 |
| Σ. Νταλί, Η εμμονή της μνήμης. |
Του φίλου μου η γυναίκα είναι δυο φορές γυναίκα μου.
Ήταν τόσο χαρούμενοι... Ένα ασπρόμαυρο φιλμ γεμάτο ευτυχία Τα φιλιά κι οι αγκαλιές έδιναν κι έπαιρναν. Οι σιωπηρές ματιές γεμάτες υποσχέσεις μιλούσαν αντί για τα στόματά τους. Όλοι τους ζήλευαν. "Μα τι ταιριαστό ζευγάρι...", έλεγε ο ένας. "Τους ζηλεύω", παραδεχόταν φωναχτά ο άλλος. Η Μελίνα και ο Γιώργος ενσάρκωναν τον έρωτα και την αγάπη σε ένα ιδανικό, αγαπημένο ζευγάρι.
Β. Σήμερα.
Διαμέρισμα στο Χαλάνδρι
"- Δεν μπορούμε να βλεπόμαστε άλλο. Ο Γιώργος έχει αρχίσει να ψυλλιάζεται. Και σε προειδοποίησα. Μη βάζεις κολόνια δική σου....
- Λες και φταίει η κολόνια, Μελίνα...
- Αυτό που ξέρω είναι ότι τα ψέματα τελείωσαν. Είσαι κολλητός του και κουμπάρος μας.
- Αυτό το ξέραμε πριν τον απατήσεις...
- Ή θα χωρίσουμε κι οι δυο απ' τους ανθρώπους μας ή...
- Ή;
- Ή... Ωχ... Δεν αντέχω άλλη πίεση πια.
- Ποιος τελικά είναι ο άνθρωπός μας; Ποιος είναι η κτήση μας; Ποιος αντιπροσωπεύει το "μου" στο "ο άνθρωπός μου"; Κοιτάζονται χωρίς να αρθρώνουν λόγια για ένα αργόσυρτο λεπτό της ώρας.
- Ποιος είναι;
- Περιμένεις κανέναν;
- Μα, να μου χτυπάνε κουδούνι τέτοια ώρα;
- Ρίξε κάτι πάνω σου, Γιώργο. Μην πας σχεδόν γυμνός στην πόρτα!
- Κανα διαφημιστικό θα 'ναι...
Η Μελίνα κάθεται στο προσκέφαλο του κρεβατιού τελειώνοντας το τελευταίο της τσιγάρο. Ένας πυροβολισμός ακούγεται. Σηκώνεται έντρομη πετώντας με φόρα το πάπλωμα πάνω στο πάτωμα, αλλά δεν προλαβαίνει να βγει στο χολ.
- Γιώργο;
Οι υποσχέσεις τζάμπα είναι.
- Λοιπόν, άμα περάσουμε στην ίδια σχολή, γραφόμαστε μπάσκετ στους Αμπελόκηπους και γερμανικά στην Κάνιγγος. Έχω έναν δικό μου καθηγητή, πολύ καλό και φτηνό. Θα πάρουμε το πρώτο δίπλωμα σε ενάμιση χρόνο.
- Μέσα. Μόνο μη με χαντακώσει η ιστορία. Στο τέταρτο θέμα πρέπει να τα μπέρδεψα, ρε συ. Τι πηγές ήταν αυτές;
- Κι εγώ ιδέα δεν έχω πώς πήγα. Ό,τι θυμούνται, χαίρονται. Άκου τα στατιστικά της παραγωγής βαμβακιού τη δεκαετία του '20... Εδώ δεν ξέρω πόσα αυγά γεννούν οι κότες της γιαγιάς μου, θα ξέρω πόσο βαμβάκι βγάζαμε πριν 100 χρόνια...
- Άσ' τα τώρα αυτά. Μεθαύριο βγαίνουν οι βαθμοί. Να σκεφτούμε τι άλλο θα κάνουμε στη νομική.
- Α, εσύ το πήρες απόφαση ότι θα περάσουμε...
- Και Αθήνα μάλιστα.
- Α, και Αθήνα;
- Εννοείται... Λοιπόν, τι άλλο θα κάνουμε;
- Καφέδες, σινεμά και κάτι μου 'χει πει ο Άκης ότι τα κόμματα διοργανώνουν βραδιές στα μπουζούκια.
- Πες του αδερφού σου όχι τα κόμματα. Παρατάξεις λέγονται στα πανεπιστήμια.
- Ε, αυτοί. Σου λέει, πας πίνεις το ποτό σου σε χαμηλή τιμή και είσαι δίπλα στον Μητροπάνο.
- Γουστάρω! Φίλε, δεν θα χωρίσουμε ποτέ, να μου το θυμηθείς. Ο Παύλος κι ο Γιάννης μια ζωή αχώριστοι.
- Αχώριστοι!
Οι δύο φίλοι τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους.
Β. Σήμερα.
- Παρακαλώ;
- Ο κύριος Γιάννης Δαβάκης;
- Ο ίδιος.
- Ο δικαστικός επιμελητής που σας είχα πάρει και το πρωί είμαι. Για αυτή την οφειλή που λέγαμε τις προάλλες.
- Α, μάλιστα. Συγγνώμη που δεν σας κάλεσα, αγαπητέ, αλλά πνίγομαι. Ο πελάτης μού έχει δώσει τα χρήματα. Περάστε από το γραφείο μου το αύριο το μεσημέρι να τα πάρετε.(...) Ευχαριστώ κι εγώ.
"Ανάσα δεν με έχουν αφήσει να πάρω απ' το πρωί...", μονολογεί ο Γιάννης ανοίγοντας παράλληλα το γραμματοκιβώτιο έξω από το σπίτι του. Ενώ περνά τις επιστολές τη μία μετά την άλλη, στέκεται στην τελευταία. Μια πρόσκληση γάμου από έναν Παύλο Καρίτση. Μια πρόσκληση γάμου από τον Παύλο Καρίτση. Ώστε ο Παύλος παντρευόταν... Πόσα χρόνια είχε να τον δει, να του μιλήσει. Θα 'ταν δέκα; Παραπάνω μάλλον... Σε ένα σταυροδρόμι είχαν χωριστεί με την ελπίδα να ανταμώσουν μετά τα μεταπτυχιακά τους. Ο καφές έπαιρνε συνεχώς αναβολή και το "θα τα πούμε" δεν ειπώθηκε ποτέ. Ούτε στον γάμο του Παύλου. Ο Γιάννης δεν πήγε. Έστειλε απλώς αντί για δώρο, την πρόσκληση πίσω.
