Για όλα φταίει η λακκούβα (μονόπρακτο)

Δυο φίλες κάθονται δίπλα η μία στην άλλη μέσα στο ΚΤΕΛ.

(Η Α ρουφά ελαφρώς τη μύτη της). Β: Αμάν πια αυτές οι λακκούβες! Κι εσύ... Σταμάτα, παιδί μου, να κλαις τόση ώρα. Δεν βαρέθηκες;

Α: Εγώ δεν έχασα άντρα, θησαυρό έχασα!

Γ (από το πίσω κάθισμα): Από τι πήγε αν επιτρέπεται;

Α: Κουνηθείτε απ’ τη θέση σας, κυρία μου. Ζει ο άνθρωπος!

Β (μέσ’ απ΄τα δόντια της): Ζει που να πάρει... Ζει!

Α: Μην είσαι τόσο ψυχρή με τον Μάριο!

Β: Κοίτα να δεις που εσένα απάτησε, εγώ τον βρίζω!

Α: Όλοι οι άντρες μια δυο φορές κάνουν και την κουτσουκέλα τους.

Β: Μια δυο φορές τα έκανε κι αυτός. Τη βδομάδα... Που περπατούσες στη Σκουφά και σε ήξεραν όλες με το μικρό σου όνομα!

Α: Επειδή ήμουν καλή πελάτισσα.

Β: Επειδή είχαν πάει με τον άντρα σου. Και στο κάτω κάτω της γραφής εσύ δεν αποφάσισες να τον χωρίσεις; Τι κλαις τώρα; Μήπως το μετάνιωσες;

Α: Όχι, αλλά... να. Είναι δύσκολο να συνηθίσω σε μια νέα πραγματικότητα.

Β: Γιατί η παλιά πραγματικότητα ήταν ιδανική, που δεν χωρούσες να περάσεις κάτω απ’ την πόρτα...

Α: Σε βρίσκω υπερβολική. 2,3 κιλάκια έβαλα, δεν έγινα και βουβάλα...

Β: Καλέ, απ΄το κέρατο εννοώ... Πωπω.. Αυτή αντί να γίνει καλύτερα μετά το διαζύγιο, αποβλακώθηκε εντελώς.

Γ (πετάγεται από πίσω): Εγώ, κυρία μου, τι να πω που τον έπιασα επ’ αυτοφώρω με τον πρώτο μου ξάδερφο;

Β: Είδες; Υπάρχουν και χειρότερα.

Γ: Ακριβώς. Τι του βρήκε δηλαδή;

Α (αθώα): Δεν ήταν καλός ο πρώτος ξάδερφος ε;

Γ: Δεν βλεπόταν σας λέω. Να έλεγα με τον δεύτερο ξάδερφο που ήταν και κούκλος να το δεχόμουν.

Β: Δεν είμαι καλά... Σας ευχαριστούμε, για την παρέμβαση, μαντάμ. Προς Α: Λοιπόν, σύνελθε και έλα στα συγκαλά σου. Σου ανοίγεται μια καινούρια ζωή. Δεν σε πήρανε δα και τα χρόνια...

Α: Σε λίγο κλείνω τα 55.

Β: Περιουσία έχεις....

Α: Σε δυο βδομάδες έχω το δικαστήριο για την κατάσχεση.

Β: Ευτυχώς παιδιά δεν έχετε να μαλώνετε για διατροφές...

Α: Είχα ρήξη μήτρας από τα 20.

Β: Έχετε τις οικογένειές σας να σας φροντίζουν...

Α: Σε μια βδομάδα είναι τα σαράντα της μάνας μου.

Β:Δουλειές έχετε μέσα σ’ αυτή την ανεργία...

Η Α την κοιτά.

Β: Τι; Μη μου πεις ότι δεν έχεις δουλειά. Στην ίδια εταιρία δουλεύετε.

Α: Παραιτήθηκα προχθές. Δεν θα τ’ άντεχα να τον βλέπω κάθε μέρα.

Β: Έχεις όμως τα ενοίκια απ’ το μαγαζί στα Χανιά!

Α: Ναι, δεν μπορώ να πω...

Β: Να, είδες; Όλα καλά σου πάνε...

Η Α την κοιτά με βλέμμα απλανές.

Α: Πάλι καλά που έχω αυτή τη μικρή περιουσία των 150 στρεμμάτων στην Κρήτη και τα κουτσοβγάζω πέρα.

Β: Δε λες που δεν έγιναν κι αυτά δάσος; Τις προάλλες η πλατεία του χωριού μου στο Βόλο ανακηρύχθηκε δασική έκταση, σύμφωνα με τους χάρτες του 1885. Η μισή πλατεία με την εκκλησία και την παιδική χαρά είναι δάσος και η άλλη μισή, με το περίπτερο, μία τραμπάλα από την παιδική και το πάρκο...

Α: ...μη δασική...

Β: Όχι. Αρχαιολογική. Βρήκαν μία κούπα από τον 4^ο αιώνα προ Χριστού που ανήκε μάλλον στην τρίτη ξαδέρφη της θείας της γυναίκας του Σωκράτη. Φημολογείται, δε, ότι σε αυτήν ήπιε το κώνειο ο φιλόσοφος.

Α: Ε, τότε θα έχει μεγάλη ιστορική και οικονομική αξία!

Β: Βέβαια...

Α: Κρίμα για το περίπτερο που θα το κατεδαφίσουν...

Β: Σιγά μην το κατεδαφίσουν...  Τους  πήγαν εκεί στο υπουργείο 50 τενεκέδες παρθένο ελαιόλαδο μαζί με την ένσταση και αποχαρακτηρίστηκε εν μια νυκτί η περιοχή από αρχαιολογική. Έμεινε το δάσος, από την άλλη.

Α: Γιατί;

Β: Γιατί ξέμειναν από ελαιόλαδο.

Α: Τυχερός ο περιπτεράς...

Β: Τυχερός δεν θα πεις τίποτα. Πουλάει με το τσουβάλι τις κούπες ως σουβενίρ στους τουρίστες με ζωγραφισμένη πάνω του τη μούρη του Σωκράτη. Δουλειές με τη σέσουλα κάνει!

Α: Επιτέλους πια αυτές οι λακκούβες! Από χωματόδρομο το πάει;

Β: Εθνική οδός σου λέει μετά...

Α (με απόγνωση): Εθνική οδός, εθνική οδός αλλά κάθε δέκα λεπτά σταματάμε.

Β: Λόγω διοδίων.

Α: Καλά, πόσα διόδια περνάμε;

Β: Μη σου πω όσα και τα κέρατα που έχεις φάει, γιατί θα γίνω κακιά, αλλά περίπου τόσα...

Α: Μη μου το θυμίζεις τώρα κι εσύ...

Β: Καλά, καλά...

Α: Πάντως, για τα χρήματα που έχουμε δώσει δεν μου αρέσει καθόλου η εξυπηρέτηση. Όταν πεταγόμουν, τα τριήμερα των αργιών, στη Νέα Υόρκη για καφέ μέχρι και τουαλέτες είχαν μέσα τα πούλμαν.

Β (ξαφνιασμένη): Είχες μπει σε πούλμαν;

Α: Συνήθως νοίκιαζα λιμουζίνα αλλά μια φορά αναγκάστηκα να μπω, λόγω της παρέας. Είχα ερωτευτεί έναν φοιτητή και καταλαβαίνεις... Eίχε low budget ο καημενούλης… Πλατωνικός έρωτας πάντα. Να το τονίσω. Ποτέ μου δεν απάτησα τον άντρα μου.

Β (αναπολεί): Ωραίες εποχές τότε. Με τα εορτοδάνειά μας, με τα διακοποδάνειά μας...  Έμπαινες σε όποια τράπεζα ήθελες, έπαιρνες τα χρήματά σου, σου έβαζαν ένα, έτσι, ας το πούμε λίγο τσουχτερό επιτόκιο... Αλλά... Είχες το περιθώριο να το ξεπληρώσεις σε 250 δόσεις.

Α: Και από τις 250 δόσεις του σιντροέν φτάσαμε στις 250 δόσεις του νόμου Κατσέλη. Δεν το λες και πρόοδο...

Β: (εξανίσταται): Αμάν πια αυτές οι λακκούβες! (Της πέφτει η τσάντα και φεύγουν από μέσα πράγματα. Η Α σκύβει να βοηθήσει τη Β να τα μαζέψει και βρίσκει ανάμεσα σ’ αυτά και μία φωτογραφία του άντρα της.)

Α (άναυδη): Τι δουλειά έχει η φωτογραφία του άντρα μου με μαγιό στην τσάντα σου;

Β (μαγκωμένη): Του πρώην άντρα σου...

Α (θυμωμένη): Αυτού τέλος πάντων. Τι δουλειά έχει η φωτογραφία του Μάριου με μαγιό στην τσάντα σου;

Β: Α, ευτυχώς φοράει μαγιό εδώ... (Η Β ανακουφισμένη, η Α άναυδη)

Α (σχεδον φωνάζει): Ακούω!

Β: Θα παρέπεσε. Εγώ δεν...

Γ (Πετάγεται από το πίσω κάθισμα): Απ’ την αρχή το ’χα ψυλλιαστεί... (Δίνει μια κάρτα στην Α. Συστήνεται.) Ελένη Ρουμελιώτη. Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω. Αν της προκαλέσετε απλή κάκωση ή μώλωπες, θα βγείτε με αναστολή. Αν της καταφέρετε πολλαπλά κατάγματα, θα βγείτε με πρόστιμο και αναστολή και με θανατηφόρα σωματική βλάβη δέκα χρόνια κάθειρξη αλλά με καλή διαγωγή βγαίνετε σε πέντε. Διαλέγετε πακέτο και μου τηλεφωνείτε.

Α: Σας ευχαριστώ πολύ. Μου φαίνεται θα προτιμήσω το τρίτο.

Γ: Υπέροχα! Το έχω και σε προσφορά!

Α προς Β (με βλοσυρό ύφος): Και τώρα οι δυο μας...