αρχές και την τηλεόραση, άφησε τον εαυτό του να βρεθεί με κουρελιασμένα ρούχα στο λιμάνι του Πειραιά. Η μητέρα του είχε ειδοποιηθεί κάποιες μέρες πριν από τον ίδιο ότι ήταν καλά και ότι δεν έπρεπε να ανησυχούσε. Η είδηση πούλησε τρελά. Τα δελτία ειδήσεων και οι ραδιοφωνικές εκπομπές διάβαζαν και ξαναδιάβαζαν το γράμμα του επαναστάτη νέου.

Τελικά ποιος νοιάστηκε αν ο Νικόλας πιπίλισε την καραμέλα της εθνικής κρίσης προς ίδιον όφελος; Θα ‘ταν άραγε ο πρώτος ή ο τελευταίος; Αυτό που ήθελε να κάνει το έκανε, όπως σε παράλληλη δράση ο εργοδότης μείωνε το μισθό δεκάδων υπαλλήλων, επειδή «υπήρχε κρίση», όπως ένα ζευγάρι παντρεμένων αποφάσιζε να μείνουν μαζί παρά την αμοιβαία αντιπάθειά τους που έτρεφε ο ένας για τον άλλο, μόνο και μόνο για να μην τους ρουφήξει ο ανεμοστρόβιλος της χωριστής φορολόγησης. Όπως όλα τα κόμματα χρειάζονταν την ψήφο των πολιτών, για να τους βγάλουν από μια τεχνητή οικονομική κατάσταση ύφεσης που τα ίδια δημιούργησαν ή που δεν γνώριζαν πώς να αντιμετωπίσουν.

Ποιος νοιάστηκε επομένως για το Νικόλα; Το βιβλίο του έγινε ευπώλητο μέσα στην πρώτη κιόλας εβδομάδα κυκλοφορίας και η Athens Voice του πρότεινε μόνιμη συνεργασία στη νέα της στήλη για τις κριτικές βιβλίων. Η ζωή συνεχίστηκε κανονικά με τον κόσμο να πηγαίνει στις δουλειές του, όπως και πριν, να ανέχεται καταστάσεις, όπως και πριν, να μην έχει διάθεση καν να ανοίξει το στόμα του, παρά μόνο όταν έπρεπε να σιτιστεί για βιολογικούς καθαρά λόγους. Το καλοκαίρι, άλλωστε, βρισκόταν προ των πυλών. Οι διακοπές αποτελούσαν ανέκαθεν το νούμερο ένα ανασταλτικό παράγοντα κάθε είδους έκφρασης αντίθετης άποψης. Τα ηλιοκαμένα πεζοδρόμια ήταν οι μοναδικοί μάρτυρες αυτής της ανεξήγητης αδράνειας των ανθρώπων με κατεβασμένο κεφάλι και κάπου ξεχασμένο το ψηλό ηθικό φρόνημα.

Ποιος νοιάστηκε άρα για το Νικόλα; Όλοι και κανένας. Ένας φευγαλέος ήρωας της καθημερινότητας υπήρξε, που έκανε ό,τι μπόρεσε, για να εκμεταλλευτεί τις περιστάσεις. Ισχυρίστηκε κατάθλιψη λόγω της οικονομικής κατάστασης του κράτους και κυρίως της προσωπικής του εξαθλίωσης και κατάφερε να βγει κερδισμένος στους έξω. Με τον εαυτό του θα έκανε άλλη στιγμή τον απολογισμό. Ίσως όταν ύστερα από χρόνια δεν θα υπήρχε πια η κρίση να τον σώσει και η καθαρή αξία του δεν θα διακρινόταν εις βάρος των άλλων. Ίσως, όταν μεγαλύτερος πλέον, δεν θα είχε πού να ακουμπήσει, έρημος και μόνος όπως θα ήταν, με τη ζυγαριά των «πρέπει» και των «θέλω» να μάχεται για την κατεύθυνση που θα γύρει. Τότε θα έβλεπε πόσο πραγματικά θα άξιζε. Τρόμος θα τον διακατείχε και θα άφηνε τον κόσμο τούτο, τον επίγειο, το μέγα, ανήμπορος, μέσα σε ένα μουντό διαμέρισμα της πρωτεύουσας.

Ποιος, όμως, θα νοιαζόταν για το Νικόλα;