ΔινοΚΡΑΤΙΑ

Είναι πολύ νωρίς ή... πολύ αργά, για να κρίνει κανείς την αναγκαιότητα ή μη ύπαρξης αυτής της ΕΡΤ. Μιας δημόσιας τηλεόρασης, η οποία είχε γίνει το πρωταρχικό σφουγγάρι απορρόφησης κομματικών βδελλών και φερέφωνο κυβερνητικής προπαγάνδας. Εντούτοις, δεν παύει να αποτελεί την κρατική φωνή ενημέρωσης. Άλλωστε, ο έλλογος πολίτης έχει ένα καλό: κρίνει ορθά και φιλτράρει τα γεγονότα. Ο τρόπος που "έπεσε" το σήμα της ΕΡΤ εν μία νυκτί θυμίζει πρακτικές που θα θαύμαζε και ο ίδιος ο κύριος Μιχαλολιάκος. Αυτό δεν είναι δημοκρατία. Για ακόμα μία φορά. Αν το κυβερνητικό επιτελείο είχε σεβαστεί την αρχή της αναλογικότητας και της πολυφωνίας, θα μπορούσε να οδηγήσει την ΕΡΤ σε ένα μεταβατικό στάδιο λειτουργίας με λιγότερους υπαλλήλους και λιγότερα προγράμματα, μέχρι τη δημιουργία νέου ραδιοτηλεοπτικού φορέα και όχι να μαυρίσουν οι οθόνες, διαπομπεύοντας το κράτος για ακόμα μία φορά στο εξωτερικό. Γεγονός, βέβαια, που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και κύματα υποστήριξης από «αλληλέγγυα» κανάλια διεθνούς εμβέλειας.

Πέρα όμως απ’ αυτό το περιστατικό, υπάρχουν πολλές ενδείξεις αποσταθεροποίησης της ουτοπικής δημοκρατίας που ευαγγελίζεται το Σύνταγμά μας, όπως επίσης και της υποτυπώδους δημοκρατίας που επικρατεί εν τοις πράγμασι. Πριν λίγο καιρό μία δασκάλα επιπλήχτηκε από τη διευθύντρια του σχολείου της, καθώς κατά το μάθημα της μουσικής έβαλε στα παιδιά να ακούσουν το τραγούδι: «Κεμάλ» του Μάνου Χατζηδάκι. Η διευθύντρια απαγόρευσε την διδασκαλία του συγκεκριμένου κομματιού για λόγους αποτροπής ισλαμικής προπαγάνδας, ύστερα από την καταγγελία ενός «τάξης και ηθικής» γονέα! Και διερωτώμαι: Πόσο πίσω ακόμα μπορεί να πάει η εκσυγχρονισμένη, ευρωπαϊκή μας χώρα; Πόσο απέχει πλέον από το «ανήκομεν εις τη Δύσην;». Γιατί άραγε μπήκαμε εν τέλει στη δίνη της ευρωπαϊκής ενοποίησης; Λογοκρίνεται ο Χατζηδάκις! Πού ακούστηκε; Σε λίγο θα απομυθοποιηθεί και ο Σωκράτης ως προδότης του Έθνους, επειδή κιότεψε και δεν απέδρασε από την φυλακή, αφού άφησε την ευκαιρία να του ξεφύγει.

Η χώρα έχει τρελαθεί. Οι πολίτες σαν κοιμισμένα πρόβατα προσπαθούν να προσανατολιστούν στο δόλωμα του κάθε πολιτικού κόμματος, καταβάλλοντας κόπο μήπως ξεθάψουν κάποια παραπεταμένη ελπίδα. Το αξίζουμε άραγε; Η αξιωματική αντιπολίτευση ονειρεύεται την εξουσία κάθε βράδυ που περνάει, χωρίς να έχει αντιληφθεί ότι θα διαχειριστεί, αν τυχόν νικήσει, το μέλλον δέκα εκατομμυρίων υπό πτώχευση έως κατάρρευση Ελλήνων. Τα υπόλοιπα κόμματα προσπαθούν να πιάσουν μια σανίδα σωτηρίας μήπως και κατορθώσουν να αποκτήσουν κάποια γραμμάρια παραπάνω στην κοινοβουλευτική τούρτα, ενώ παράλληλα η νομοπαρασκευαστική διαδικασία τρέχει σαν καταρράκτης, ακολουθώντας τις εξωτερικές επιταγές βιάσης. Οι νέοι νόμοι φυτρώνουν ασταμάτητα, οι κώδικες δικονομιών αλλάζουν πλέον ανά μήνα και ειδικές διατάξεις εισχωρούν σε νομοσχέδια άσχετων εντελών ρυθμιστικών ζητημάτων. Το καμάρι, δε, της δημοκρατίας, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, μεσουρανούν εν μέσω, κατά τα άλλα, μιας εξουσίας που πηγάζει, κατά πως λένε, από το λαό. Τα οικονομικά μέτρα καλά κρατούν και πλέον ακούγεται έντονα η άρση προστασίας στους πλειστηριασμούς ακόμη και της πρώτης κατοικίας, ένα από τα μοναδικά μέτρα που συντηρούσε φαινομενικά τον χαρακτήρα του κράτους μας ως κοινωνικού κράτους δικαίου. Απόρροια όλων η εκδικητική ψήφος που δίνει σε ναζιστικές κομματικές οργανώσεις πιθανότητες εξουσίας και άτυπη νομιμοποίηση βίας κατά συνανθρώπων.

Αυτή άραγε είναι η Ελλάδα που οραματιζόμασταν, μόλις έσβησαν τα βεγγαλικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004;

Αναδημοσιευμένο και εδώ (myreview.gr)