Οι αντιφάσεις των υπο-κόσμων (enfo.gr)

Πριν οποιοδήποτε γρήγορο συμπέρασμα που διακρίνει την οξύνοια του έθνους μας, σας προλαβαίνω εξηγώντας το εξής: Η πρόθεση «υπό» πέραν της εγγενούς, ρατσιστικής της χροιάς, σημαίνει και την (υπο)διαίρεση, κατηγοριοποίηση και ως τέτοια θα πρέπει να εκληφθεί στο παρόν άρθρο.

Ο υπό-κοσμος της δικαιοσύνης: Πολλοί και σε καθημερινή βάση βάλλουν κατά της μιας εκ των τριών συνταγματικά κατοχυρωμένων κρατικών λειτουργιών: της δικαστικής. Ίσως είμαι από τους ελάχιστους ρομαντικούς που πιστεύουν ότι η απονομή της Δικαιοσύνης βρίσκεται σε ικανά χέρια. Εντούτοις, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών προκαλούν μια σύγχυση στο μέσο κοινωνό της έννομης πολιτείας μας. Από τη μια, βλέπουμε να κρατούνται προσωρινά, ως περιοριστικό μέτρο μέχρι τη δίκη τους, οι μισοί βουλευτές νεοναζιστικού κόμματος (αν και ως «κόμμα» χαρακτηρίζεται το πολιτικό μόρφωμα που έχει συσταθεί και λειτουργεί με δημοκρατικές διαδικασίες). Από την άλλη, ο κόσμος παρατηρεί τον καταδικασθέντα τρομοκράτη της 17Ν να παίρνει την άδειά του και να εξαφανίζεται. Προφανώς στη δεύτερη περίπτωση η δικαιοσύνη θεώρησε ότι η στάθμη του σωφρονιστικού επιπέδου του φυλακισμένου είναι επαρκής και έχει αποσβεστεί η υψηλή επικινδυνότητά του, ώστε να υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες ο τελευταίος να μην επιστρέψει στα ευάερα και ευήλια κελιά της φυλακής του. Το συμπέρασμα; Να δικαιωθεί το παράλογο και να υπογραμμίζεται («δυστυχώς» πρώτο) από μεγάλη μερίδα υποστηρικτών της σβάστικας («δυστυχώς» δεύτερο) η αυστηρότητα επιβολής του περιοριστικού μέτρου της προσωρινής κράτησης στα μέλη – βουλευτές του ως άνω κομματικού σχηματισμού (ο όρος «προφυλάκιση» αν και ακούγεται κατά κόρον στον Τύπο έχει καταργηθεί).

Ο υπό-κοσμος της κοινωνίας: Η κρίση μας έχει κάνει να στραφούμε περισσότερο στην τέχνη και την ηθική. Τα χρόνια που το «θέλω» υπερνικούσε το «πρέπει» έχουν περάσει για ένα συντριπτικό κομμάτι της κοινωνίας. Και για κάποιους έχει αφαιρεθεί αυθαίρετα ακόμη και η δυνατότητα να επιλέξουν ανάμεσα στα δύο, έστω κι αν η απόφαση θα ήταν προειλημμένη. Οι Έλληνες χαρακτηριζόμαστε ως μεσογειακός, ζεστός, φιλόξενος λαός. Είμαστε πονόψυχοι και αυτό καταδεικνύεται πολλές φορές από ένα φιλικό σκούντημα στον ώμο μέχρι και τη θυσία από το ατομικό υστέρημα, για να μοιραστεί το βάρος της στέρησης στα δύο. Όμως, η επίπονη μετάβαση από το φαίνεσθαι στο είναι δεν είναι εύκολο πράγμα. Η φοροδιαφυγή, εν γνώσει μάλιστα εχόντων περιουσία και ο ωχαδερφισμός, όταν φτάνει η στιγμή αποπληρωμής των εκ των άνω και εκ των έξω επιβαλλόμενων οικονομικών υποχρεώσεων, καλά κρατούν. Τότε, δια μαγείας ο «άλλος» ξεχνιέται. Η εκδίκηση για το κράτος παρασύρει στο διάβα της όλα τα ίχνη του καλού Σαμαρείτη και η κλίση της προσωπικής αντωνυμίας σταματά στο πρώτο ενικό. Το πενηντάλεπτο κέρμα που δόθηκε στον περαστικό ζητιάνο του μετρό γίνεται χρυσόσκονη σε παιδική ζωγραφιά. Οι «παστίλιες για τον πόνο του άλλου» λήγουν στα ράφια των φαρμακείων. Οι οικογένειες μένουν έρημα υποσύνολα μέσα στο αβυσσαλέο χάος της κρατικής γραφειοκρατίας και της κοινωνικής ανισότητας, μη μπορώντας να ενωθούν σε ένα συνειδητοποιημένο, ενιαίο σύνολο κοινών αιτημάτων.

Οι παραπάνω αντιφάσεις είναι όμως ιάσιμες; Το άσπρο και το μαύρο, αν και εκ διαμέτρου αντίθετα, δίνουν πολλές φορές αρμονικά αποτελέσματα: για τους λάτρεις των παιχνιδιών μυαλού, μπορεί να είναι μια σκακιέρα, για τους φιλόζωους ένα σκυλί δαλματίας, για τους φιλότεχνους μια ατμοσφαιρική φωτογραφία. Η αρμονική συνύπαρξη των αντιθέτων συνθέτει το παζλ της κοινωνίας, παρέα με τις όποιες προκύπτουσες προκλήσεις. Το μόνο που μένει είναι να αποτελέσουν κινητήρια δύναμη και πρώτη ύλη για τη νέα γενιά, η οποία διψά να δει μια χώρα ουσιαστικά ανεξάρτητη, με τη σημαία της να κυματίζει αγέρωχα στα ιερά ερείπια ξεχασμένων ιδανικών.

*Δημοσίευση στο enfo.gr στις 23.01.2014