Η στιγμή

Απόγευμα Κυριακής ήταν, παραμονή Δευτέρας. Τι πιο θλιβερό απ' αυτό... Κοιτούσε από δω, κοιτούσε από κει, τίποτα δεν τον γέμιζε. Το παρελθόν ήρθε και του 'δωσε τη λύση. Πήγε και πήρε την ατζέντα του, δώρο από τον φίλο του τον Παντελή. "Τι να έκανε τώρα ο Παντελής... Τελευταία φορά που τον είδα ήταν πριν 5 χρόνια, όταν ξεκινούσε δουλειά σε ένα νέο γραφείο", σκέφτηκε. Ξεκίνησε να βρίσκει ονόματα από το Α και προχωρούσε. Ο ένας παντρεμένος, ο άλλος στη Γερμανία, ο τρίτος στη Γαλλία, ο τέταρτος δεν είχε απαντήσει καν στις προπέρσινες ευχές του, επομένως γιατί να τον καλέσει; Ύστερα από ώρα στάθηκε κάποια στιγμή στο Μ. Τον Μανώλη! Ε, βέβαια τον Μανώλη. Θα κανόνιζαν και κάποιο καφεδάκι τώρα που θα πλησίαζε και η γιορτή του. Καλούσε. Μια ανακούφιση τον κυρίευσε, που δεν είχε αλλάξει κινητό, όπως πολλοί προηγούμενοι.
- "Παρακαλώ;", μια ηλικιωμένη γυναικεία φωνή απάντησε.
- "Η κυρία Ευτυχία;"
- "Μάλιστα."
- "Τι κάνετε; Ο Αναστάσης είμαι, ο φίλος του Μανώλη." Δεν ήρθε κάποια απάντηση. "Του Μανώλη... Του συμφοιτητή μου από το πολυτεχνείο..."
- "Ναι, κατάλαβα, παιδί μου. Ίσα που λίγο σε θυμήθηκα."
- " Ο Μανώλης;"
- "Δεν τα έμαθες;"
- "Τι να μάθω;"
- "Πόσο καιρό είχατε να τα πείτε με τον Μανώλη;"
- "Ε, ξέρετε, οι δουλειές, τα τρεξίματα, το ένα Σάββατο έφερνε το άλλο και πάει λέγοντας. Έφτασε η στιγμή να τα πούμε επιτέλους."
- "Λυπάμαι, παιδί μου. Λυπάμαι πολύ."
Η γραμμή του τηλεφώνου ακουγόταν πλέον κατειλημμένη. Η κυρία Ευτυχία ανέκαθεν ήταν ευγενική, ποτέ δεν θα του το έκλεινε στα μούτρα. Ήθελε όμως να κλάψει μόνη της.
Φοβήθηκε να πάρει κι άλλο τηλέφωνο. Έρχονταν και γιορτές, μην του χαλούσε και δεύτερη φορά το κέφι... 

Σήμερα έχουμε ρεπό

Και τι δεν μας φταίει από την ώρα που ξυπνάμε μέχρι την ώρα που πέφτουμε για ύπνο... Τα πάντα. Οι κακοστρωμένοι με άσφαλτο δρόμοι, τα φτωχά σε προσωπικό νοσοκομείο, τα ελλιπή σε υποδομές σχολεία, τα "λαμόγια" οι πολιτικοί μας, οι προϋποθέσεις έκδοσης σύνταξης, η αναξιοκρατία, η ξανθιά οπτασία που επέλεξε για άντρα της τον πλούσιο επιχειρηματία και όχι τον Παπαμιχαήλ από τις διπλοπενιές, τα κανάλια που προωθούν τις δικούς τους μαϊνταντούς, τα σκουπίδια στο δρόμο, η απεργία στο μετρό που δυσκολεύει τη ζωή μας (τα αιτήματα μας είναι απλώς αδιάφορα), ο σκύλος του γείτονα που γαβγίζει (αχ, πόσο θα θέλαμε κι εμείς ένα σκυλί...), οι υψηλές τιμές στα ελληνικά σούπερ μάρκετ, σε αντίθεση με αυτά του Μονακό που πήγαμε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο για βόλτα αναψυχής, το ότι ο περιπτεράς δεν μας κόβει απόδειξη (μη ξεχάσω το φακελάκι τον γιατρό για την επέμβαση μεθαύριο!) και πολλά πολλά άλλα σε αυτή τη χώρα που λατρεύουμε να μισούμε και μισούμε να αγαπάμε. Όμως, ΟΧΙ. Σήμερα δεν θα γκρινιάξουμε. Σήμερα γιορτάζει το ΟΧΙ, το πραγματικό ΟΧΙ, το ΟΧΙ που δεν έγινε ναι. Ας βγάλουμε έξω, λοιπόν, το εθνικό μας, γαλανόλευκο αξεσουάρ να κυματίσει για λίγες ώρες και να νιώσουμε υπερήφανοι (χωρίς παρέλαση). Από αύριο πάλι φαγωνόμαστε ευχαρίστως ξανά. Σήμερα γιορτάζουμε. Έχουμε ρεπό.

Μονόπρακτο προς τιμήν του Όργουελ ή 25η Ιουνίου 2015

Το γουρούνι σβήνει τις τιμές σε ευρώ στον τιμοκατάλογο της ταβέρνας και τις μετατρέπει σε δραχμές. Έρχεται και το συναντά το πρόβατο.
Πρόβατο: Καλημέρα! 
Γουρούνι: Μια υπέροχη μέρα ξημερώνει!
Πρόβατο: Μες στην τρελή χαρά είσαι σήμερα...
Γουρούνι: Ασφαλώς! Η δραχμούλα μας επιστρέφει. Πέφτει ο καπιταλισμός!
Πρόβατο: Μα οι πλούσιοι θα αντέξουν! 
Γουρούνι: Μην καταπίνεις αμάσητα το χορτάρι που σε ταΐζουν...
Πρόβατο: Μα, έτσι κι αλλιώς πρόβατο είμαι...
Γουρούνι: Και για να παραμείνεις στο λέω. Αλλιώς σε βλέπω σε καμιά βδομάδα να σκεπάζεις σαν πουλόβερ τις πλάτες του πληθυσμού της Γλυφάδας, Βούλας και άλλων νοτίων προαστίων...
Πρόβατο: Γιατί χαίρεσαι τόσο πολύ με τη δραχμή ήθελα να ’ξερα...
Γουρούνι: Μα είναι προφανές! Το κιλό μου θα ακριβύνει τόσο πολύ που δεν θα πουλιέμαι πλέον κι έτσι θα αργήσουν να με σφάξουν! Ίσως μη με σφάξουν και ποτέ...
Πρόβατο: Πάμε στοίχημα ότι την άλλη βδομάδα θα παίζεις γύρω γύρω όλοι στα Βλάχικα;
Γουρούνι: Αχ... Με ταξιδεύεις στα παιδικά μου χρόνια... Γύρω γύρω όλοι... Θα παίζω σε παιδική χαρά;
Πρόβατο: Όχι, στη σούβλα...
Γουρούνι: Μη φοβάσαι για μένα, φίλε μου! Θα επιζήσω... Εδώ ζει ακόμη Ζωζώ Σαπουντζάκη, εγώ δεν θα ζήσω;
Πρόβατο: Η Ζωζώ προστατεύεται, επειδή θεωρείται είδος υπό εξαφάνιση. Εσύ τι είσαι;
Γουρούνι: Σκέψου θετικά! Θα μπορούσες την επόμενη μέρα κι εσύ να βρισκόσουν σε κάποιο ταψί, αν είχαμε ευρώ... Τώρα όμως τι λένε όλοι; «Ακρίβυνε το κρέας...» Τυχεροί είμαστε, πολύ τυχεροί...
Πρόβατο: Βρε αστοιχείωτε, σκέψου καλύτερα. Άμα έρθει η Μενεγάκη και ο Ματέο και παραγγείλουν στο αφεντικό να φάνε χοιρινή, νομίζεις ότι θα πληρώσουν σε δραχμές; Σε ευρώ θα πληρώσουν, γιατί θα ’χουν γερό συνάλλαγμα. 
Γουρούνι: Αν όμως έρθει κάποιος απ’ την αριστερή πτέρυγα του Σύριζα, θα πάρει μόνο και μόνο λόγω ιδεολογίας ψωμί κι ελιές. Με αποτέλεσμα να μη γίνεται κατανάλωση, να μην φεύγει κρέας και έτσι να αργήσει πολύ η σειρά μου ή ακόμη καλύτερα και να μην φτάσει ποτέ!
Πρόβατο: Κι αν έρθει ο Λαπαβίτσας; 
Γουρούνι: Αυτος ειναι ο ήρωάς μου! Σ’ αυτόν θα χρωστάω πολλά. Την πείνα των συμπολιτών από τη μια και την επιβίωση τη δική μου από την άλλη. Αυτός και σε τάλαντο να πληρώσει, δεν θα του πούμε όχι. Σε τίποτα. Εις πολλά τα έτη της αριστερής πτέρυγας... 
Το πρόβατο κατεβάζει το κεφάλι του σκεπτόμενο.
Μπαίνει στη σκηνή το κοράκι, που μοιράζει εφημερίδες.
Κοράκι: Εφημερίδες! Εφημερίδες! Νέα υποτίμηση της δραχμής! Εφημερίδεεεες! Τα μαγαζιά κλείνουν, τα ζευγάρια χωρίζουν, τα αστέρια πέφτουν, τα ηφαίστεια στην Σκανδιναβία σκάνε το ενα μετά το άλλο, η Εθνική χάνει απ’ τα νησιά Φερόε, σεισμοί επίκεινται, ο Βενιζέλος αδυνάτισε, ο Σαμαράς σκέφτεται να αποχωρήσει από τη Νέα Δημοκρατία, η Καρυάτιδα που επέστρεφε από το Βρετανικό μουσείο χάθηκε από την εταιρία κούριερ στα σύνορα με Φύρομ, ενώ η Φώφη Γεννηματά δηλώνει πανέτοιμη για την ηρωική έξοδο από τη Βουλή.
Το κοράκι φεύγει από τη σκηνή.
Γουρούνι: Πες μου πως παίζω σε σκηνή από την Φάρμα των Ζώων του Όργουελ, αλλιώς θα πηδήξω απ’ το μπαλκόνι.
Πρόβατο: Μην το κάνεις αυτό, φίλε μου! Βρίσκεσαι πάνω στο άνθος της νιότης και της εμπορευσιμότητάς σου! Είσαι ακόμη του γάλακτος, δεν πρέπει να σκέφτεσαι την αυτοκτονία...
Γουρούνι: Μα ποιος μίλησε για αυτοκτονία;
Πρόβατο: Μα εσύ πριν λίγο! Είπες ότι θα πηδήξεις απ’ το μπαλκόνι αν σου πούμε ότι δεν παίζεις τελικά σε ταινία του Όργουελ.
Γουρούνι: Δεν εννοούσα ότι θα βάλω τέλος στη ζωή μου κυριολεκτικά... 
Πρόβατο: Τώρα που μίλησες για ζωή, η Κωνσταντοπούλου τι να κάνει; 
Γουρούνι: Σκέφτεται να συμμετάσχει σε μία ταινία που θα σκηνοθετήσει μαζί με τον Παπακαλιάτη, θα γράψει μαζί με τον Παπακαλιάτη, θα παίξει μαζί με τον Παπακαλιάτη και μη σου πω τι άλλο θα κάνει επίσης στον ρόλο μαζί με τον Παπακαλιάτη...
Πρόβατο: Πάει αυτή, το ’χασε.... 
Γουρούνι: Από τη μέρα που ήρθε η δραχμή και έφτασε η τηλεθέαση του καναλιού της Βουλής στο 85%, δεν ξέρει ποια από όλες τις προτάσεις να δεχτεί, αν και υπερισχύει κάποια...
Πρόβατο: Ποια;
Γουρούνι: Να πουλάει ηλεκτρονικούς μετατροπείς από ευρώ σε δραχμή σε τελεμάρκετινγκ.
Πρόβατο: Τελικά, όλοι κάνουν καριέρα. Μόνο εγώ θα πάω σαν πρόβατο στη σφαγή.
Γουρούνι: Τουλάχιστον έχεις αυτογνωσία...
Παπαγαλάκι – δημοσιογράφος μπαίνει στη σκηνή. Το γουρούνι συνεχίζει να διορθώνει τιμές και το πρόβατο να κοιτάζει αχανώς. 
Παπαγαλάκι: Καλημέρα και καλή δύναμη, μου είπαν να σας πω. Εσείς θέλατε ρήξη καλά να πάθετε, μου είπαν να σας πω. Δεν θέλατε μνημόνια, ζυμώστε τώρα ψωμί, μου είπαν να σας πω.
Γουρούνι: Τι άλλο σου είπαν να μας πεις;
Παπαγαλάκι: Και για τη συντέλεια του κόσμου μου είπαν να σας πω, αλλά επειδή είναι μεγάλο το κείμενο και το ξέχασα θεωρείστε ότι σας το ’πα ήδη.
Γουρούνι: Μάλιστα...
Παπαγαλάκι: Το παρακάτω δεν μου ’παν να σας το πω. Παίρνω μόνο μου την πρωτοβουλία. Έχετε κανένα κρακεράκι;
Πρόβατο: Πάνω μου όχι.
Γουρούνι: Ούτε εγώ έχω... (γράφει τιμή στιφάδου 35.000 δραχμές)
Παπαγαλάκι: Κρίμα... (απογοητευμένο)
Πρόβατο: Μα 35.000 δραχμές το στιφάδο;
Γουρούνι: Ε, ναι. Δηλαδή 10 Ευρώ (λόγω υποτίμησης). Το τσιμπάω λίγο μήπως τη γλιτώσει ο Μπάνυ αυτή την εβδομάδα. Γέννησε η γυναίκα του εφτάδημα και έχει να μεγαλώσει ολόκληρη οικογένεια....
Παπαγαλάκι: Πάλι εφτάδημα κι αυτή; Για αυτό τα κουνέλια δεν θα συναντήσουν ποτέ δημογραφικό πρόβλημα. Αλίμονο σε μας τους παπαγάλους... Αλλά ποιος να μιλήσει; Οι μισοί και περισσότεροι μη σου πω ό,τι ακούνε λένε.
Πρόβατο: Μα έτσι δεν λειτουργεί το δικό σας manual?
Παπαγαλάκι: Κυρίως ναι, αλλά εγώ ήμουν εκ γενετής επαναστάτης. Ζούσα από μικρό σε ένα τεράστιο κλουβί του κυρίου μου με όλες τις ανέσεις. Τους γονείς μου τους προσέλαβαν μεγάλες εφημερίδες, για να λένε τα νέα κι έκτοτε έχασα τα ίχνη τους. Όμως δεν με πείραζε, γιατί ήξερα ότι θα βρίσκονταν κάπου καλά. Όταν μεγάλωσα, διάβαζα συνεχώς βιβλία με αντιστασιακές διαθέσεις: Φυλλάδια της wwf, της greenpeace, ΑΡΚΑ...
Γουρούνι: Και πώς κατάντησες όργανο του συστήματος κι έρχεσαι και μας λες ασυναρτησίες απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ;
Παπαγαλάκι: Εθίστηκα στα κρακεράκια. Είναι ωραία η άτιμη η καλοπέραση...
Γουρούνι: Λοιπόν, πάρε αυτήν εδώ την κάρτα.
Παπαγαλάκι (με χαρά): Τι είναι;
Γουρούνι: Είναι το τηλέφωνο από μια εταιρία καφέ. Ψάχνουν παπαγάλο για φωτογράφιση, γιατί ο προηγούμενος που είχαν στο σήμα άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο και οι συγγενείς του ζητούν πνευματικά δικαιώματα. Μπορεί να τους κάνεις και να ανοίξεις επιτέλους τα φτερά σου...
Παπαγαλάκι: Είσαι τόσο καλός...
Πρόβατο: Μόνο για σήμερα, μη φαντάζεσαι... Τον πέτυχες σε καλή μέρα.
Παπαγαλάκι: Ευχαριστώ πολύ, φίλοι μου! Γεια σας, γεια σας!
Πρόβατο: Στο καλό! Στο καλό!
Ο παπαγάλος αποχωρεί.
Γουρούνι: Είμαι ψυχούλα τελικά κάτω απ’ αυτή την απαλή ροζ επιδερμίδα...
Πρόβατο: Τι λες να κάνουμε το απόγευμα;
Γουρούνι: Πάμε για λασπομαχίες;
Πρόβατο: Δεν μπορώ, θα χαλάσω το μαλλί μου...
Γουρούνι: Ε, τότε πάμε κανα θερινό σινεμαδάκι...
Πρόβατο: Ναι, ναι! Θέλω πολύ! Έχει βγει και μια ταινία θρίλερ σε επανέκδοση, που σπάει ταμεία λένε!
Γουρούνι: Α, ναι; Ποια;

Το "Εκτός Ύλης ή Ο μονόλογος ενός καθ' ομολογία παράλογου" στην Ευρώπη.

Αγαπητοί φίλοι,

δεν μπορούσα να διανοηθώ όταν έγραφα τον θεατρικό μονόλογο "Εκτός Ύλης ή Ο μονόλογος ενός καθ' ομολογία παράλογου" ότι θα ταξίδευε στην Ευρώπη. Στις 19 Μαΐου στο θέατρο De Lijsterbes των Βρυξελλών, λοιπόν, υπό την οργάνωση και συνεργασία του Ελληνικού Θεάτρου Βελγίου και της CliqueArt, το έργο περνά τα σύνορα της χώρας και μιλά στην καρδιά την Ελλήνων πολιτών του εξωτερικού. 

Ευχαριστώ θερμά όλους τους υπέροχους συντελεστές για τη συνεργασία και ιδίως τους: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη για την ευφάνταστη σκηνοθεσία, Γεράσιμο Σκιαδαρέση για την καθηλωτική ερμηνεία, Κωνσταντίνο Μουταφτσή, Μαγδαληνή Παλιούρα και Τάσο Κονταράτο για τις εξαιρετικές τους ερμηνείες δεύτερων ρόλων, την Πολυτίμη Μαχαίρα για το πανέμορφο σκηνικό, τον Γιώργο Περού για την πρωτότυπη μουσική του σύνθεση, όπως και τον Γιάννη Στιβανάκη και την Ιουλία Μακρή για το εικαστικό αποτέλεσμα της αφίσας του έργου.

Είμαι ευγνώμων στον κόσμο που άγγιξε και αγκάλιασε το έργο. Σας ευχαριστώ θερμά και υπόσχομαι αυτό να είναι μόνο η αρχή. Καλό μήνα και καλή μας συνέχεια!

Γαλλική Ριβιέρα

-"Α, να χαθούν! Οι αλήτες! Μας έφεραν σε τέτοιο σημείο και μετά δεν φταίει κανένας τους..."
- "Μα τι έπαθες πάλι, Χρήστο, παραμονές Δεκαπενταύγουστου; Πάλι φωνάζεις και παραπονιέσαι; Δεν βαρέθηκες πια;" Η κυρία Αιμιλία, η γειτόνισσα από το δίπλα μπακάλικο, περπάτησε ως την είσοδο του περιπτέρου με τα χέρια στη μέση. "Απ' το πρωί τα 'χεις με όλους και με όλα!"
- "Είναι να μην τα 'χω;", της αντιγυρίζει με απόγνωση δείχνοντας τις εφημερίδες. "Δεν βλέπεις τι μας κάνουν; Κάθε μέρα οι ίδιες και οι ίδιες ειδήσεις ή ΄τέλος πάντων... πιο δυσάρεστες. Γυρίζω φύλλο πέφτω σε περικοπές σε συντάξεις, γυρίζω φύλλο πέφτω σε κατάργηση του εφάπαξ, γυρίζω φύλλο πέφτω σε ξυλοδαρμό φοιτητών, γυρίζω φύλλο πέφτω σε αύξηση ΦΠΑ."
- "Τι τις διαβάζεις κι εσύ κάθε μέρα; Εγώ τις χαζεύω λίγο, γελάω και μετά παίρνω κανά περιοδικό. Ξέρεις, από κείνα τα καλά, με τα ωραία τα έγχρωμα εξώφυλλα που λένε πώς περνάν' οι διάσημοι και πώς καίνε τα λεφτά τους. Πώς μου αρέσει... Δεν λέγεται!"
- "Ο καθένας όπως χαίρεται", τις απαντά απότομα.
- "Εγώ έτσι χαίρομαι. Και στο κάτω - κάτω της γραφής, σαν τι να κάνουμε;" Ο Χρήστος έχει βγει από το περίπτερο και την έχει πλέον πλησιάσει.
- "Να αντιδράσουμε! Να γυρίσουμε ανάποδα το κατεστημένο. Να τους δείξουμε τι πάει να πει δύναμη του λαού!"
- "Κομμουνιστής μας βγήκες του λόγου σου;"
- "Άντε πάλι... Κατηγορίες... Ταξινόμηση. Ό,τι θέλω είμαι. Πάντως όχι. Για να σε βγάλω από την απορία, δεν είμαι κομμουνιστής, αν και θα το ήθελες."
- "Εγώ;", κάνει με έκπληξη η Αιμιλία.
- "Εσύ, εσύ... Θα το ήθελες τρελά. Ξέρεις τι είδηση θα ήταν για τη γειτονιά αυτό; Σαν να σας ακούω από τώρα να λέτε: Τα 'μαθες; Είναι κομμουνιστής και πάει και στην εκκλησία; Αν έχει το Θεό του..."
- "Ε, δεν είμαστε δα και τόσο καχύποπτοι άνθρωποι..."
- "Μάλιστα..."
- "Πάντως, αν θες να ξέρεις ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται. Μόνο αν αδειάσει το πιάτο του θα ξεσηκωθεί, αλλιώς δεν ξεσηκώνεται."
Εκείνη την ώρα ένας πελάτης έρχεται στο περίπτερο. Η Αιμιλία χαιρετά τον γείτονά της και αποχωρεί. Ο πελάτης ρωτά τον Χρήστο αν έχει συγκεκριμένη μάρκα τσιγάρων.
- "Ασφαλώς και τα έχουμε. 4.80."
- "Ορίστε τα χρήματα."
Οι δυο άντρες κοιτιούνται για λίγο.
- "Θέλετε και κάτι άλλο;", ρωτά ο Χρήστος σκεπτικός.
- "Την απόδειξη."
- "Α, ναι... Την απόδειξη. Το ξέχασα εντελώς." Πατάει κάτι κουμπιά στη μηχανή. "Κοίτα να δεις, φίλε! Μπλόκαρε! Θα περιμένεις δέκα λεπτάκια να τη φτιάξω και να στην κόψω;"
- "Όχι,δεν πειράζει. Αφήστε το. Ευχαριστώ", αποκρίνεται ο πελάτης και αποχωρεί.
- "Όχι που θα μου τα φάει αυτός στο καροτσάκι. Αυξάνετε και τον φπα...", μονολογεί βλέποντας τηλεόραση από μια μικρή οθόνη που έχει μέσα στο περίπτερο. "Μας ξεζουμίσατε! Όλα μας τα πήρατε. Ό,τι βγάζουμε, σας το δίνουμε. Κοράκια!" 
Οι φωνές του ακούγονταν για ώρα και έφταναν σχεδόν μέχρι την κοντινή παιδική χαρά. Μέχρι που κατέβηκαν τα ρολά της μικρής του επιχείρησης δεν σταμάτησε να μουρμουράει. Κανείς θα νόμιζε ότι μέχρι και οι γάτες είχαν βαρεθεί να τον ακούνε και είχαν αλλάξει προσωρινά στέκι. 
Την επόμενη της Παναγίας το περίπτερο ήταν κλειστό. Η κυρία Αιμιλία απόρησε που το είδε έτσι. Ο φίλος της δεν την είχε ενημερώσει ότι θα έκλεινε. Συνήθως έφευγε οικογενειακά, μόνο ανήμερα της μεγάλης γιορτής. Πιο κάτω, πήρε το μάτι της την κυρία Μερόπη, νύφη του Χρήστου. Έβγαζε τον σκύλο της βόλτα, αν και όχι την καθιερωμένη ώρα, όπως πρόσεξε χωρίς ίχνος καθυστέρησης η Αιμιλία.
- "Μερόπη, Μερόπη!", της φώναξε. "Τι κάνεις;" Οι γυναίκες πλησίασαν και χαιρετήθηκαν. Αφού αντάλλαξαν τις βασικές ευχές, η Αιμιλία προχώρησε αμέσως στο ψητό.
- "Ο Χρήστος; Δεν φάνηκε. Είναι καλά;"
- "Ο Χρήστος; Μια χαρά. Θα κάνει τις βουτιές του τώρα."
- "Πήγε στο χωριό;"
- "Στο χωριό; Χρόνια έχει να πάει στο χωριό. Πώς σου ήρθε;"
- "Μα κάθε χρόνο δεν..."
- "Με λίγα λόγια, για να μη σε κουράζω, καλή μου, ο Χρήστος βρίσκεται για διακοπές στη Νίκαια. Πήρε τις... οικονομίες του, τέλος πάντων, Θου Κύριε... Και πήγε."
- "Σκάει ο Τζίτζικας στη Νίκαια. Εκεί βρήκε να πάει; Είχα κι εγώ κάποτε ένα εξοχικό στις Τζιτζιφιές..."
- "Δεν κατάλαβες, χρυσή μου. Στο Μονακό εννοώ πήγε, στη Γαλλική Ριβιέρα..."
- "Εκεί που έχουν και πριγκίπισσες εννοείς;"
- "Ακριβώς. Εκεί. Είχε αναδουλειές φέτος, του ζήταγαν και οι περισσότεροι αποδείξεις για το αφορολόγητο... Ξέρεις τώρα... Και τελικά δεν κατάφερε να πάει Μύκονο. Του στοίχισε πολύ η αλήθεια είναι, αλλά... αυτά κάνει η άτιμη η κρίση... Σε χαιρετώ, τώρα γιατί πρέπει να πάω τον Ιβάν στον γιατρό. Πρέπει να περνά κατάθλιψη και θέλω να τον ρωτήσω μήπως πρέπει να του αλλάξει τη σκυλοτροφή. Καλή συνέχεια, χρυσή μου!" Η κυρία Αιμιλία έμεινα για λίγο αποσβολωμένη, ύστερα κοίταξε το περίπτερο και κίνησε για το σπίτι της, για να ψάξει στον χάρτη τη Γαλλική Ριβιέρα...

Η κονσέρβα - ένας μικρός θεατρικός μονόλογος

Ένας άνδρας γύρω στα 65 μπαίνει στο καθιστικό του σπιτιού του κρατώντας βαριές σακούλες. Τις αφήνει κάτω και απλώνεται κατάκοπος στην πολυθρόνα. Απευθύνεται στον σκύλο του που τον υποδέχεται στην αρχή κουνώντας την ουρά του και ύστερα κάθεται στα πόδια του.

"Ωχ... Τι τρέξιμο ήταν αυτό... Κάτσε να βγάλω αυτά που με βαραίνουν στις τσέπες και είναι λες και έχω γεμάτα πορτοφόλια... Ας γελάσω! (Βγάζει τα χαρτιά.) Λοιπόν... Έχουμε και λέμε. Αυτά είναι τα πληρωμένα. Ο ένφια του 2013 και η πρώτη από τις 248 δόσεις του 2014. Ωραία... Αυτό μετά... (Ξετυλίγει τα χαρτιά το ένα μετά το άλλο)... είναι η αποπληρωμή του φόρου εισοδήματος του 2012. Ωραία χρόνια... Αυτό... Πω... Πώς βρέθηκε αυτό εδώ; Έβαλα κι εγώ το καλό κοστούμι σήμερα... Στο δημόσιο πρέπει να πας όπως και στην εκκλησία. Με δέος.(Κοιτά το χαρτί.) Κοίτα να δεις... Ψηφοδέλτιο από τις εκλογές του 2015! Τις πρώτες... Στις δεύτερες δεν πήγα να ψηφίσω. Τον Σεπτέμβρη... Είχα πάει διακοπές. Τι να κάνω; Τότε βρήκα τα πιο φτηνά εισιτήρια. Δεν πειράζει που ήταν κατεψυγμένη η θάλασσα στην Κεφαλλονιά. Έσφιξε και το δέρμα μου... Για να δω τι άλλο θα βρούμε... (Κοιτά το χαρτί.) Ααα, αυτό είναι ό,τι πιο πρόσφατο βρήκα σ' αυτά τα σιχαμένα. Η απόδειξη αγοράς της τροφής σου! Μη φοβάσαι! Πριν ένα μήνα την πήρα από το μαγαζί. Την έχω δοκιμάσει όμως. Είχαμε τότε τα capital control και τι να σου κάνει ένα εικοσάρικο τη μέρα; Δοκίμασα κι εγώ την κονσέρβα σου... Εξαιρετική ήταν! Ρε τι βγάζουν οι άτιμοι... (Παίρνει βαθιά εισπνοή και εκπνέει αργά.) Ουφ... Δεν ήταν τρέξιμο κι αυτό σήμερα. Έτρεχα στο ασφαλιστικό μου ταμείο, για να τους πιστοποιήσω ότι δεν έχω πεθάνει, λέει, γιατί πέρασα το όριο των 65... Πάω εκεί, με βλέπουν, τους δείχνω την ταυτότητα και μου λένε ότι πρέπει να τους το αποδείξω. Δηλαδή πώς να αποδείξω ότι ζω; Ότι δεν τους πήγα στάρι από τα σαράντα μου; Και σαν να μην έφτανε αυτό, θέλουν και βεβαίωση από συγγενή μου ότι μένω στο σπίτι μου. Δεν τους αρκεί η ΔΕΗ, γιατί μπορεί να έχω πεθάνει και να μην έχω κληρονόμους. Και όλα αυτά μπροστά μου, στον ολοζώντανο πολίτη με την ταυτότητα ανά χείρας! Πού φτάσαμε... Ρε συ, Ιβάν, λες να έχω πεθάνει και να μην το ξέρω; Αλλά αν ήταν έτσι, τώρα δεν θα κουβεντιάζαμε... Τρόπος του λέγειν, βέβαια... Τέλος πάντων... Αύριο πρέπει να τους πάω τα χαρτιά και να αποδείξω ότι ζω. Να μου βάλουν εκεί και μια βούλα και να βεβαιώσουν ότι ζω. Μάλιστα. Γιατί χωρίς σφραγίδα δεν ζεις, αγαπητέ. Εσύ να τα βλέπεις και να δοξάζεις τον Θεό που δεν σας έχουν βάλει IBAN και στα λουριά σας. Μη με κοιτάζεις έτσι με γουρλωμένα τα μάτια σου. Γιατί, πιστεύεις ότι δεν μπορεί να γίνει; Εδώ έχουμε δει άλλα κι άλλα σ' αυτή τη χώρα, αυτό σε πείραξε; Και δεν έφτανε να μη στα πολυλογώ όλη η ταλαιπωρία, αλλά περίμενα και στη στάση του λεωφορείου μέχρι να γυρίσω γύρω στα τρία τέταρτα. Είχε βλάβη το προηγούμενο και μέχρι να ειδοποιηθεί ο άλλος οδηγός και να τελειώσει τον καφέ του, πέρασε η ώρα. Ευτυχώς που είχα αγοράσει ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης και μέχρι να έρθει το λεωφορείο μέτραγα τα σουσάμια... (Κοιτάζει τον σκύλο) Σε βλέπω, δεν αντέχεις άλλο. Σταματάω. Τι μου φταις κι εσύ; (Σηκώνεται απ' την πολυθρόνα.) Έλα, πάμε. (Ο σκύλος τον ακολουθεί στην κουζίνα και έχει πέσει σχεδόν πάνω στον άντρα που ανοίγει μετά την πρώτη και μια δεύτερη κονσέρβα.) Επ! Η μία δική σου! Έχω 247 δόσεις ακόμα. Δεν είμαι πια για rio mare..."

Τιμώντας την «εθνική επέτειο» της Πρωταπριλιάς σε 24 γράμματα

Αλήθεια, σήμερα επιτρέπεται να πει κανείς ψέματα;

Βέβαια, στην Ελλάδα το ψέμα τείνει να γίνει συνήθεια και η αλήθεια εξαίρεση.

Για αυτό και βλέπουμε μία γενική ανοσία στην πολιτική ζωή του τόπου, με συνέχιση των γενικόλογων υποσχέσεων των δύο πιο μεγάλων κομμάτων.

Διόλου περίεργο δεν είναι το γεγονός ότι πλέον οι υποσχέσεις έχουν στερέψει, διότι για να υποσχεθείς, έπειτα πρέπει να εκπληρώσεις.

Εκπλήρωση υποσχέσεων, εν προκειμένω δεν πρόκειται να επέλθει, παρά μόνο εκπλήρωση υποχρεώσεων.

Ζώντας, λοιπόν, ένα αβέβαιο παρόν, αναρωτιέται κανείς αν θα δει το φως της μέρας πάλι κάποια νίκη στην Ελλάδα. Οποιουδήποτε χαρακτήρα. Αθλητική, πολιτική, οικονομική, πολιτιστική.

Ήττες δυστυχώς έχουν έρθει πολλές.

Θέλει πολύ κουράγιο και δυνατούς παίκτες αυτό το συνεχόμενο κλίμα πεσιμισμού, που το βλέπω πλέον πολύ συχνά από συνομηλίκους μου.

Ίωση της εποχής; Μακάρι να ήταν. Γιατί στην ίωση παίρνεις τη δόση του αντιπυρετικού και νιώθεις καλύτερα, στην κρίση παίρνεις τη δόση του πακέτου και νιώθεις χειρότερα.

Κρατήρας ηφαιστείου κάθε σπίτι, που περιμένει να επανενεργοποιηθεί.

Λάβα και αγανάκτηση έχουν γίνει ένα.

Με λίγες εξαιρέσεις, ο κόσμος δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Να φύγει από την χώρα του και να βρει αλλού την τύχη του;

Να μείνει με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα γίνουν κάποια στιγμή κάπως καλύτερα;

Ξέρει κανείς πότε θα συμβεί αυτό; Ίσως ρητορική ερώτηση.

Ο μόνος λόγος, όμως, που κρατάει κάποιον πίσω είναι μία αόρατη φωνή που λέει στον Έλληνα να μην εγκαταλείψει, που του λέει ότι ο άξιος δεν θα χαθεί ό,τι και αν γίνει.

Πιστευτό ή όχι, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους λόγους που πολλοί δεν έχουν εγκαταλείψει αυτόν εδώ τον τόπο. Η Βούλα Πατουλίδου το 1992 είχε πει το περιβόητο: «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!»

Ρήση τόσο πατριωτική, μα και τόσο προφητική! Λες και έδινε κουράγιο σε χιλιάδες Έλληνες μετά για υπομονή. Υπομονή όχι μόνο στις χαμηλότερες τάξεις. Όλες οι κοινωνικές τάξεις δοκιμάζονται. Δεν βγαίνει κανείς στο απυρόβλητο.

Σταθερή αξία το μεράκι του Έλληνα.

Το φιλότιμό του, που ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες ώρες θα βοηθήσει το συνάνθρωπο από το υστέρημά του.

Υστέρημα, που μόνο ο μέσος Έλληνας ξέρει το πόσο δύσκολα αποκτιέται. 

Φωτεινή εξαίρεση άνθρωποι μιας άλλης νοοτροπίας, που ζουν σε μια άλλη Ελλάδα, της "Παραβύσσου": ενός μίγματος παραδείσου και αβύσσου.

Χωρίς φόβο όμως, πρέπει κανείς να συνεχίζει και να προχωρά. Γιατί τι είναι η ζωή; Ένα διάλειμμα μέσα στο άπειρο.

Ψυχή και χαμόγελο χρειάζονται μόνο. Αυτά είναι τα δύο απαραίτητα συστατικά που πρέπει να έχει καθένας μας μέσα στο δισάκι του.

Ώρα, λοιπόν, να πάρουμε τη ζωή στα αστεία και να μετατρέψουμε την Πρωταπριλιά σε Εθνική Επέτειο, για να θυμόμαστε κάθε χρόνο ποιοι μας έφεραν ως εδώ.

Το άλλοθι του "εγκληματία ήθους".

Το δικαστικό σώμα ορισμένες φορές εθελοτυφλεί είτε καθυστερώντας την απονομή δικαιοσύνης, είτε υποκύπτοντας στις τεράστιες γραφειοκρατικές δυσχέρειες που διακρίνουν το κράτος μας τα τελευταία 196 χρόνια, δηλαδή από τότε που ιδρύθηκε. Αν και νομικός, είναι λυπηρό να ακούω συχνά όχι μόνο από συναδέλφους αλλά και από τους εντολείς μας, ότι "τελικά δίκιο δεν υπάρχει" ή ότι "κι αν υπάρχει, δεν εφαρμόζεται." Δυστυχώς τις περισσότερες φορές για την καθυστέρηση αυτή δεν φταίνε οι φορείς της δικαιοσύνης αλλά 1002 άλλοι παράγοντες, όπως ελλείψεις σε προσωπικό, σε υλικές και τεχνικές υποδομές, σε χρήματα, σε οργάνωση και πολλά άλλα.

Το παραπάνω σε συνδυασμό με την τσουλήθρα της πολιτικής διαφθοράς έχουν πάρει σβάρνα όποια τυχόν ηθική αξία είχε ξεμείνει στον πάτο της φαρέτρας κάποιου "ρομαντικού" πολιτικού. Όλοι έχουν μετατραπεί σε αδηφάγα λυκόσκυλα έτοιμα να εκμεταλλευτούν τη μόδα της κρίσης και να υποδυθούν με περισσή χαρά και αυτοπεποίθηση τους ερχόμενους σωτήρες της χώρας. Η προκλητικότατη ατιμωρησία, όμως, και η πτώση στα πολύ μαλακά δραστών μεγάλων οικονομικών εγκλημάτων και αυτουργών τεράστιων επίσης οικονομικών σκανδάλων του παρελθόντος έχει δημιουργήσει μία πλασματική ανοσία στο σώμα των πολιτών. Με αυτό τον τρόπο οι τελευταίοι μετατρέπονται από εν δυνάμει αγανακτισμένοι ψηφοφόροι σε εν ενεργεία εγκληματίες. Με άλλα λόγια, βλέποντας τους εαυτούς τους ως αδύναμα και αδικημένα κυρίως θύματα γίνονται θύτες που απολαύουν το προνόμιο του αλάθητου. Γιατί; Διότι βασίζονται στο επιχείρημα του προηγούμενου ανέντιμου βίου ανθρώπων οι οποίοι έμειναν ατιμώρητοι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι το συλλογικό μένος προς την πολύχρονη διαπλοκή γνωστών προσώπων και κύκλων συμφερόντων στη χώρα μας έχει βρει το αποκορύφωμά του στο πρόσωπο του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας (Α.Τσ.) . Σαφώς και όποιος φταίει, θα πληρώσει. Καλό όμως θα ήταν να πληρώνουν και άλλοι - κυρίως δημόσια / πολιτικά πρόσωπα - και μάλιστα στην ώρα τους και όχι είτε αφού έχουν παραγραφεί τα αδικήματα (κακουργήματα μάλιστα στις περισσότερες των περιπτώσεων) για τα οποία κατηγορούνται, είτε επειδή οι βουλευτές δείχνουν την συναδελφική τους αλληλεγγύη με την παρεμπόδιση άρσης της ασυλίας τους. Αποτέλεσμα; Να απομυθοποιείται η ποινική απαξία ενός ιδιαζόντως σοβαρού εγκλήματος και έτσι να δίνεται η εντύπωση στον επίδοξο παραβάτη του νόμου είτε ότι εκείνος για μικρότερο (λιγότερο σημαντικό) αδίκημα δεν θα τιμωρηθεί, είτε ότι η τιμωρία του θα 'ναι τυπική και σχεδόν ανώδυνη (ποινή με αναστολή σε αρκετές περιπτώσεις).

Το παραπάνω φαινόμενο της έλλειψης φόβου για τον νόμο δεν παρατηρείται μόνο σε νομικό επίπεδο, αλλά αντικατοπτρίζεται και στην κοινωνία μας εμφυσώντας στους φορείς της το αντιγόνο της ανοσίας και δίνοντας πάτημα σε λαϊκίζοντα κόμματα / κινήματα να προβαίνουν σε κατακριτέες και αξιόποινες πράξεις, χωρίς να υπολογίζουν την ηθική και νομική τους απαξία. Εφόσον, λοιπόν, ο Χ πολιτικός έκλεψε εκατομμύρια Ευρώ πριν καιρό και γλίτωσε ως τώρα τη σύλληψη, τι τους πειράζει ο καλοθελητής που θέλει να "ξεβρομίσει" την κοινωνία από τους "λαθρομετανάστες"; Εφόσον ο Ψ πολιτικός υπέγραψε το 8ο Μνημόνιο και "κατέστρεψε τη χώρα" ή πήρε μαύρο χρήμα για την κατασκευή εθνικών οδών, γιατί και ο τάδε πολίτης να πληρώσει διόδια; Δεν θα πληρώσει. Εξάλλου τι είναι τα 2,50 Ευρώ μπροστά στα 2.500.000 Ευρώ του άλλου; Αυτόν δηλαδή θα τον συλλάβουν και τον άλλο θα τον αφήσουν ασύλληπτο να χαίρεται το ξέπλυμα στην Καραϊβική; Καλώς ή κακώς απόλυτη δικαιοσύνη δεν δύναται να υπάρξει. Όχι ότι συμφωνεί κανείς με αυτό, αλλά τουλάχιστον πρέπει να προσαρμοστεί. Όπως υπήρχε ανέκαθεν η τριχοτόμηση της κοινωνίας μέσω της διαστρωμάτωσης των τάξεων, έτσι θα βασιλεύει πάντοτε και η ουσιαστική οικονομική ανισότητα των πολιτών, η οποία με τη σειρά της θα συνεπάγεται είτε ατιμωρησία είτε επιείκεια στην επιβολή της ποινής. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ή πρέπει να αποτελεί αυτό το φαινόμενο τον κανόνα, αλλά από την άλλη δεν γίνεται στο όνομα του χειρότερου να επιτρέπουμε με μεγαλόκαρδη συγκατάβαση και δίχως κρίση το κακό. Δεν διακυβεύεται ούτε το όνομα ούτε η φήμη μας ούτε η δόξα μας. Διακυβεύεται η ψυχή μας και οι επόμενες γενιές. 

Η νέα τάση επομένως του "εγκληματία ήθους" - που στο όνομα προηγούμενων ατιμώρητων ή ελαφρώς τιμωρημένων δραστών μεγάλων, οικονομικών κυρίως, αδικημάτων, οι οποίοι αλωνίζουν προκλητικά ελεύθεροι - διαθλάται στην κοινωνία μας, βρίσκει λάθος έδαφος και αντανακλάται σε χιλιάδες άκριτους υποστηρικτές, οι οποίοι ψάχνουν το δίκιο τους βασιζόμενοι στο ηθικό επιχείρημα ότι πρέπει πρώτα να τιμωρηθεί ο βάναυσος οικονομικός εγκληματίας (white-collar crime), που τις περισσότερες φορές είναι και δημόσιο πρόσωπο, και ύστερα ο ίδιος. Μοναδικά ισχυρά αντεπιχειρήματα; Πρώτον, η φράση του Τάκιτου ότι "οι κυβερνώμενοι έχουν τους κυβερνώντες που τους αξίζουν" και δεύτερον ότι τα πάντα γίνονται για έναν καλύτερο άνθρωπο. Τη στιγμή που θα πάψουμε να στηρίζουμε την εξέλιξή μας, ατομική και οικογενειακή, θα ξεκινήσει και η αντίστροφη μέτρηση για το είδος μας. Η ζωή υπό αίρεση θα είναι πάντοτε μια ζωή υπό αβάσταχτους όρους. Δεν θα μας βοηθήσει η κουρτίνα πίσω απ' το παράθυρο, για να κρυφτούμε απ' αυτόν που κρυφοκοιτάζουμε, αλλά ο ίδιος μας ο καθρέφτης για αυτόν που πρέπει να αλλάξουμε. Και αλλάζουν μόνο όσα ανταποκρίνονται στις ποταπές δυνάμεις μας, όσα είναι κατορθωτά. Εκτός κι αν υπάρχουν σύγχρονοι Άτλαντες για τα μήλα των Εσπερίδων...

Η μάζα και το βάρος

Χρόνια τώρα η άσκηση της πολιτικής εξουσίας αποτελούσε τη συνισταμένη των φωνών του εκλογικού σώματος. Κανείς δεν μπορούσε και δεν μπορεί να αντιμιλήσει στην ύψιστη μορφή του πολιτικού δικαιώματος της εκλογής των κυβερνώντων. Μόνο που κάποτε η αντιπροσώπευση του σώματος των πολιτών καθρεφτιζόταν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία αμιγώς μέσω των εκλεγμένων βουλευτών. Οι βουλευτές με τη σειρά τους ασκούσαν τη νομοθετική και (ως κυβέρνηση) την εκτελεστική εξουσία. Πλέον η αποψίλωση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας έχει μετατρέψει την εκλογική διαδικασία σε μια φιέστα, με άλλα λόγια σε μια τυπική διαδικασία εκλογής ενός υποτελούς σώματος στην φίλη και αδερφή Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλα αυτά θα ήταν υπέροχα αν υπήρχε Ευρωπαϊκή Ένωση. Διότι Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει τουλάχιστον όχι έτσι όπως την οραματίστηκαν οι ιδρυτές της και έτσι όπως ορίζεται στη συνθήκη του Μάαστριχτ. Τα κράτη - μέλη της έχουν μετατραπεί σε προτεκτοράτα της γερμανικής αυτοκρατορίας. Η τραγικότητα της όλης κατάστασης διαφαίνεται μέσα από τηλεοπτικά πλάνα και σκηνές, όπου μέσα μαζικής ενημέρωσης και θεατές κρέμονται από τις προθέσεις και τα χείλη των εκπροσώπων της Γερμανίας. Κακά τα ψέματα. Το χρήμα κυβερνά. Αυτό όλοι το γνωρίζουμε και δεν θα φάνταζε άσχημο αν κυβερνούσε μία χώρα με φιλάνθρωπες προθέσεις, Μην ξεχνάμε ότι είχε υποστεί και η ίδια κούρεμα του χρέους και της είχε δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, αφού προηγουμένως είχε αφανίσει βέβαια τη μισή υφήλιο στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. 

Παρ' όλα αυτά, η Γερμανία κοιτά αποκλειστικά τα δικά της συμφέροντα και καλά κάνει. Θα  'ταν παράλογο στις μέρες μας αν κάποιος κοιτούσε τον συνάνθρωπό του, επομένως ναι. Κάνει πολύ καλά και πρέπει όλοι να εμπεδώσουμε ότι προχωράμε μόνοι μας. Ολομόναχοι. Το βάρος πρέπει να πέσει στα πραγματικά εμπόδια που έχουμε απέναντί μας και μας κοιτούν κατάματα. Η κρίση έχει γίνει καραμέλα και άλλοθι για απύθμενες αυθαιρεσίες. Έχει γίνει επίκληση σε στόματα των πολιτικών που ξεγελούν κατάματα τον κόσμο τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, καλυμμαύκια και χρυσά ράσα. Το κερασάκι, όμως, στην τούρτα είναι ότι αυτός ο κόσμος βλέπει μπροστά του γελωτοποιούς με πασιφανή πρόθεση εξαπάτησης και τους πιστεύει. Εκεί έχει φτάσει η αθλιότητα της κατάστασης. Αποτέλεσμα της μόδας της κρίσης; Να μην δίνεται βάρος στα πρωτόνια αλλά στα ηλεκτρόνια, να δίνεται η ευκαιρία σε καιροσκόπους που υμνούν τον Χίτλερ να κυκλοφορούν ελεύθεροι στο κοινοβούλιο με υβρεολόγιο επιπέδου ποδοσφαιρικού αγώνα έκτης εθνικής, με ρόπαλα και λοστούς, για να τιθασεύσουν τις αντίθετες γνώμες. Αποτέλεσμα της μόδας της κρίσης είναι η σταδιακή διαμόρφωση μιας μεγάλης ομάδας πολιτικών τυχοδιωκτών από διάφορες ιδεολογικές καταβολές που καπηλεύονται ανενδοίαστα, απροκάλυπτα και χωρίς ίχνος αιδούς την ελπίδα, μια τόσο άκακη και όμορφης σημασίας λέξη, μετατρέποντάς την σε κομματικό σκλόγκαν και επιχείρημα ανέλιξης στην πολυπόθητη εξουσία. Αποτέλεσμα της μόδας της κρίσης είναι να δοθεί ακόμα μία φορά η εξουσία σε οικογενειοκράτες, που πνιγμένοι μέσα στη ματαιοδοξία τους ορέγονται να κυβερνήσουν μια χώρα από την οποία βγαίνουν μόνο καπνοί και ανθίζουν συντρίμμια. Πρόσωπα άγονται και φέρονται χαμένα, ζαλισμένα μέσα σε καινούριες υποχρεώσεις, ασφυκτικές προθεσμίες και οικονομικές εκκρεμότητες που ξεπηδούν συνεχώς, ως αποτέλεσμα της "σθεναρής αντιπολίτευσης" της κυβέρνησης στην ενωμένη Ευρώπη...

Οι νέες γενιές σωρηδόν είτε εγκαταλείπουν τη χώρα τους για μια άλλη χώρα είτε εγκαταλείπουν τη χώρα τους γενικώς χωρίς να θέλουν καν να την ξέρουν, γιατί αντί να τους υπηρετεί, τους καταδιώκει μια ζωή. Οι πολιτικές ευθύνες για αυτόν τον ορυμαγδό δίνουν πάσα η μία στην άλλη με κεφαλιά αλλάζοντας απλώς πρόσωπα. Κανένας δεν δέχεται την κόκκινη κάρτα που του δείχνει ο διαιτητής και αρνείται να αποχωρήσει από τον αγώνα δείχνοντας τον πολιτικό συμπαίκτη ως φταίχτη (αθάνατη ελληνική ενότητα) και πάνω απ' όλα; Η μάζα. Η μάζα που πάει όπου φυσά ο πιο πολλά υποσχόμενος άνεμος, χωρίς καμία ικανότητα ή πρόθεση (δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο απ' τα δύο) διάκρισης της αλήθειας από το προφανές ψέμα. 

Έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε "ας κυβερνήσει ο λιγότερο κακός", έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε κόσμο να τρώει απ' τα σκουπίδια και να το θεωρούμε δεδομένο (εκτός από τον κύριο Φλαμπουράρη), έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε για τη χρυσή αυγή "καλά κάνει και τους τα λέει" χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε το λύκο κάτω απ' την προβιά (να θυμίσω ότι ο Χίτλερ ξεκίνησε ως κοινοβουλευτικό κόμμα με 2,5% μετουσιώνοντας την οργή σε εθνικισμό). Έχουμε φτάσει στο σημείο να πανηγυρίζουμε που έκλεισε η αξιολόγηση και θα πάρουμε τη δόση μας ως απείθαρχα μα στο τέλος υποτασσόμενα πρεζάκια. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μη ζυγίζουμε τις πράξεις αλλά μόνο τα λόγια κι απ' αυτά να αφομοιώνουμε μερικά κατ' επιλογή. Έχουμε φτάσει στο σημείο να βασίζουμε τις οικονομίες μας στα έτοιμα μαύρα που είχαμε στην άκρη ως μια λύση ανάγκης. Έχουμε ξεχάσει τι πάει να πει πνευματική αντίσταση, τι πάει να πει ειρηνική διαδήλωση, τι πάει να πει εκλογικό δικαίωμα. Όλα αυτά θα τα θυμηθούμε, όταν πια το πρόσωπό μας θα καθρεφτίζεται σε ένα άδειο πιάτο ή σε ένα πιάτο που δεν έχει μάθει από μοναξιές και δυο τρία συνοδευτικά της πλάκας. Τότε μόνο θα αναφωνήσουμε με θαυμασμό: "Μα πώς γίναμ' έτσι;" Γιατί μέχρι τώρα φοράμε τη μόδα της κρίσης, πιπιλίζουμε την καραμέλα της φτώχειας, παραπονιόμαστε, γιατί έτσι απαιτεί η κατάσταση και όχι γιατί νιώθουμε πραγματικά την επιβολή μιας αλλαγής νοοτροπίας.

Συγγνώμη που σας κούρασα. Συγγνώμη που σας άγχωσα. Συγγνώμη που τόλμησα να σας εκνευρίσω. Η αγάπη παιδεύει, έλεγ' η γιαγιά μου. Και η αγάπη για τη χώρα σου επίσης. Ηρεμήστε. Πάρτε μια βαθιά ανάσα και όλοι μαζί ας συνεχίσουμε να ζούμε σε μια χώρα που υποκύπτει όλο στις ίδιες και τις ίδιες ειδήσεις και που σε λίγα χρόνια θα έχει τους ολόδικούς της survivors, αλλά αυτή τη φορά χωρίς έπαθλο.

Θέματα Πανελλαδικών εξετάσεων (σε μια Ελλάδα όχι του πολύ μακρινού μέλλοντος)

Ζούμε σε ζούγκλα. Ζούμε το παράλογο. Το λογικό έχει γίνει η εξαίρεση. Ας πειραματιστούμε με το παράλογο, λοιπόν.

Θέματα Πανελλαδικών εξετάσεων (σε μια Ελλάδα όχι του τόσο μακρινού μέλλοντος...)

ΟΜΑΔΑ Α΄:

1. "Κοντά σε κοινό έδαφος" ανέφεραν οι Θεσμοί ότι βρίσκονται οι διαδικασίες διαπραγμάτευσης με την Ελλάδα. Κυκλώστε το σωστό:
α. Η Ελλάδα προσεγγίζει το κοινό έδαφός μας, να κόψουμε περαιτέρω συντάξεις και μισθούς. Κάποια στιγμή, πού θα πάει, θα συμφωνήσει μαζί μας.
β. Οι Θεσμοί προσεγγίζουν τη θέση της Ελλάδας για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και επιστροφή 13ου μισθού. (Μονάδες 5)

2. Υφυπουργός Εργασίας - Τάσος Πετρόπουλος: «Με σταματούν και μου ζητούν να αυξήσω τις εισφορές» Μετά από πόσες μέρες από την παραπάνω φράση του εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική; (Μονάδες 5)

3. Σε τι αριθμό έφτασαν οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν έγινε πρωθυπουργός;
α. Όσοι ήταν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ.
β. Όσοι διορίστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ.
γ. Μόνο ο Νίκος Καρανίκας τιμής ένεκεν
δ. Όσοι δεν παραβρέθηκαν στο πάρτυ γενεθλίων του πατέρα του (ενν. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) (ΜΟΝΑΔΕΣ 10)

4. Τι συζήτησαν ο Νίκος Μιχαλολιάκος με τον Ντόναλντ Τραμπ στην ειδική δεξίωση που παρέθεσε ο τελευταίος στον Έλληνα Führer στο πλαίσιο του 38ου Διεθνούς Φεστιβάλ Σαπουνιού στα ερείπια γνωστού στρατοπέδου δυτικά της Κρακοβίας; (ΜΟΝΑΔΕΣ 10)

5. Τι αναγκάστηκε να απαντήσει ο Δημήτρης Κουτσούμπας στην ερώτηση βουλευτή που τον ρώτησε ευθέως αν προτιμά τη δραχμή;
α. Ναι (κλαίγοντας γοερά)
β. Όχι στο όχι
γ. Η ερώτηση είναι σκευωρία, για να μας κάνουν να πούμε ΝΑΙ, άρα για ιδεολογικούς λόγους θα πω: "Όχι".
δ. Η δραχμή δεν θα μας σώσει, παρά μόνο το τάλαντο. (ΜΟΝΑΔΕΣ 5)

6. Αναλύστε τη φράση του Σάκη Ρουβά: "Επειδή αισθάνομαι ότι... (γελά) ότι... ο ενεργός πολίτης πρέπει να έχει φωνή στη βουλή (γελά), αποφάσισα ναααα... να... (γελά) μπω στη Βουλή μιας που έχω φωνή (γελά). (ΜΟΝΑΔΕΣ 10)

7. Από πόσα κόμματα συνετίθετο η Δημοκρατική Συμπαράταξη το 2058;
α. 15
β. 25
γ. 35
δ. Προσθέστε όλα τα παραπάνω (ΜΟΝΑΔΕΣ 5)

8. Αναλύστε τη συνεργασία Γιώργου Λεβέντη - Ελένης Λουκά το 2027 και την επιτυχία εισόδου τους στη βουλή. (ΜΟΝΑΔΕΣ 5)

9. Ο γνωστός κινηματογραφικός σκηνοθέτης Τζέιμς Κάμερον δήλωσε το 2028: "Είχα αποφασίσει να μη γυρίσω ξανά τον Τιτανικό, αλλά η πτώχευση της Ελλάδας την προηγούμενη χρονιά και η επιστροφή της στον φοίνικα με έκανε να δω το έργο αλλιώς." Αναπτύξτε την παραπάνω καλλιτεχνική οπτική υπό το πρίσμα της συμμετοχής στην ταινία διεθνών καλλιτεχνών (Καπετάνιος: Wolfgang Schäuble, ερωτευμένος φτωχός: Alexis Tsipras, ερωτευμένη ευκατάστατη - επαναστάτρια Efi Aktsioglou, ηλικιωμένη ερωτευμένη: Vasiliki Thanou) (ΜΟΝΑΔΕΣ 10)

10. Πώς ερμηνεύετε τον στρατηγικό σχεδιασμό της Τουρκίας, κατά τον οποίο o Ρ. Τ. Ερντογάν πρότεινε ανταλλαγή εδαφών ως εξής: "Σας δίνουμε Ίμια και 1.500 Ευρώ και μας δίνετε Χίο, Λήμνο και Λέσβο." Πώς κρίνετε την απάντηση του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα: "Δεν κατεβαίνω κάτω από τα 2.000 Ευρώ. Και τη Λέσβο δεν τη δίνω. Αν θέλετε, θα σας δώσω τη Μυτιλήνη." (ΜΟΝΑΔΕΣ 10)

Μαγκιά μας...

Στο σχολείο ήταν μαγκιά να καπνίζεις, γιατί έτσι μεγάλωνες πρώτος, μεγάλωνες γρήγορα. Στο πανεπιστήμιο ήταν μαγκιά να μπεις σε παράταξη, γιατί έτσι γινόσουν γνωστός. Στη δουλειά ήταν μαγκιά, όταν έβρισκες θέση "στο μιλημένο" και δεν περίμενες τις 3.458 συνεντεύξεις, για να σου ζητήσουν ακόμη και έγγραφο άφεσης αμαρτιών από τον πάπα, για να σε προσλάβουν. Στις δοσοληψίες ήταν μαγκιά να τα έπαιρνες μαύρα, γιατί έτσι κι αλλιώς θα φορολογούσαν τον συνταξιούχο. Στην παραλία ήταν μαγκιά να αφήνεις τα αποφάγια σου στην άμμο, γιατί η οικιακή βοηθός στο σπίτι σου ήταν απασχολημένη με τα παιδιά που έπρεπε να κάνεις, για να θεωρείσαι οικογενειάρχης άνθρωπος στην κοινωνία. Στην εκκλησία ήταν μαγκιά να κάθεσαι πρώτη σειρά, γιατί έτσι έδειχνες το χριστιανικό σου πρόσωπο, κι ας έβριζες τον αλλοδαπό με χιτλερικούς χαρακτηρισμούς, θεωρώντας τον υπάνθρωπο, στις παρέες σου. 

Η ράτσα μας, ευφυής. Οι γενιές μας, διπλά ευφυείς. Από την πολλή ευφυΐα χρωστάμε της Μιχαλούς. Από την πολλή ευφυΐα η Ελλάδα έχει γίνει γηροκομείο. Από την πολλή ευφυΐα οι νέοι μεγαλουργούν στο εξωτερικό. 

Όλοι μου, σχεδόν όλοι μου - συγγνώμη - οι φίλοι έχουν αφήσει την χώρα μας και εργάζονται σε ξένα εδάφη, σε περιβάλλοντα φιλικότερα, που σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τις σπουδές του καθενός, το ποιόν του με άλλα λόγια. Αυτό δεν είναι λυπηρό. Ίσα ίσα. Μας ευχαριστεί. Μας δίνει την ελπίδα ότι ο ελληνισμός, ακόμη κι αν αφανιστεί από τη χώρα του, θα βρει αλλού βράχια να απλώσει τα δημιουργικά του πλοκάμια. Αυτό, όμως, που με στενοχωρεί, ξέρετε τι είναι; Ότι όλοι αυτοί οι φίλοι, όλα αυτά τα παιδιά της Ελλάδας που στο μέτωπό τους γράφουν με έντονα γράμματα το όνομα της καταγωγής τους, θέλουν να επιστρέψουν. Όμως δεν μπορούν. Δεν μπορούν. Γιατί, για να επιστρέψεις κάπου καλύτερα, πρέπει πρώτα ο ελαττωματικός προορισμός να αλλάξει ρότα. Δεν αρκεί τα χώματα να λέγονται πατρίδα. Πρέπει και η πατρίδα να σε θεωρεί παιδί της. Έτσι, εμείς, όσοι έχουμε απομείνει σ' αυτό το κράτος, που λυσσαλέα λυσσομανά βλέποντας τον εαυτό του στην αγκαλιά της Ευρώπης (και όχι στα δόντια της), σηκώνουμε το μαντήλι και αποχαιρετούμε πρόσωπα που χάνουμε, αναμνήσεις με καπνούς που σβήνουν μέσα στην ατμόσφαιρα του δακρυγόνου μας. 

Μαγκιά μας, λοιπόν, η επαπειλούμενη δραχμή. Μαγκιά μας η μοναξιά. Μαγκιά μας η απομόνωση. Μαγκιά μας όσοι μας κυβερνούν. Μαγκιά μας κι ο καθρέφτης μας. Γιατί δείχνει το πρόβλημα και μαζί και τη λύση.

Επαγγελματικές αγγελίες Νο2

Η ανάγκη για γέλιο σ' αυτή τη χώρα είναι κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη...


1. Ζητείται γεωπόνος, με μεταπτυχιακό στην αντιμετώπιση του περονόσπορου για στελέχωση βενζινάδικου στο Καματερό.

2. Ζητείται πολίτης της Νότιας Ασίας (ενδεικτικώς αναφέρονται χώρες σε -αν, Πακιστάν κλπ) για διανομή πιτσών από μεγάλη γνωστή αλυσίδα Ένσημα δεν επικολλούνται. Προϋπόθεση: να είναι παράνομος στη χώρα και μελαμψός.  Πληρωμή σε μαύρα.

3. Ζητείται πτυχιούχος, με μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών (διδακτορικό προαιρετικό) για θέση παρκαδόρου σε μεγάλο νυχτερινό κέντρο της παραλιακής. Αμοιβή: τα μπουρμπουάρ.

4. Ζητείται ιερέας που δεν παίρνει χρήματα για γάμο ή βάφτιση, ώστε να αγιοποιηθεί άμεσα από την τοπική μητρόπολη.

5. Ζητείται καθηγητής ανώτερης εκπαίδευσης για κατ' οίκον μάθημα. Απαραίτητη υπόθεση η πληρωμή του με POS:

6. Ζητείται πιλότος ανεξαρτήτως ηλικίας που να βγάζει ανακοίνωση στα αγγλικά χωρίς παράσιτα στο μικρόφωνο κατά τη διάρκεια της ομιλίας του.

7. Ζητείται οδηγός ταξί για το κέντρο της Αθήνας. Απαραίτητη προϋπόθεση να μην φέρει κομπολόι, χαϊμαλιά και να μην ακούει derti.

8. Ζητείται γραμματέας βουλευτή, άσχημη, άνω των 55, με άβαφο μαλλί και ξεβαμμένα νύχια, για να τον συντροφεύει σε διεθνή συνέδρια και διακρατικές διαπραγματεύσεις (Αμοιβή από τη σύζυγό του.)

9. Ζητείται γυναίκα ηθοποιός, για  ερμηνεία ρόλου σε καθημερινή σειρά. Απαραίτητη η επισύναψη ολόσωμης φωτογραφίας με μαγιό, ληξιαρχική πράξη γέννησης, προηγούμενη εμπειρία σε καφέ ή μπαρ και εύχαρη διάθεση για... τα πάντα.

10. Ζητείται δημοσιογράφος, αμερόληπτος, που να τηρεί τη δημοσιογραφική δεοντολογία, για στελέχωση του Σκάι στο πολιτικό ρεπορτάζ. Τυχόν προηγούμενη εμπειρία σε ΟΝΝΕΔ ή ΔΑΠ θα συνεκτιμηθεί.

Έξτρα αγγελία: Ζητείται πρόσφυγας που λιαζόταν στην πλατεία Συντάγματος, για να πωλεί εκεί γυαλιά ηλίου στους περαστικούς.

Επαγγελματικές αγγελίες

Επειδή το γέλιο είναι ό,τι αφορολόγητο μας έχει απομείνει, δυο σκέψεις μου για το πώς θα μπορούσαν να 'ναι ορισμένες αγγελίες:

Επαγγελματικές αγγελίες:

1. Ζητείται δημόσιος υπάλληλος χωρίς μέσο. Προηγούμενη συνδικαλιστική δράση, όμως, θα συνεκτιμηθεί.

2. Ζητείται καθηγητής για ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές Λυκείου (τρίδυμα) Προσφέρεται μισθός συκαλάκι και ευχές για καλή σταδιοδρομία.

3. Ζητείται γραμματέας σε μεγάλη εταιρία με προηγούμενη εμπειρία διεθνών διαπραγματεύσεων (συμμετοχή της στην επίλυση του Κυπριακού θα συνεκτιμηθεί), με 3 ξένες γλώσσες, χωρίς να βγάζει η ίδια γλώσσα. Μισθός: Όποτε πάει καλά η εταιρία.

4. Ζητείται νέος δικηγόρος (μέχρι 23 ετών) για εξωτερικές δουλειές. Προηγούμενη 10ετής εμπειρία θα συνεκτιμηθεί.

5. Ζητείται ασκούμενη δικηγόρος, καλλίγραμμη, με ύψος 1.70 μίνιμουμ, μακρύ ξανθό μαλλί και ευπρόσωπη παρουσία για σύνταξη δικογράφων. Προηγούμενη συμμετοχή σε καλλιστεία θα συνεκτιμηθεί.

6. Ζητείται κομμώτρια σε μεγάλο κομμωτήριο της Αθήνας, που να μη μιλάει ελληνικά ή να μη μιλά και καθόλου, με αμοιβή τη φήμη της εταιρίας μας και μια γαλοπούλα τα Χριστούγεννα.

7. Ζητείται συγγραφέας, ταλαντούχος και φτηνός, για συγγραφή 10 θεατρικών έργων και 20 συλλογών διηγημάτων με ποσοστά 1% επί των ακαθάριστων κερδών. Παρέχονται προοπτικές εξέλιξης.

8. Ζητείται πολιτικός, γόνος πλούσιας οικογένειας (κομμουνιστών ή μη) , που να λέει ψέματα και ποτέ την αλήθεια, τουλάχιστον μπροστά σε κόσμο, για στελέχωση κομματικού γραφείου με προσδοκία συμμετοχής στο άμεσο μέλλον ως ευρωβουλευτής.

9. Ζητείται άνεργος, σωματώδης τύπος για πόρτα σε νυχτερινό μαγαζί. Τυχόν ακροδεξιές ιδεολογικές απόψεις θα συνεκτιμηθούν. Αμοιβή: 3.000 ευρώ το μαυρισμένο μάτι συν μπόνους.

10. Ζητείται άνθρωπος γεμάτος όρεξη για δουλειά, υπεύθυνος, ειλικρινής, με μεταπτυχιακό σε Ελλάδα ή εξωτερικό, που να είναι συνεργάσιμος, καλοπροαίρετος και υπομονετικός. Αμοιβή: ο παράδεισος,

Έξτρα αγγελία: Ζητείται αποτυχημένος πρωθυπουργός που κατέστρεψε χώρα, για να ψηφιστεί ξανά και να την αποτελειώσει.