Bonus Μ΄ άλλους.(protagon.gr)

Το άρθρο μου "Bonus μ' άλλους", δημοσιεύεται στο protagon.gr.

Και ενώ η αναζήτηση της δεύτερης γης συνεχίζεται, βουλευτής ναζιστικού πολιτικού κόμματος(;) με όνομα προφήτη σκέφτεται να βγάλει σε blu-ray τις υπόλοιπες συνομιλίες του με στελέχη της κυβέρνησης και δημοτικά νηπιοτροφεία με ορφανά παιδιά ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο, σε παράλληλη δράση οι γιορτές για το πρωτογενές πλεόνασμα δε λένε να σταματήσουν, η εξαιρετική απομίμηση στυλ και φωνής του Παπανδρέου senior από τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης προχωρά ακάθεκτη τη ρετρο στρατηγική της, η ελιά πιάνει δάκο και το κκε (βλ. οδηγία gps: «στρίψτε αριστερά») προτιμά να φορά τα τρισδιάστατα γυαλιά του και να ζει σε έναν άλλο κόσμο.

Οι δημοτικές / περιφερειακές εκλογές μαζί με τις Ευρωεκλογές πλησιάζουν απειλητικά για κάποιους και βασανιστικά αργά για τους εχθρούς των κάποιων. Επιλέξτε σε ποια κατηγορία θέλει ο καθένας να ανήκει και το Κύπελλο ξεκινά. Βέβαια όταν αγωνίζονται δύο μέτριες ομάδες ας κερδίσει ο καλύτερος μέτριος. Άραγε ο Αριστοτέλης γνώριζε τι έλεγε 2.500 χιλιάδες χρόνια πριν ή κάποιοι βιάστηκαν να τον κατατάξουν στους πιο σημαντικούς φιλοσόφους όλων των εποχών; (Σημ: Παρακαλώ, μην παραβλέψετε το ειρωνικό ύφος του άρθρου.)

Προβληματίζομαι, αδιαφορείς, ψηφίζει, αποφασίζουμε, εκλέγετε, κυβερνούν. Αυτή είναι η σωστή κλίση του αρχικού «προβληματίζομαι» που τρέπεται στα αναλόγως κατάλληλα ρήματα εν όψει της άσκησης του υπέρτατου εκλογικού δικαιώματος. Πάντοτε η ψηφοφορία στις εκλογές αυτές είχε η μεν δημοτική έντονα πελατειακό, η δε υπερκρατική αμιγώς εκδικητικό / χαλαρό χαρακτήρα. Το κοινό στοιχείο: η αποχή, η οποία κατά μία (δειλή) άποψη αποτελεί εκφορά πολιτικού λόγου δια παραλείψεως τελούμενη, ενώ κατά άλλη άποψη δηλώνει πλέον την κοινωνική αδιαφορία στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας που αποτυπώνεται μέσα από την έντονη αυτή μορφή ωχαδερφισμού.

Το κύριο ερώτημα όμως του άρθρου είναι άλλο: Πρέπει να ανήκει κανείς κάπου συγκεκριμένα; Να ανήκει απαραιτήτως σε ιδεολογικές φατρίες, σε κομματικά στεγανά, να χρωματίζεται μια ζωή ως πρώην δεξιός και νυν κεντροαριστερός; Ίσως είναι εύκολη η απάντηση από τη στιγμή που υπάρχει πλέον ενιαία πολιτική δράση (θέλοντας και μη) και οι έννοιες όπως σοσιαλισμός, σοσιαλδημοκρατία, φιλελευθερισμός κ. ά. έχουν εκλείψει μεν πλέον, αλλά γίνονται κατά κόρον πηλός στα χέρια επίδοξων πολιτικών γραφιάδων των αρχηγείων των κομμάτων. Έχει έρθει μια κατάσταση που θυμίζει αλλες εποχές: Βένετοι, Ρούσσοι και Πράσινοι, εικονομάχοι και εικονολάτρες, φιλοβενιζελικοί και βασιλικοί κ.ο.κ. Προς το παρόν υπάρχουν οι μνημονιακοί - ευρωπαϊστές και οι αντιμνημονιακοί – «αυτονομιστές».

Λόγω της προηγούμενης, φαινομενικής αγάπης προς την πατρίδα των κυβερνώντων κυρίως κομμάτων από τη μια και της έλλειψης σοβαρής πολιτικής επιχειρηματολογίας, που φτάνει στα όρια του επικίνδυνου λαϊκισμού, από την άλλη, θα επιλέξω να μη φοβάμαι τίποτα και να μείνω ελεύθερος. Και να ελπίζω, γιατί μέσα του περιέχει το «ζω» και ζωή χωρίς ελπίδα, είναι σαν φαγητό χωρίς αλάτι. Ας βγάλουμε πια τις ετικέτες, τις ταμπέλες του όποιου μας προσανατολισμού, πολιτικού, αθλητικού, ερωτικού, θρησκευτικού. Γεννηθήκαμε άνθρωποι και αυτό αυτομάτως μας προσδίδει την εγγενή ροπή προς αμαρτία και την κατοχή ελαττωμάτων. Ας τα χρησιμοποιήσουμε, λοιπόν, στο έπακρο προς ώφελός μας κι ας δείξουμε ότι εξελισσόμαστε, ότι αλλάζουμε κρίση ή ακόμη κια στάση ζωής, αρκεί να μπορούμε να τις (υπο)στηρίξουμε. Αυτό επιτρέπει η δημοκρατία. Για αυτό υπάρχει η δημοκρατία. Αυτό μας κάνει να διαφέρουμε από τους υπόλοιπους ζώντες οργανισμούς. Πρωτευόντως η συνείδηση και δευτερευόντως η απουσία ουράς.