Δίπλα στο παράθυρο.

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 7 ακριβώς. Ας τολμούσε να παρακούσει την εντολή που τού είχε δοθεί... Θα πήγαινε να έκανε παρέα σε αυτό που είχε πάρει τη θέση του λίγες μέρες πριν. Σηκώθηκε από το κρεβάτι έχοντας γροθιές τα χέρια της πάνω στο στρώμα. Επαλήθευσε τη δύναμή της και τη χαρά της. Παραμονή Χριστουγέννων. Φόρεσε τις παντόφλες της και σνομπάροντας τη μαγκούρα από τη λαχτάρα της προσμονής, πλύθηκε, ντύθηκε και ξεκίνησε τις δουλειές. Είχε καιρό να δει τον εγγονό της. Όλο διάβασμα, φροντιστήρια, εξόδους με φίλους και πάρτυ. Καμία από τις προτεραιότητές του δεν ήταν η επίσκεψη της γιαγιάς. Τον συμμεριζόταν όμως. Παρ' όλο που όταν ήταν στην ηλικία του, η μοναδική της έξοδος ήταν η κυριακάτικη εκκλησία και ίσως κάποιος γάμος ή βάφτιση από το σόι, εντούτοις μπορούσε να προσαρμοστεί στα πρέπει των καιρών. 

Έφτιαξε τα υλικά για το φύλλο και άρχισε να το ανοίγει. Η γέμιση ήταν έτοιμη. "Μπακαβά!", έλεγε, όταν ακόμη ήταν μικρός. Το αγαπημένο του γλυκό. Μπορεί να ήταν Χριστούγεννα και τα ζαχαροπλαστεία να είχαν γεμίσει με μελομακάρονα και κουραμπιέδες, αλλά αυτή θα του έκανε "μπακαβά". Μόλις τον έβγαλε από τον φούρνο, η οσμή της επιτυχίας της έσπασε τα ρουθούνια. Αφού ξαπόστασε λίγα λεπτά, άρχισε να συμμαζεύει λίγο το καθιστικό. Όχι ότι είχε τίποτα, αλλά έπρεπε να καλύψει την ανησυχία της. Την άλλη μέρα το πρωί θα τέλειωνε με τη γαλοπούλα, τις πατάτες και τις σαλάτες και θα τους περίμενε με ανοιχτές αγκάλες.

- "Καλώς ήρθατε!", τους είπε με ένα ασυγκράτητο, πλατύ χαμόγελο μόλις πάτησαν στο ξύλινο πάτωμα του σπιτιού. Αγκάλιασε τον εγγονό της, όπως το λούτρινο αρκουδάκι που είχε παιδί.

- "Πώς και τόσο νωρίς; Θέλει ακόμη περίπου μία ώρα το φαΐ να γίνει."

- "Ξέρεις, μητέρα... Δεν θα καθίσουμε εδώ.", της απάντησε με ελαφρώς κατεβασμένο το κεφάλι η κόρη της.

- "Πάμε στο σαλόνι αν θέλετε. Έχω ανάψει και τα σώματα για ζέστη."

- "Όχι... Εννοούσα ότι δεν θα φάμε εδώ."

- "Μα έτσι δεν είχαμε πει; Τι λένε αυτοί, Διονυσάκο; Εγώ που σου έφτιαξα μπακαβά;" Τα μάτια του εγγονού έλαμψαν.

- "Δεν γίνεται, μητέρα. Μας έχει καλέσει ο διευθυντής στο σπίτι του. Δεν μπορούμε να του αρνηθούμε."

- "Και τόσο φαγητό τι θα το κάνω; Και τον μπακλαβά;"

- "Θα έρθουμε αύριο. Και αύριο Χριστούγεννα είναι!" Η κόρη τής χάιδεψε την πλάτη και της ευχήθηκε χρόνια πολλά. Φίλησε στο μάγουλο τον εγγονό της και ξεπροβόδισε τον γαμπρό της, που ακολουθούσε τους άλλους δύο.

- "Καλά να περάσετε!", τους είπε γλυκά με ένα χαμόγελο που έσβησε απότομα στο κλείσιμο της πόρτας.

- "Μήπως δεν έπρεπε να την αφήσουμε μόνη;", αναρωτήθηκε προς τον σύζυγό της η γυναίκα, καθώς έφευγαν.

- "Δεν μπορείς να αρνηθείς την πρόσκληση του διευθυντή. Σε τέτοιες εποχές πρέπει να τα έχεις καλά με τους ανωτέρους σου.", της είπε ο άντρας της και πάτησε πιο έντονα το γκάζι.

Εκείνη την ώρα, πίσω στο πατρικό σπίτι, η πρώτη νιφάδα έπεσε στο πεντακάθαρο τζάμι του παραθύρου. Κι άλλη μία. Τώρα πια χρειαζόταν τη μαγκούρα της. Της είχαν στερέψει τα χαμόγελα. Και πού να πήγαινε; Ένα καλό εστιατόριο ήξερε μονάχα. Βρισκόταν κοντά στη γειτονιά, πέντε λεπτά με τ' αμάξι. Και της έλεγε ο συγχωρεμένος ο άντρας της: "Μάθε να οδηγείς, να μη χρειάζεσαι κανέναν άλλο." Όχι αυτή. Βασιζόταν στην έπαρση της νιότης της και στην ελπίδα ότι ο άντρας της δεν θα πέθαινε ποτέ... Και τώρα δεν μπορούσε να πάει στο μαγαζί που γιόρταζαν μαζί όλες τις επετείους τους. Ούτε οδηγούσε ούτε μπορούσε να αφήσει μόνο του το σπίτι. Και τόσα φαγιά; Τι θα τα 'κανε;

"Ας έρχονταν", αντιμίλησε φωναχτά και με θυμό στις σκέψεις της. 

Με το που την κάλεσαν στο τηλέφωνο από την εταιρία του ραδιοταξί, έσβησε μεμιάς την τηλεόραση, σιγούρεψε ότι το ακριβό της κολιέ ήταν καλά δεμένο γύρω από το λαιμό της και βγήκε από το σπίτι.

Το εστιατόριο ήταν λίγο πιο μακριά απ' ό,τι πίστευε. "Τελικά όσο μεγαλώνει ο χρόνος, μεγαλώνει κι η απόσταση...", ήταν ο τελευταίος της συλλογισμός πριν πληρώσει τον οδηγό, στον οποίο απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη "όχι" στην ερώτησή του αν χρειαζόταν βοήθεια για να κατέβει. Οι περισσότεροι πελάτες είχαν φύγει, οπότε βρήκε μια καλή θέση δίπλα στο παράθυρο. Το χιόνι άρχιζε να πέφτει πιο πυκνό. Αφού την σέρβιραν, ύψωσε ελαφρώς το ποτήρι της προς τη μεριά του πεζοδρομίου και ήπιε μια γουλιά κρασί. Χρόνια πολλά, ευχήθηκε από μέσα της κοιτάζοντας με χαμόγελο δυο περαστικά παιδιά σαν να έκανε σε εκείνα την πρόποση. Χαζογέλασαν με την εικόνα της και συνέχισαν τον δρόμο τους. Εκείνη, πάντως, είχε ευχηθεί σε κάποιον...

Κατάθρωπος

- "Άνω θρώσκω. Άνθρωπος το όνομά του. Στα νέα ελληνικά αυτός που κοιτάζει ψηλά, το ον που έχει στόχο να προοδεύει, να εξελίσσεται. Ας δούμε, όμως, μερικά παραδείγματα. Τι πράξεις είδατε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε; Από τα παραδείγματα θα μπορέσουμε να συμπεράνουμε το είδος των δραστηριοτήτων του ανθρώπου." Ο δάσκαλος άφησε κάτω τον μαρκαδόρο του πίνακα.

Τα παιδιά σήκωσαν σχεδόν όλα το χέρι τους.

- "Ναι, Μιχάλη", για πες μας.

- "Εγώ είδα το Σάββατο έναν πολύ έξυπνο άνθρωπο. Πήγε με το αμάξι του και το πάρκαρε δίπλα σε ένα σήμα που έμοιαζε με μικρό αμάξι!. Σαν καροτσάκι ήταν πιο πολύ..." Ο δάσκαλος δεν ήθελε να χαλάσει τον ενθουσιασμό του μαθητή.

- "Ναι, Ματίνα."

- "Εγώ είδα, όσο περίμενα τον μπαμπά να έρθει να με πάρει την Παρασκευή από το σχολείο, έναν κύριο να δίνει ένα αλουμινόχαρτο με σκόνη σε κάτι πιο μεγάλα παιδιά. Μάλλον ζάχαρη θα ήταν, γιατί θα πεινούσαν τα καημένα..." 

- "Μπορεί", έκανε δειλά ο δάσκαλος... "Εσύ, Ελένη;"

- "Εγώ είδα, όταν γύρισα από το μάθημα στο σπίτι, τη μαμά να βοηθά γρήγορα έναν φίλο του μπαμπά να ντυθεί, γιατί ο κύριος ήταν φτωχός, μου είπε και δεν είχε ρούχα..." Ο δάσκαλος έσφιγγε με τα δάχτυλα την έδρα του. "Εσύ, Νίκο;"

- "Εγώ είδα ένα παιχνίδι που μου άρεσε πολύ τις προάλλες."

- "Δηλαδή;", έκανε ο δάσκαλος με απορία.

- "Να, με πήγαν οι γονείς μου μια βόλτα στην Ακρόπολη και σε αυτά τα μηχανήματα του μετρό, που κλείνουν γρήγορα τις πορτούλες τους, παίζανε ένα παιχνίδι κάποιοι. Περνούσε πρώτα ένας με την κάρτα του και μετά προσπαθούσαν να περάσουν πίσω από αυτόν όσο περισσότεροι γινόταν."

- "Εσύ, Γιάννη;"

- "Εγώ δεν είδα τίποτα, κύριε."

- "Γιατί;"

- "Ήμουν τιμωρία όλη την εβδομάδα."

- "Α, δεν θέλω τέτοια... Εσύ ένα τόσο καλό παιδί και να σε βάλουν οι γονείς σου τιμωρία και μάλιστα όλη την εβδομάδα; Τι έκανες;"

- "Ρώτησα τον μπαμπά με ποιον φίλο του φιλιόταν στο στόμα, όταν μπήκα στην αποθηκούλα να πάρω την μπάλα του μπάσκετ και με έβαλε τιμωρία, επειδή μπήκα στην αποθηκούλα χωρίς να χτυπήσω την πόρτα." Ο δάσκαλος δεν είχε πλέον λόγια. Ξεροκατάπιε, όταν μία μαθήτρια από το προτελευταίο θρανίο του απέσπασε την προσοχή με την επιμονή της.

- "Κύριε, κύριε, να πω κι εγώ τι είδα;"

- "Ναι. Άννα. Πες μας τι πράξη είδες."

- "Είδα κάποιους σαν εμάς..."

- "Μαθητές;"

- "Ναι, μαθητές. Τους είδα να κάνουν παρέλαση."

- "Τώρα; Αυτή την εποχή;"

- "Ναι!" 

- "Μπορεί να τιμούσαν κάποιον τοπικό ήρωα."

- "Δεν ξέρω, κύριε. Μπορεί. Αλλά μου άρεσε πολύ, γιατί πίστευαν στον Θεούλη όλοι."

- "Τι εννοείς;"

- "Είχαν ζωγραφίσει στο χέρι τους μαύρους σταυρούς με τις άκρες τους όμως να τραβιούνται λίγο παραπάνω. Ήταν λίγο περίεργοι σταυροί αυτοί..."

Ο δάσκαλος, όπως ήταν στηριγμένος, κατάλαβε ότι έσφιγγε τόσο πολύ την ξύλινη έδρα, που είχε μετακινήσει κατά λίγα χιλιοστά το μικρό τραπέζι από τη θέση του. Σηκώθηκε εντελώς όρθιος πλέον, πήγε στον πίνακα και άλλαξε τη λέξη που είχε γράψει πριν από λίγο.
- "Τελικά σήμερα μάθαμε άλλη λέξη από αυτή που σας είχα πει στην αρχή."

"Κατάθρωπος", έγραψε με έντονα γράμματα στον πίνακα σβήνοντας την προηγούμενη. 

Ένα κωμικό μονόπρακτο

Α: Ξεθεώθηκα σήμερα! Β: Γιατί; Είχε απεργία το μετρό; Α: Ποια απεργία; Τώρα με την επιστροφή των αναδρομικών θα κάνουμε από μόνοι μας υπερωρίες ως δείγμα ευγνωμοσύνης. Β: Ε, τότε γιατί κουράστηκες; Α: Να... Είχα τρέξιμο σήμερα. Πήγαινα συνεχώς από τη μία υπηρεσία στην άλλη. Β: Δημόσιο; Α: Ναι... Β: Πάντως θα έβγαλες πολλή δουλειά. Για να φεύγεις από τη μία και να πηγαίνεις στην άλλη... Α: Έφευγα, γιατί είχαν τελειώσει τα νούμερα. Στο ΙΚΑ Καλλιθέας να φανταστείς ξεκίνησαν να δίνουν χαρτάκια προτεραιότητας και για την επόμενη μέρα. Β: Εκσυγχρονισμός... Α: Κατάντια. Β: Και μετά το ΙΚΑ Καλλιθέας; Α: Μετά πήγα στην Κηφισίας. Ευτυχώς δεν είχε πολλή κίνηση και έκανα μόνο 1,5 ώρα από το κέντρο. Β: Τίποτα... Α: Κατέβηκα στο Golden Hall, ξέρεις κοντά στο Υπουργείο Υποδομών. Β: Και; Τι πήρες; (όλο περιέργεια) Α: Ένα πρωτόκολλο και μετά πήγα να δω τη μάνα του πρώην αφεντικού μου. Β: Τι έχει; Α: Να σου πω τι δεν έχει; Πιο γρήγορα θα τελειώσω... Β: Μάλιστα... Και πού μένει το πρώην αφεντικό; Α: Στο Χαλάνδρι. Σε μια ωραιότατη μεζονέτα! Μέσα στην πολυτέλεια. Β: Ε, τουλάχιστον ζει μέσα στη θαλπωρή η κακόμοιρη η μάνα. Α: Μα η μάνα του δεν ζει εκεί. Β: Αλλά; Α: Σε έναν οίκο ευγηρίας 200 μέτρα παραδίπλα. Β: Στο σπίτι πόσοι μένουν; Α: Δύο. Το πρώην αφεντικό και η γυναίκα του. Β: Και είναι μεζονέτα; Α: Τριώροφη! Β: Και η γιαγιά μένει μόνη της στον οίκο; Δεν μπορώ να το καταλάβω γιατί δε μένει μαζί τους. Α: Η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να βρω είναι γιατί χαλάει το φενγκ σούι... B: Και τι ώρα γύρισες σπίτι; Α: Αργά. Γύρω τις 11.30. Με φίλεψαν κι ένα σολομό οι άνθρωποι... Ό,τι είχαν πρόχειρο, μη φανταστείς... Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έπεσε βαριά και η γαλλική σαμπάνια του 1956. Β: Δεν ήταν καλή χρονιά το 56... Α: Αλήθεια; (Άναυδος) Β: Βέβαια.. Εγώ αποφεύγω πάντα το 56. Παίρνω ή του 55 ή του 57. Ειδικά αν τη συνοδεύσω με γαρίδες, του 56 δεν μου κάνει ούτε για στοματικό διάλυμα... Α: Ναι, ναι. Δίκιο έχεις. Δεν την ξαναπαίρνω. Ώρες έκανα μέχρι να κοιμηθώ το βράδυ. Καθόμουν μπροστά σε μια μαύρη οθόνη και έβλεπα αφηρημένα την τηλεόραση. Β: Κλειστή την είχες; Α: Όχι. Έβλεπα το Μέγκα. Β: Τελικά τώρα έχει το πιο ωραίο πρόγραμμα σε σχέση με τα υπόλοιπα κανάλια...

Μετά το καλοκαίρι, τι;

Φίλος Α: Πάει κι αυτό το καλοκαίρι... Ήδη μου λείπει....
Φίλος Β: Το καλοκαίρι τελειώνει στις 21 Σεπτεμβρίου. Ακόμη σκάει ο τζίτζικας έξω!
Φίλος Α: Με το που βάλω τον σάκο πίσω στο πατάρι για μένα το καλοκαίρι τέλειωσε.
Φίλος Β: Ε, τότε κατέβασε και το έλατο μιας που θα ανέβεις στο πατάρι μην κάνεις διπλό κόπο για τα Χριστούγεννα...
Φίλος Α: Κορόιδευε εσύ αλλά ο σωστός ο μάγειρας πριν πεινάσει μαγειρεύει. Η πρόληψη είναι σπουδαίο πράγμα. Δεν είδες αυτούς που κόντεψαν να πεθάνουν από τα κλιματιστικά;
Φίλος Β: Τι; Δεν είχαν κατεβάσει το έλατο από τον Αύγουστο;
Φίλος Α: Ώρες - ώρες μου τη δίνεις με την ειρωνεία σου. Απλώς δεν το είχαν συντηρήσει και παραλίγο να τους χάσουμε.
Φίλος Β: Μια η νόσος των χοίρων, μια των πουλερικών, μια των λεγεωνάριων, υπάρχουν τελικά πολλές εναλλακτικές στον μάταιο τούτο κόσμο, για να τον αφήσει κανείς.
Φίλος Α: Ακούς εκεί... Να πεθάνεις από τον ιό των πουλερικών, των λεγεωνάριων και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο θα βγει...
Φίλος Β: Πάντως ακούγεται πολύ σικ. Καλύτερα να φύγω από λεγεωνάριο παρά από κότα.
Φίλος Α: Περίμενε πρώτα να ψηφίσεις στις ερχόμενες εκλογές και μετά κάνε ό,τι θες.
Φίλος Β: Μα έχουμε εκλογές;
Φίλος Α: Εμ... Δεν θα γίνουν; Εδώ σε λίγο θα έφτανε η φωτιά από την Αττική στο Σέιχ Σου και οι άλλοι αντί να παραιτηθούν, θα λέγανε ότι δεν λειτούργησε η αντιπυρική ζώνη του Ολύμπου!
Φίλος Β: Δεν πρόκειται να γίνουν πρόωρες εκλογές από κάποιον που γνωρίζει ότι πρόκειται σίγουρα να τις χάσει. Έτσι γινόταν ανέκαθεν.
Φίλος Α: Ας κάνουν ό,τι νομίζουν. Λες και θα έρθει η σωτηρία σ' αυτόν εδώ τον τόπο. Να φοβάσαι την χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες...
Φίλος Β: Μη μου το παίζεις Μπρεχτ. Σε πρόλαβε αυτός πρώτος.
Φίλος Α: Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Πάντως τώρα που λέγαμε για εκλογές... Θυμάμαι μια φορά που ήμουν εκλογικός αντιπρόσωπος σε ένα εκλογικό τμήμα... Έρχεται μία κυρία με φτιαγμένο μαλλί, κομμωτηρίου, γύρω στα 75 και ήταν η ώρα 7.30 περίπου! Είχαμε δώσει ήδη παράταση στην ψηφοφορία. Της λέω, λοιπόν, αν μπορείτε, συντομεύετε παρακαλώ. Και τι μου απαντά, αν έχεις τον Θεό σου;
Φίλος Β: Τι;
Φίλος Α: Γιατί, λέει, οι εκλογές έχουν ωράριο; Δεν κρατάνε μέχρι τη δύση του ηλίου; "Δεν είμαστε μοναστήρι εδώ, κυρία μου", της είπα.
Φίλος Β: Και πώς αντέδρασε;
Φίλος Α: Έβγαλε το έτοιμο σταυρωμένο ψηφοδέλτιο από την τσάντα και ψήφισε.
Φίλος Β: Ωχ! Πέρασε η ώρα! Φεύγω!
Φίλος Α: Για πού το 'βαλες;
Φίλος Β: Ξεκινάει το νέο ριάλιτι της ΕΡΤ. Μετά τη λήξη των αθέμιτων, παράνομων, επονείδιστων, απεχθών και μη βιώσιμων μνημονίων!
Φίλος Α: Α! Και πώς θα λέγεται;
Φίλος Β: "So you think you can pay."

Σε εκείνους

Σήκωσε αργά, σχεδόν ευλαβικά την κορδέλα. Άξαφνα σαν φλας τής ήρθε  στον νου η σκηνή με το σκοινάκι που έπαιζε στην αυλή με τα αδέρφια της, δεκαετίες πριν. Τα αποτυπώματα από τα πατήματά της χάνονταν μέσα στη στάχτη, σε μαυρισμένα χαρτιά, μια μπλε πιπίλα και το παλιό κάδρο του σαλονιού, που κάποτε απεικόνιζε ένα καράβι σε γαληνεμένη θάλασσα, σε κάποιο δειλινό. Τώρα είχε απομείνει μόνο ένα μέρος από το κατάρτι στο ημικατεστραμμένο πανί. Για μια στιγμή κοκάλωσε. Τέντωσε τα αυτιά της και γύρισε πίσω, μήπως την είχαν πάρει είδηση. Η απαγόρευση ήταν ξεκάθαρη: κανείς στον τόπο του συμβάντος. Όχι του εγκλήματος. Επισήμως δεν υπήρχε έγκλημα... Ηρέμησε, όταν είδε έναν σκύλο σε πανικό να ξεπηδά προσπαθώντας να κρυφτεί. Μάλλον δεν είχε καταλάβει ότι ο κίνδυνος είχε περάσει. Ίσως και να έψαχνε το αφεντικό του. Για εκείνον ο κίνδυνος τώρα ξεκινούσε. 

Αφού σιγουρεύτηκε ότι δεν την ακολουθούσαν, συνέχισε να περπατά πάνω σε λιωμένα, καμένα υπάρχοντα, μέχρι που έφτασε στο μέρος που κάποτε ονόμαζε σπίτι της. Που ακόμη το έλεγε σπίτι της. Ημιερειπωμένο, στέρεο μα νεκρό. Ένα άδειο σπίτι γεμάτο αναμνήσεις. Οι διπλανοί είχαν πάθει μεγαλύτερο κακό: το δικό τους ήταν χωρίς μεγάλη ζημιά, μα δεν είχε πια ιδιοκτήτες να φιλοξενήσει.

Μπήκε μέσα. Έσπρωξε τη μισάνοιχτη πόρτα. Τα βήματά της γίνονταν όλο και πιο γρήγορα, πιο άγαρμπα, πιο αποφασιστικά. Έφτασε στη μαρμάρινη σκάλα και πήγε προς την αποθήκη. Έτρεμε όλο και περισσότερο για το τι θα συναντούσε, για το αν θα τις έβρισκε. Η ίδια εικόνα παντού. Οι φλόγες είχαν γλιστρήσει και εκεί, χωρίς καμιά ντροπή, χωρίς κανέναν φόβο Θεού. Αποκαΐδια και εδώ. Απελπίστηκε. Ακούμπησε πάνω στον τοίχο, τα πόδια της δεν την κράταγαν, οι μνήμες ήταν δυσβάσταχτες και κάπου εκεί, ανάμεσα σε δαχτυλίδια - κειμήλια, σε λιωμένα στυλό και ξύλα που κάποτε ήταν καρέκλες, διέκρινε ένα χαμόγελο. Πλησίασε και έδιωξε τις στάχτες. Μισή φωτογραφία και λίγο παραπάνω είχε σωθεί. Αρκεί που σωζόταν αυτό το χαμόγελο... Αγκάλιασε τη φωτογραφία τόσο σφιχτά, όπως όταν είχε πάρει το πρώτο της δώρο από ένα παιχνιδάδικο στην Αθηνάς.

- "Κυρία μου, τι κάνετε εδώ; Δεν πρέπει να είστε εδώ!", διέκοψε τις σκέψεις της ένας αστυνομικός με δακρυσμένα από την κάπνα μάτια.

- "Εσείς τι κάνετε εδώ. Εδώ είναι το σπίτι μου."

- "Χρειάζεστε βοήθεια; Δεν υπάρχει κανείς εδώ."

- "Κάνετε λάθος. Μόλις τον βρήκα."

Ξεμπέρδεψε τα χέρια της από το στέρνο και απελευθέρωσε τη φωτογραφία.

- "Ο εγγονός μου."

Ο κύριος δήμαρχος

Κόσμος ήταν συγκεντρωμένος στην πλατεία της κωμόπολης και περίμενε πώς και πώς τον χαιρετισμό του δημάρχου. Ύστερα από είκοσι λεπτά καθυστέρησης της ομιλίας, (οι καθυστερήσεις άλλωστε ταιριάζουν στις διασημότητες) ο ψηλός, μεσόκοπος μα ευθυτενής πρώτος άρχοντας της πόλης, έφτασε. Ίσιωσε κι άλλο το κορμί του, όσο έπαιρνε. Ανέβηκε στο βήμα, καθάρισε τον λαιμό του, κοίταξε το συγκεντρωμένο πλήθος στα μάτια και έπιασε το έδρανο με αυτοπεποίθηση. Χαμογέλασε και άφησε το δεξί του χέρι από το βήμα πιάνοντας από την τσέπη του σακακιού του ένα χαρτί. Το ξετύλιξε αργά λες και το ντρεπόταν, πήρε μια βαθιά ανάσα και, αφού έριξε μια ματιά σε αυτά που έγραφε, είπε με περισσό θάρρος σηκώνοντας τα μάτια προς το πλήθος: "Καλή σας μέρα!" Το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Τύλιξε πάλι το χαρτί και με ένα πλατύ χαμόγελο για την εκτέλεση του χρέους του επέστρεψε στην πρώτη σειρά της εκδήλωσης, που ήταν γεμάτη από καρέκλες του γύφτου.

Το ακορντεόν.

Καμιά φορά συγκαταλεγόταν στους επιβάτες του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου, όταν ήθελε να πάει στη δουλειά του χωρίς να βιάζεται. Ήταν λίγες οι στάσεις και βόλευε. Κι αυτή η υπέργεια διαδρομή, με ματιές στις γειτονιές της Αττικής, στα σπίτια με τα ανοιχτά μπαλκόνια το καλοκαίρι και τις νεανικές παρέες με φωνές που ακούγονταν σχεδόν στο διπλανό βαγόνι, τού φάνταζε άκρως δελεαστική. Αν υπήρχαν και πάντα θέσεις για τους όρθιους, τύφλα να 'χαν τα ταξί...

Αυτό το πρωί του Ιούνη είχε ξυπνήσει με όρεξη. Αποφάσισε να μην πάρει αμάξι για το γραφείο. Άλλο ένα ανάμεσα στο τόσα δεν θα ξεχώριζε, άλλωστε. Αποφάσισε να απολαύσει τη μικρή διαδρομή. Επικύρωσε το εισιτήριό του με αυτόν τον οριακά εκνευριστικό θόρυβο ή αλλιώς "μπιπ" να τον συνοδεύει. Από πίσω του πέρασαν κι άλλοι δυο - τρεις, σχεδόν τον έσπρωχναν, για να προλάβουν μην κλείσει η μπάρα.

Ο συρμός δεν άργησε να έρθει. Σε δυο λεπτά κιόλας είχε επιβιβαστεί. Καλοκαιρινό πρωινό με ένα δροσερό αεράκι. Ό,τι έπρεπε για να ξεκινήσει η μέρα. Κι εκεί που όλα έδειχναν ότι είχαν πάρει την τροπή τους, κάποιες νότες θεώρησε ότι προανήγγειλαν τη διατάραξη της ατομικής του ησυχίας... Όμως... Όμως δεν ήταν αυτό που περίμενε. Ο ακορντεονίστας, νεαρός, θα΄ ταν δεν θα ΄ταν είκοσι, έπαιζε μια μουσική αέρινη, λες και μπορούσε να μεταφέρει τον οποιονδήποτε στο μέρος που εκείνη τη στιγμή ονειρευόταν. Ίσως να ήταν και βαλς. Ποτέ του δεν τα πήγαινε καλά με τα είδη της μουσικής. Μιας μουσικής, που όσο περισσότερη ώρα την άκουγε, τόσο αρτιότερη τεχνικά τού φάνταζε. Μια υπέροχη μελωδία από ένα γνωστό ορχηστρικό κομμάτι. Οι νότες συνέχιζαν να χορεύουν πειθαρχημένα στον ρυθμό που τις διηύθυνε, όμως ανταπόκριση καμιά. Ίσως κάποιοι να ντρέπονταν, ίσως άλλοι να βαριούνταν. Κανείς και τίποτα. Σαν να μην είχε μπει κανείς στο βαγόνι. Σαν να μην είχε προκαλέσει τίποτα τα αυτιά.

Η μουσική σταμάτησε, οι νότες έπαυσαν, ο συρμός κοκάλωσε και άνοιξε τις πόρτες του. Η αμαρτία έγινε. Ο ένας χιτών δεν δόθηκε. Και όταν ένας άλλος συρμός τον πήγαινε πάλι στον προορισμό του, θα σκεφτόταν ότι οι επιβάτες εκείνου του βαγονιού, μαζί κι αυτός, ύστερα από χρόνια, θα συναντιόνταν πάλι όλοι μαζί, στο άπειρο. Εκείνοι στην κόλαση και ο ακορντεονίστας απέναντι, να τους παίζει τη μουσική του υπενθυμίζοντάς τους ότι για ένα δίλεπτο έχασαν την άλλη αιωνιότητα.

Τα πάντα (κατηγο)ρεί.

Τα πάντα συνεχίζουν, όμως πώς τελειώνουν παράλληλα; Τελειώνουν, γιατί κάτι καινούριο ξεκινά.

Το όμορφο ταξίδι ξεκίνησε το 2008, όταν έγινα μέλος στο theartofcrime, ηλεκτρονικό περιοδικό Εγκληματολογίας, υπό την αιγίδα του καθηγητή, κ. Νέστορα Κουράκη. Το μεράκι για έρευνα και συγγραφή έρρεε άφθονο σε όλη την ομάδα και για πρώτη φορά κατόρθωσε να κάνει τη διαφορά ένα διαδικτυακό περιοδικό με θέμα την Εγκληματολογία και μάλιστα στο πλαίσιο δράσης του Πανεπιστημίου (Νομική Σχολή Αθηνών). Έπειτα από χρόνια συνεργασίας, προέκυψαν μεταπτυχιακά, στρατοί κ.λπ, οπότε αναγκαστικά χωρίζεσαι από κάποιους ανθρώπους. Ύστερα από πρόταση του Διονύση Χιόνη επανένταχθηκα σε αυτή την ωραία ομάδα, ως αρχισυντάκτης αυτή τη φορά, η οποία επανήλθε πιο δυναμική, πιο επιστημονική, πιο ορεξάτη από ποτέ και δημιούργησε μια ηλεκτρονική Επιθεώρηση Εγκληματολογίας με προσδοκίες αλλά και προοπτικές για ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον σε εσωτερικό επίπεδο αλλά και διεθνώς (ήδη γίνονται επιστημονικές παραπομπές στο περιοδικό από το εξωτερικό).

Ήταν μεγάλη μου τιμή και χαρά που συνέδραμα ως αρχισυντάκτης το Crime Times. Δεν θα αρνηθώ ότι υπήρχαν διαφωνίες, ατέλειες, αβλεψίες, λάθη, όμως ευτυχώς δεν ήταν πολλά, τολμώ να πω πως ήταν ελάχιστα. Ποιος άλλωστε είναι αλάνθανστος; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι τα γνωρίζει όλα; Ακριβώς... Πέρα από αυτά, υπήρχαν και πολύ όμορφες στιγμές, στιγμές ανθρώπων που ήρθαν κοντά για έναν κοινό σκοπό: την πρόληψη του εγκλήματος και την, όσο γίνεται περισσότερο, καταστολή του μέσω της θεωρητικής κυρίως προσέγγισης των επιστημονικών πονημάτων, αλλά και μέσω συνεδρίων, ραδιοφωνίας, σεμιναρίων και άλλων δημιουργικών δράσεων. Το Κέντρο Μελέτης του Εγκλήματος αποδεικνύει ως ζωντανό παράδειγμα ότι όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και πραγματικός στόχος. Έπειτα, ακολουθεί στις περισσότερες των περιπτώσεων η επίτευξη.

Το γιατί ως αστικολόγος ασχολήθηκα με την Εγκληματολογία δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί. Η Εγκληματολογία βρίσκεται παντού, γιατί το έγκλημα βρίσκεται παντού. Ακόμα και όταν κάποιος σκέφτεται παράνομα, εγκληματεί με την αρνητική έννοια της ηθικής. Η κοινωνική ταυτότητα της Εγκληματολογίας, έχω την αίσθηση ότι, κυριαρχεί κατ' ελάχιστο σε σχέση με τις υπόλοιπες πτυχές της, που σαν παρακλάδια ποτίζονται από τις ανθρώπινες παρεκκλίσεις. Η Νομική, η Ψυχολογία, η Ανθρωπολογία, η Ιστορία δηλώνουν όλες το "παρών", όμως όλες αυτές βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα στην κοινωνία και τον "κακό" εαυτό τους στην κοινωνία του Εγκλήματος. Επομένως η Εγκληματολογία μας αφορά όλους και αφορά τα πάντα. Αναρωτιέται κανείς αν μια κοινωνία χωρίς έγκλημα θα μπορούσε να θεωρηθεί "υγιής" κοινωνία. Θεωρητικά ναι, πρακτικά θα ήταν ουτοπικό. Όμως, πώς θα μπορούσε κάποιος να ζήσει χωρίς παρέκκλιση ή χωρίς απόκλιση; Η αμαρτία είναι γλυκιά και το έγκλημα δελεαστικό, πόσο μάλλον όταν εκκινείται από έναν συνδυασμό από ανομολόγητα πάθη, ορμονικές ροπές και βιολογικές ορμές αφενός και αίσθημα κοινωνικής αδικίας και απογοήτευσης αφετέρου. Κοινωνία χωρίς έγκλημα θα συνεπαγόταν και άνθρωπο χωρίς κακή πράξη. Αδύνατον. Επομένως, το ΚΕ.Μ.Ε πάντα θα χρειάζεται να επεμβαίνει όσο το έγκλημα ζει.

Οι φορείς που βοηθούν για μια πιο υγιή κοινωνία (καθώς καθαρά υγιής κοινωνία δεν υφίσταται) μπορεί να είναι πολλοί, πάμπολλοι και να στέκουν όλοι αρωγοί στο δύσκολο έργο του μέσου εγκληματολόγου. Η μεγάλη πρόκληση είναι όλοι οι ενδιαφερόμενοι να κοιτούν μπροστά και όχι δίπλα τους. Όποιος κοιτά δίπλα του είτε θα χάσει τον στόχο είτε τη διαδρομή του. Όταν μάλιστα ασχολείται κανείς με μία επιστήμη που έχει για πυρήνα της την κατηγορία, είναι πολύ εύκολο να αρχίσει κι εκείνος να κατηγορεί ή να κατηγορείται (το τελευταίο ισχύει κυρίως, όταν κάποιος κάνει καλά τη δουλειά του). Η επιστημοσύνη - επιστημονικότητα αν προτιμάτε - λατρεύει την πολυφωνία όχι όμως την οχλαγωγία. Το Crime Times - για όσο καιρό υπηρέτησα εθελοντικά από τη θέση του αρχισυντάκτη - μαζί με τον έτερο συνάδελφο, Βαγγέλη Γεωργίου, προσπαθήσαμε να το αναγάγουμε σε μια ήρεμη ακαδημαϊκή δύναμη. Προσπαθήσαμε να δώσουμε φωνή σε νέα πρόσωπα, να ενισχύσουμε τον λόγο των παλαιών και να αναδείξουμε κρυμμένες πτυχές της Εγκληματολογίας.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον Διονύση Χιόνη για την πρόταση συνεργασίας το 2016, την πρόεδρο Αναστασία Χαλκιά για την ελευθερία κίνησης που μου έδωσε, τον Βαγγέλη Γεωργίου για την άψοχη συνεργασία, τη Μάρθα Λεμπέση για την άγρυπνη συμπαράστασή της και όλα τα υπόλοιπα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του ΚΕ.Μ.Ε. για την όμορφη πορεία που είχαμε παρέα. Τέλος, ένα μεγάλο μπράβο στη νέα επιστημονική κοινότητα που ανατέλλει, στο νέο "αίμα" της επιστήμης που με φόρα, γνώση αλλά και την αρμόζουσα ταπεινότητα, μέσω των άρθρων τους, έδιναν και δίνουν ζωή στο περιοδικό και δεν είναι άλλοι από τους ανθρώπους της συντακτικής ομάδας.

Ευχαριστώ πολύ. Θα βρίσκομαι πάντα στις επάλξεις μαζί με νέους επιστήμονες, όπως τα μέλη του ΚΕ.Μ.Ε, που έχουν σκοπό όχι να προάγονται μέσα από την επιστήμη, αλλά να προάγουν αυτήν μέσα από το εκκωφαντικά σιωπηλό τους έργο.

ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ - ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 2098

ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ - ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 2098

Α΄ ΟΜΑΔΑ:

1. Απαντήστε με Σωστό ή Λάθος:

α. Το κράτος της Βόρειας Μακεδονίας ιδρύθηκε το 2018

β. Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής το 2017 έκανε μπάνιο στη θάλασσα της Γλυφάδας χωρίς ίχνος μαζούτ επάνω του.

γ. Ο Κιμ Γιονγκ Ουν συνεχάρη για την ένωση των δύο Μακεδονιών τον Supreme Leader της Ελλάδας, το 2038. (Μονάδες 15)

2. Αναλύστε την κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ ύστερα από την ήττα των εκλογών του 2018 να αλλάξει σήμα και να βάλει έναν ανοιχτό πράσινο ήλιο σε συνδυασμό με τα λόγια του προέδρου του ότι: "οποιαδήποτε ταύτιση με σήματα άλλων κομμάτων είναι πλήρως συμπτωματική". (Μονάδες 10) 

3. Αναλύστε τη φράση του Κυριάκου Μητσοτάκη το 2025 ότι "ο φασισμός της κεντροδεξιάς πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα περάσει" σε συνδυασμό με το γεγονός της εύρεσης ροπάλων σε νοικιαζόμενο χτίσμα του Μ. Βορίδη, που βρέθηκε από την αστυνομία ύστερα από καταγγελία του Α. Γεωργιάδη. (Μονάδες 10)

4. Τι γνωρίζετε για την ίδρυση του κράτους της Ανατολικής Θράκης το 2025; (Μονάδες 10)

5. Βόρεια τουρκική Δημοκρατία της Κύπρου: Ποιοι παράγοντες συνέβαλαν στη διαμόρφωση του νέου κράτους; Αναλύστε τη φράση του Σάκη Ρουβά "Όταν εγώ τραγουδούσα το αντιστασιακό τραγούδι Άντεξα, πολλοί με είχαν κατηγορήσει. Τώρα ποιος θα ψηφίσει τη Νότια Κύπρο στη Γιουροβίζιον;" (Μονάδες 10)

6. Πότε προσαρτήθηκε το Βόρειο Ιόνιο στην Αλβανία; Ποια η συμβολή της Ελένης Φουρέιρα στη σύνοδο των Αγίων Σαράντα; (Μονάδες 10)

7. Αναφέρετε τα αίτια απόκλισης των στατιστικών στα πανελλαδικά συλλαλητήρια για το μακεδονικό, κατά τις οποίες η αστυνομία έβγαζε 70.000 διαδηλωτές, ενώ οι διοργανωτές 850.000. Επισημάνετε τον ρόλο της ιδιότητας των πρώτων ως δημοσίων υπαλλήλων; (Μονάδες 15)

9. Αναφέρετε το όνομά του δημοσίου υπαλλήλου που τόλμησε να δουλέψει σερί ολόκληρο 8ωρο στην υπηρεσία του. Ποιο το μέγεθος της προτομής που στήθηκε για χάρη του δίπλα στο μνημίο του Αγνώστου Στρατιώτη; (Μονάδες 5)

ΟΜΑΔΑ Β΄

1. Αναφέρετε τον λόγο απόσχισης της Νότιας Κρήτης από την Ελλάδα και της προσάρτησής της στη Λιβύη το 2044. Πώς συνέβαλαν οι μπαλοθιές και η ρακή στην εξέργεση των γηγενών του 2047; (Μονάδες 15)

Η Μεγάλη Έξοδος: ένα σατιρικό μονόπρακτο

20 Αυγούστου 2018. Τελετή εξόδου από το μνημόνιο. Καναπέδες στο μπαλκόνι με τηλεόραση. Καρανίκας (στο χέρι ποτήρι με χάρτινο – λόγω οικολογίας – καλαμάκι καφέ), Καμμένος ντυμένος σε παραλλαγή. Παρακολουθούν το event. Ο Καμμένος εκεί που βλέπει τηλεόραση και σχολιάζει, ξαφνικά βάζει και κάτι κιάλια και παρακολουθεί γύρω γύρω σαν να φυλά το μέρος. Από την τηλεόραση ακούγονται πανηγυρικές μουσικές.

ΚΑΡ: Νιώθεις την ανάπτυξη, έτσι; (ρουφά καφέ)
ΚΑΜ: Η συγκυβέρνηση τα έλεγε.

ΚΑΡ: Φοβάμαι, όμως. Φοβάμαι ότι τώρα θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα.

ΚΑΜ: Τους Τούρκους τους ελέγχω. Δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι.

ΚΑΡ: Μα προχθές δεν πέταξαν 2 τουρκικά f-16 πάνω από την Καρδίτσα;

ΚΑΜ: Είπαμε ότι ήταν στο πλαίσιο των πτητικών επιδείξεων και το καλύψαμε. Άσε που έτσι γλίτωσε η κυβέρνηση και τα έξοδα για τις προγραμματισμένες επιδείξεις που ήταν να γίνουν έτσι κι αλλιώς…

ΚΑΡ: Δε με σκιάζουν οι Τούρκοι εμένα.

ΚΑΜ: Αλλά;

ΚΑΡ: Η ανάπτυξη. Φαντάζεσαι τι σοκ θα πάθει ο λαουτζίκος, από αύριο μεθαύριο που θα έχει χρήματα; (ρουφά καφέ)

ΚΑΜ: Ε, όχι και μεθαύριο… Μεταξύ μας;

ΚΑΡ: Τρόπος του λέγειν, μαν. Πρέπει να συστηθούν ειδικά κέντρα…

ΚΑΜ: Συσταθούν…

ΚΑΡ: Αυτό… Ειδικά κέντρα, που λες, υποστήριξης νεόπλουτων. Δεν θα την αντέξουν τόση ευτυχία.

ΚΑΜ: Θα στείλω ίνμποξ στον Αλέξη. Πρέπει να τον προετοιμάσουμε από τώρα.

(Μουσικές ακούγονται από την τηλεόραση.)

ΚΑΡ: Κοίτα τους άλλους, κοίτα τους… Σαν οσίες παρθένες στέκονται. Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι βγήκαμε από τα μνημόνια. Ο Κυριάκος δεν μπορεί να το χωνέψει. Κοίτα μούρη!

ΚΑΜ: Που ‘ν’ τος αυτός;

ΚΑΡ: Να εκεί. Τελευταίος και καταϊδρωμένος. Ίσα που τον δείχνει η κάμερα. Άξια παλληκάρια στην ΕΡΤ. Κάνουν σωστά τη δουλειά τους… (ρουφά καφέ)

ΚΑΜ: Μα πού είναι;

ΚΑΡ: Τελευταίος σου λέω, ρε μαν, να εκεί!

ΚΑΜ: Α, ναι…

ΚΑΡ: Τελευταίος, όπως και το όνομά του. Τελευταία μέρα της εβδομάδας. (ρουφά καφέ)

ΚΑΜ: Πρώτη μέρα είναι η Κυριακή.

ΚΑΡ: Πρώτη είναι η Δευτέρα, χελόου;

ΚΑΜ: Και η Τρίτη τι είναι δηλαδή; Δευτέρα;

(Ο ΚΑΡ μένει σιωπηλός και μπερδεμένος.)

ΚΑΡ: Τς, τς, τς… Κατέστρεψαν τη χώρα και δεν ντρέπονται να είναι εκεί.

ΚΑΜ: Αφού τους κάλεσαν...

ΚΑΡ: Ήρθε και ο δικός σου ο πρώην πρόεδρος… Να, με τη Νατάσα εκεί.

Ο ΚΑΜ σηκώνεται όρθιος σαν να βαράει προσοχή.

ΚΑΡ: Άλλος κι αυτός..

ΚΑΜ: Λίγα τα λόγια σου για τη Νέα Δημοκρατία του τότε.

ΚΑΡ: Καλά, μαν. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τη Βόρεια Μακεδονία του τώρα.

Στη μνήμη της Έλλης Λαδά.

Δυο λόγια για τον Ιατροδικαστή.

Το νέο μου θεατρικό παιδί τον Οκτώβριο στο θέατρο Αλκμήνη.

Ο βασικός τίτλος του θεατρικού έργου που εμπνεύστηκα το περασμένο καλοκαίρι είναι "ο Ιατροδικαστής." Όμως, πώς ξεκίνησαν όλα; 

Η φίλη και σκηνογράφος, Πολυτίμη Μαχαίρα, με παρότρυνε πριν το καλοκαίρι του 2017 να γράψω κάτι που να αφορά σε έναν Ιατροδικαστή. Τότε βρισκόμουν περίπου στα μισά ενός άλλου έργου με τίτλο "Το καταφύγιο", το οποίο προόριζα για τον Οκρώβριο του 2019. Οι έντονες και ευφάνταστες παροτρύνσεις της Πολυτίμης και οι ζυμώσεις που γίνονταν από εκατέρωθεν ιδέες που εξοστρακίζονταν αόρατα στον αέρα δεν με άφησαν ασυγκίνητο. Παγώνω "το καταφύγιο" και ξεκινώ, λοιπόν, να γράφω με ξέφρενους ρυθμούς το καλοκαίρι του 2017 ένα έργο, του οποίου η έμπνευση προερχόταν από έναν χαρακτήρα που δεν ήξερα καθόλου, αλλά παράλληλα γνώριζα και πολλά χρόνια. 

Ένας άνθρωπος έχει στα χέρια του την κατάληξη της ζωής και προσπαθεί να τη σεβαστεί έως το απόλυτο τέλος της. Τα συμφέροντα, όμως, δεν τρομάζουν πουθενά, δεν διστάζουν να ξεπροβάλλουν το φιδίσιο κεφάλι τους ακόμη και στην πιο ιερή στιγμή της ανθρώπινης ύπαρξης: όταν εκείνη πλέον σβήνει.

Μια σπουδαία Ελληνίδα γιατρός, που βρίσκεται μια ανάσα από την αντιμετώπιση της επάρατης νοσου μια και καλή, βρίσκεται ξαφνικά νεκρή στο σπίτι της. Αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε; Έχει άλλωστε σημασία; Και όμως... Για τις εξουσίες του τόπου έχει και μάλιστα τεράστια. "Ο θάνατός σου η ζωή μου" δε λέει ο λαός; Η Έλλη Λαδά είχε προσφέρει τα πάντα και όμως ταλαιπωρείται μέχρι τέλους. Η ιστορία της πάει να σβηστεί με συνοπτικές διαδικασίες και η ζωή να προχωρήσει για όλους τους υπόλοιπους. Εκεί έρχεται ο Ιατροδικαστής να πει το μεγάλο "όχι" και να σταματήσει την ταλαιπωρία της φανερώνοντας το πιο απλό και και πιο δυσπρόσιτο ταυτόχρονα πράγμα: την αλήθεια. 

Η γιατρός Έλλη Λαδά, η αθέατη βασική ηρωίδα του έργου, δεν βασίζεται σε κάποια συγκεκριμένη Ελληνίδα. Η Έλλη Λαδά αντιπροσωπεύει την ίδια την Ελλάδα. Η ξεχασμένη Ελλάδα που τόσα έχει προσφέρει στον λαό της ανά τους αιώνες και πάντοτε παραμερίζεται μπρος στον ατομισμό. Η Έλλη Λαδά είναι η Ελλάδα που μαχαιρώνουμε δεκάδες φορές τη μέρα, που την προδίδουμε με τριάντα και - καμιά φορά - ίσως και λιγότερα αργύρια. Αυτή ήταν και η μεγάλη αφορμή να γράψω το έργο, με τη βαθιά επιθυμία αυτή η χώρα, η χώρα μας, να βρει επιτέλους τη δικαίωση που της αξίζει και να αποκατασταθεί στο πάνθεον του παγκόσμιου γίγνεσθαι, βρίσκοντας γαλήνη, μακριά από ανταγωνιστικά πάθη και ανεξίτηλες οικονομικές φιλοδοξίες.

Αυτό το έργο αφιερώνεται σε όλους. Και κυρίως σε όλους όσοι θα ήθελαν να δουν την Έλλη Λαδά δικαιωμένη, έστω και την τελευταία στιγμή.

Κώστας Λεϊμονής,
Απρίλιος 2018

Εκτός ύλης και εντός της καρδιάς μου.

Το θεατρικό μου έργο "Εκτός Ύλης ή Ο μονόλογος ενός καθ' ομολογία παράλογου"
στη Βουλή των Ελλήνων την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. 

Ήταν Οκτώβρης, όταν μου τηλεφώνησε ο Γεράσιμος και μου είπε ότι η Βουλή δέχτηκε να ανέβει το έργο την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Ήθελα να εκραγώ από τον ενθουσιασμό, αλλά βρισκόμουν σε δουλειά και συγκρατιόμουν με τεράστια προσπάθεια. Όταν πήγα στην πρόβα δυο μέρες πριν την παράσταση, σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλύτερα αν στο αρχικό διήγημα είχα βάλει ήρωα τον Ιταλό πρωθυπουργό να παραιτείται στο Κολοσσαίο της Ρώμης - ποτέ δεν έχω πάει και θα 'ταν ευκαιρία... Κατά τη διάρκεια της παράστασης (και κάθε παράστασης, μάλιστα οι συντελεστές με κοροϊδεύουν, γιατί πηγαίνω ανελλιπώς στις παραστάσεις) ζούσα ένα μαγικό συναίσθημα και τι εννοώ; Αυτό που ζω κάθε φορά με το έργο: Ξεχνώ ότι το έχω γράψει εγώ. Θες να είναι η ερμηνεία του Γεράσιμου που σε συνεπαίρνει; Θες να είναι αυτές οι αλήθειες που όλοι ξέρουμε και ποτέ δεν ξεστομίζουμε; Θες να είναι το κλίμα της παράστασης; Δεν ξέρω κι ούτε με ενδιαφέρει. Με συνεπαίρνει απλά η ροή και το γεγονός ότι βλέπω κάτι που κανένας πολιτικός δεν θα τολμήσει ποτέ να κάνει και να πει. Μία παράσταση που προσφέρει έργο, μία παράσταση που αποτελεί λειτούργημα και θα έπρεπε να παίζεται σε όλα τα σχολεία από το Καστελόριζο ως τις Πρέσπες, από τη Φλώρινα ως τη Γαύδο. Γιατί; Γιατί τα παιδιά μόνο μπορούν πλέον να σωθούν και τα παιδιά μπορούν πλέον μόνο να σώσουν τα επόμενα παιδιά. Το έργο αυτό, σαν άλλος Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, τρούπωσε σε μια βουλή όπως είναι και μίλησε για μια βουλή όπως θα έπρεπε να είναι. Μέσα στον χώρο αυτό ακούστηκε ο Μάνος Χατζιδάκις να μιλά για το "τέρας". Ποιο τέρας από όλα; Μήπως μιλούσε για το "τέρας" μέσα στο ίδιο το "τέρας"; Απλώς ρωτώ. Το "Εκτός ύλης" με την παρουσίασή του στον φυσικό του χώρο έφτασε στο απώτατο σημείο εξέλιξής του μέσα από τα μάτια του δημιουργού του, η πορεία του όμως δεν σταματά εδώ. Θα δίνει πάντα το "παρών" όποτε χρειαστεί να το δώσει, όποτε η αξία του κουστουμιού ξεπερνά την αξία του ανθρώπου που το φορά. 

Προδοσίες

Σ. Νταλί, Η εμμονή της μνήμης.

Του φίλου μου η γυναίκα είναι δυο φορές γυναίκα μου.

Α. 2008.
Ήταν τόσο χαρούμενοι... Ένα ασπρόμαυρο φιλμ γεμάτο ευτυχία Τα φιλιά κι οι αγκαλιές έδιναν κι έπαιρναν. Οι σιωπηρές ματιές γεμάτες υποσχέσεις μιλούσαν αντί για τα στόματά τους. Όλοι τους ζήλευαν. "Μα τι ταιριαστό ζευγάρι...", έλεγε ο ένας. "Τους ζηλεύω", παραδεχόταν φωναχτά ο άλλος. Η Μελίνα και ο Γιώργος ενσάρκωναν τον έρωτα και την αγάπη σε ένα ιδανικό, αγαπημένο ζευγάρι.

Β. Σήμερα.
Διαμέρισμα στο Χαλάνδρι
"- Δεν μπορούμε να βλεπόμαστε άλλο. Ο Γιώργος έχει αρχίσει να ψυλλιάζεται. Και σε προειδοποίησα. Μη βάζεις κολόνια δική σου....
- Λες και φταίει η κολόνια, Μελίνα...
- Αυτό που ξέρω είναι ότι τα ψέματα τελείωσαν. Είσαι κολλητός του και κουμπάρος μας.
- Αυτό το ξέραμε πριν τον απατήσεις...
- Ή θα χωρίσουμε κι οι δυο απ' τους ανθρώπους μας ή...
- Ή;
- Ή... Ωχ... Δεν αντέχω άλλη πίεση πια.
- Ποιος τελικά είναι ο άνθρωπός μας; Ποιος είναι η κτήση μας; Ποιος αντιπροσωπεύει το "μου" στο "ο άνθρωπός μου"; Κοιτάζονται χωρίς να αρθρώνουν λόγια για ένα αργόσυρτο λεπτό της ώρας.
- Ποιος είναι;
- Περιμένεις κανέναν;
- Μα, να μου χτυπάνε κουδούνι τέτοια ώρα;
- Ρίξε κάτι πάνω σου, Γιώργο. Μην πας σχεδόν γυμνός στην πόρτα!
- Κανα διαφημιστικό θα 'ναι...
Η Μελίνα κάθεται στο προσκέφαλο του κρεβατιού τελειώνοντας το τελευταίο της τσιγάρο. Ένας πυροβολισμός ακούγεται. Σηκώνεται έντρομη πετώντας με φόρα το πάπλωμα πάνω στο πάτωμα, αλλά δεν προλαβαίνει να βγει στο χολ.
- Γιώργο;

Οι υποσχέσεις τζάμπα είναι.

Α. 2008. Γειτονιά στα Πετράλωνα
- Λοιπόν, άμα περάσουμε στην ίδια σχολή, γραφόμαστε μπάσκετ στους Αμπελόκηπους και γερμανικά στην Κάνιγγος. Έχω έναν δικό μου καθηγητή, πολύ καλό και φτηνό. Θα πάρουμε το πρώτο δίπλωμα σε ενάμιση χρόνο.
- Μέσα. Μόνο μη με χαντακώσει η ιστορία. Στο τέταρτο θέμα πρέπει να τα μπέρδεψα, ρε συ. Τι πηγές ήταν αυτές;
- Κι εγώ ιδέα δεν έχω πώς πήγα. Ό,τι θυμούνται, χαίρονται. Άκου τα στατιστικά της παραγωγής βαμβακιού τη δεκαετία του '20... Εδώ δεν ξέρω πόσα αυγά γεννούν οι κότες της γιαγιάς μου, θα ξέρω πόσο βαμβάκι βγάζαμε πριν 100 χρόνια...
- Άσ' τα τώρα αυτά. Μεθαύριο βγαίνουν οι βαθμοί. Να σκεφτούμε τι άλλο θα κάνουμε στη νομική.
- Α, εσύ το πήρες απόφαση ότι θα περάσουμε...
- Και Αθήνα μάλιστα.
- Α, και Αθήνα;
- Εννοείται... Λοιπόν, τι άλλο θα κάνουμε;
- Καφέδες, σινεμά και κάτι μου 'χει πει ο Άκης ότι τα κόμματα διοργανώνουν βραδιές στα μπουζούκια.
- Πες του αδερφού σου όχι τα κόμματα. Παρατάξεις λέγονται στα πανεπιστήμια.
- Ε, αυτοί. Σου λέει, πας πίνεις το ποτό σου σε χαμηλή τιμή και είσαι δίπλα στον Μητροπάνο.
- Γουστάρω! Φίλε, δεν θα χωρίσουμε ποτέ, να μου το θυμηθείς. Ο Παύλος κι ο Γιάννης μια ζωή αχώριστοι.
- Αχώριστοι!
Οι δύο φίλοι τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους.

Β. Σήμερα.
- Παρακαλώ;
- Ο κύριος Γιάννης Δαβάκης;
- Ο ίδιος.
- Ο δικαστικός επιμελητής που σας είχα πάρει και το πρωί είμαι. Για αυτή την οφειλή που λέγαμε τις προάλλες.
- Α, μάλιστα. Συγγνώμη που δεν σας κάλεσα, αγαπητέ, αλλά πνίγομαι. Ο πελάτης μού έχει δώσει τα χρήματα. Περάστε από το γραφείο μου το αύριο το μεσημέρι να τα πάρετε.(...) Ευχαριστώ κι εγώ.
"Ανάσα δεν με έχουν αφήσει να πάρω απ' το πρωί...", μονολογεί ο Γιάννης ανοίγοντας παράλληλα το γραμματοκιβώτιο έξω από το σπίτι του. Ενώ περνά τις επιστολές τη μία μετά την άλλη, στέκεται στην τελευταία. Μια πρόσκληση γάμου από έναν Παύλο Καρίτση. Μια πρόσκληση γάμου από τον Παύλο Καρίτση. Ώστε ο Παύλος παντρευόταν... Πόσα χρόνια είχε να τον δει, να του μιλήσει. Θα 'ταν δέκα; Παραπάνω μάλλον... Σε ένα σταυροδρόμι είχαν χωριστεί με την ελπίδα να ανταμώσουν μετά τα μεταπτυχιακά τους. Ο καφές έπαιρνε συνεχώς αναβολή και το "θα τα πούμε" δεν ειπώθηκε ποτέ. Ούτε στον γάμο του Παύλου. Ο Γιάννης δεν πήγε. Έστειλε απλώς αντί για δώρο, την πρόσκληση πίσω.

Για όλα φταίει η λακκούβα (μονόπρακτο)

Δυο φίλες κάθονται δίπλα η μία στην άλλη μέσα στο ΚΤΕΛ.

(Η Α ρουφά ελαφρώς τη μύτη της). Β: Αμάν πια αυτές οι λακκούβες! Κι εσύ... Σταμάτα, παιδί μου, να κλαις τόση ώρα. Δεν βαρέθηκες;

Α: Εγώ δεν έχασα άντρα, θησαυρό έχασα!

Γ (από το πίσω κάθισμα): Από τι πήγε αν επιτρέπεται;

Α: Κουνηθείτε απ’ τη θέση σας, κυρία μου. Ζει ο άνθρωπος!

Β (μέσ’ απ΄τα δόντια της): Ζει που να πάρει... Ζει!

Α: Μην είσαι τόσο ψυχρή με τον Μάριο!

Β: Κοίτα να δεις που εσένα απάτησε, εγώ τον βρίζω!

Α: Όλοι οι άντρες μια δυο φορές κάνουν και την κουτσουκέλα τους.

Β: Μια δυο φορές τα έκανε κι αυτός. Τη βδομάδα... Που περπατούσες στη Σκουφά και σε ήξεραν όλες με το μικρό σου όνομα!

Α: Επειδή ήμουν καλή πελάτισσα.

Β: Επειδή είχαν πάει με τον άντρα σου. Και στο κάτω κάτω της γραφής εσύ δεν αποφάσισες να τον χωρίσεις; Τι κλαις τώρα; Μήπως το μετάνιωσες;

Α: Όχι, αλλά... να. Είναι δύσκολο να συνηθίσω σε μια νέα πραγματικότητα.

Β: Γιατί η παλιά πραγματικότητα ήταν ιδανική, που δεν χωρούσες να περάσεις κάτω απ’ την πόρτα...

Α: Σε βρίσκω υπερβολική. 2,3 κιλάκια έβαλα, δεν έγινα και βουβάλα...

Β: Καλέ, απ΄το κέρατο εννοώ... Πωπω.. Αυτή αντί να γίνει καλύτερα μετά το διαζύγιο, αποβλακώθηκε εντελώς.

Γ (πετάγεται από πίσω): Εγώ, κυρία μου, τι να πω που τον έπιασα επ’ αυτοφώρω με τον πρώτο μου ξάδερφο;

Β: Είδες; Υπάρχουν και χειρότερα.

Γ: Ακριβώς. Τι του βρήκε δηλαδή;

Α (αθώα): Δεν ήταν καλός ο πρώτος ξάδερφος ε;

Γ: Δεν βλεπόταν σας λέω. Να έλεγα με τον δεύτερο ξάδερφο που ήταν και κούκλος να το δεχόμουν.

Β: Δεν είμαι καλά... Σας ευχαριστούμε, για την παρέμβαση, μαντάμ. Προς Α: Λοιπόν, σύνελθε και έλα στα συγκαλά σου. Σου ανοίγεται μια καινούρια ζωή. Δεν σε πήρανε δα και τα χρόνια...

Α: Σε λίγο κλείνω τα 55.

Β: Περιουσία έχεις....

Α: Σε δυο βδομάδες έχω το δικαστήριο για την κατάσχεση.

Β: Ευτυχώς παιδιά δεν έχετε να μαλώνετε για διατροφές...

Α: Είχα ρήξη μήτρας από τα 20.

Β: Έχετε τις οικογένειές σας να σας φροντίζουν...

Α: Σε μια βδομάδα είναι τα σαράντα της μάνας μου.

Β:Δουλειές έχετε μέσα σ’ αυτή την ανεργία...

Η Α την κοιτά.

Β: Τι; Μη μου πεις ότι δεν έχεις δουλειά. Στην ίδια εταιρία δουλεύετε.

Α: Παραιτήθηκα προχθές. Δεν θα τ’ άντεχα να τον βλέπω κάθε μέρα.

Β: Έχεις όμως τα ενοίκια απ’ το μαγαζί στα Χανιά!

Α: Ναι, δεν μπορώ να πω...

Β: Να, είδες; Όλα καλά σου πάνε...

Η Α την κοιτά με βλέμμα απλανές.

Α: Πάλι καλά που έχω αυτή τη μικρή περιουσία των 150 στρεμμάτων στην Κρήτη και τα κουτσοβγάζω πέρα.

Β: Δε λες που δεν έγιναν κι αυτά δάσος; Τις προάλλες η πλατεία του χωριού μου στο Βόλο ανακηρύχθηκε δασική έκταση, σύμφωνα με τους χάρτες του 1885. Η μισή πλατεία με την εκκλησία και την παιδική χαρά είναι δάσος και η άλλη μισή, με το περίπτερο, μία τραμπάλα από την παιδική και το πάρκο...

Α: ...μη δασική...

Β: Όχι. Αρχαιολογική. Βρήκαν μία κούπα από τον 4^ο αιώνα προ Χριστού που ανήκε μάλλον στην τρίτη ξαδέρφη της θείας της γυναίκας του Σωκράτη. Φημολογείται, δε, ότι σε αυτήν ήπιε το κώνειο ο φιλόσοφος.

Α: Ε, τότε θα έχει μεγάλη ιστορική και οικονομική αξία!

Β: Βέβαια...

Α: Κρίμα για το περίπτερο που θα το κατεδαφίσουν...

Β: Σιγά μην το κατεδαφίσουν...  Τους  πήγαν εκεί στο υπουργείο 50 τενεκέδες παρθένο ελαιόλαδο μαζί με την ένσταση και αποχαρακτηρίστηκε εν μια νυκτί η περιοχή από αρχαιολογική. Έμεινε το δάσος, από την άλλη.

Α: Γιατί;

Β: Γιατί ξέμειναν από ελαιόλαδο.

Α: Τυχερός ο περιπτεράς...

Β: Τυχερός δεν θα πεις τίποτα. Πουλάει με το τσουβάλι τις κούπες ως σουβενίρ στους τουρίστες με ζωγραφισμένη πάνω του τη μούρη του Σωκράτη. Δουλειές με τη σέσουλα κάνει!

Α: Επιτέλους πια αυτές οι λακκούβες! Από χωματόδρομο το πάει;

Β: Εθνική οδός σου λέει μετά...

Α (με απόγνωση): Εθνική οδός, εθνική οδός αλλά κάθε δέκα λεπτά σταματάμε.

Β: Λόγω διοδίων.

Α: Καλά, πόσα διόδια περνάμε;

Β: Μη σου πω όσα και τα κέρατα που έχεις φάει, γιατί θα γίνω κακιά, αλλά περίπου τόσα...

Α: Μη μου το θυμίζεις τώρα κι εσύ...

Β: Καλά, καλά...

Α: Πάντως, για τα χρήματα που έχουμε δώσει δεν μου αρέσει καθόλου η εξυπηρέτηση. Όταν πεταγόμουν, τα τριήμερα των αργιών, στη Νέα Υόρκη για καφέ μέχρι και τουαλέτες είχαν μέσα τα πούλμαν.

Β (ξαφνιασμένη): Είχες μπει σε πούλμαν;

Α: Συνήθως νοίκιαζα λιμουζίνα αλλά μια φορά αναγκάστηκα να μπω, λόγω της παρέας. Είχα ερωτευτεί έναν φοιτητή και καταλαβαίνεις... Eίχε low budget ο καημενούλης… Πλατωνικός έρωτας πάντα. Να το τονίσω. Ποτέ μου δεν απάτησα τον άντρα μου.

Β (αναπολεί): Ωραίες εποχές τότε. Με τα εορτοδάνειά μας, με τα διακοποδάνειά μας...  Έμπαινες σε όποια τράπεζα ήθελες, έπαιρνες τα χρήματά σου, σου έβαζαν ένα, έτσι, ας το πούμε λίγο τσουχτερό επιτόκιο... Αλλά... Είχες το περιθώριο να το ξεπληρώσεις σε 250 δόσεις.

Α: Και από τις 250 δόσεις του σιντροέν φτάσαμε στις 250 δόσεις του νόμου Κατσέλη. Δεν το λες και πρόοδο...

Β: (εξανίσταται): Αμάν πια αυτές οι λακκούβες! (Της πέφτει η τσάντα και φεύγουν από μέσα πράγματα. Η Α σκύβει να βοηθήσει τη Β να τα μαζέψει και βρίσκει ανάμεσα σ’ αυτά και μία φωτογραφία του άντρα της.)

Α (άναυδη): Τι δουλειά έχει η φωτογραφία του άντρα μου με μαγιό στην τσάντα σου;

Β (μαγκωμένη): Του πρώην άντρα σου...

Α (θυμωμένη): Αυτού τέλος πάντων. Τι δουλειά έχει η φωτογραφία του Μάριου με μαγιό στην τσάντα σου;

Β: Α, ευτυχώς φοράει μαγιό εδώ... (Η Β ανακουφισμένη, η Α άναυδη)

Α (σχεδον φωνάζει): Ακούω!

Β: Θα παρέπεσε. Εγώ δεν...

Γ (Πετάγεται από το πίσω κάθισμα): Απ’ την αρχή το ’χα ψυλλιαστεί... (Δίνει μια κάρτα στην Α. Συστήνεται.) Ελένη Ρουμελιώτη. Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω. Αν της προκαλέσετε απλή κάκωση ή μώλωπες, θα βγείτε με αναστολή. Αν της καταφέρετε πολλαπλά κατάγματα, θα βγείτε με πρόστιμο και αναστολή και με θανατηφόρα σωματική βλάβη δέκα χρόνια κάθειρξη αλλά με καλή διαγωγή βγαίνετε σε πέντε. Διαλέγετε πακέτο και μου τηλεφωνείτε.

Α: Σας ευχαριστώ πολύ. Μου φαίνεται θα προτιμήσω το τρίτο.

Γ: Υπέροχα! Το έχω και σε προσφορά!

Α προς Β (με βλοσυρό ύφος): Και τώρα οι δυο μας...

Το "Εκτός Ύλης" στη Βουλή των Ελλήνων την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.

Έφτασε η όμορφη στιγμή να ανακοινωθεί και αυτό... Το θεατρικό έργο μου ΕΚΤΟΣ ΥΛΗΣ ή Ο μονόλογος ενός καθ' ομολογία παράλογου θα ανέβει στον φυσικό του χώρο, στη Βουλή των Ελλήνων!

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, την 27η Μαρτίου 2018, η Αίθουσα της Γερουσίας της Βουλής θα ανοίξει τις πόρτες της στην αλήθεια, στα λόγια ενός καθ' ομολογία παράλογου βουλευτή, ο οποίος "τολμά" να ζητήσει συγγνώμη και να απομυθοποιήσει τη διαφθορά. Λόγια έντασης, αλήθειας και απόγνωσης ήρθαν και έδεσαν με τον λογοτεχνικό λόγο, προσφέροντας, έστω και πρόσκαιρα, μία εκτόνωση στην απεγνωσμένη μας λογική. H παράσταση θα παρουσιαστεί στους σε υπηρεσία βουλευτές και στους εργαζόμενους της Βουλής.

Η συγκίνηση τεράστια. Το πρώτο θεατρικό έργο στη Βουλή των Ελλήνων, παίζεται στον φυσικό του χώρο και αφορά όλους και κυρίως όλους όσοι δεν έχουν επωμιστεί μέχρι τώρα καμία ευθύνη και όλους όσοι προσπαθουν να κρύψουν τον άνθρωπο πίσω από τα φλας της λαμπερής καριέρας ενός πολιτικάντη.

Δυο συμπληρωματικά λόγια ευγνωμοσύνης: Νονός του δεύτερου τίτλου του έργου, μιας και το πρωτότυπο ήταν "Ο μονόλογος ενός καθ΄ ομολογία παράλογου - και αναφέρομαι στο "Εκτός ύλης" - είναι ο Κωνσταντίνος Μουταφτσής. Κάναμε τις πρώτες καλοκαιρινές αναγνώσεις, δεν μπορούσαμε να βρούμε έναν εύηχο και σύντομο τίτλο και ο Κωνσταντίνος σαν απο μηχανής θεός έδωσε την πιο κατάλληλη λύση. Η πρωτοβουλία να ανέβει αυτή η παράσταση στο θεατρικό σανίδι ανήκει στη σκηνοθέτρια, Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, η οποία μου πρότεινε να μετατρέψω σε θεατρικό κείμενο το διήγημά μου (να σημειώσω ότι το κείμενο έχει βραβευθεί από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών ως θεατρικό έργο και όχι ως διήγημα) και η απογείωση της ερμηνείας ανήκει φυσικά στον σπουδαίο μας ηθοποιό, Γεράσιμο Σκιαδαρέση. Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος ηθοποιός που θα μπορούσε να είχε ενσαρκώσει καλύτερα τον ρόλο.

Τα σκηνικά που αλώνουν την Ελλάδα σε κομψότητα και εντυπώσεις ανήκουν στην Πολυτίμη Μαχαίρα (όπως και τα κοστούμια), η μουσική στον ταλαντούχο Γιώργο Περού, ο φωτισμός στον Μανώλη Μπράτση, το σκίτσο στην Ιουλία Μακρή, η αφίσα στον Γιάννη Στιβανάκη.

Βοηθοί σκηνοθέτη οι Μαγδαληνή Παλιούρα και Κωνσταντίνος Μουταφτσής.

Τους δεύτερους ρόλους έχουν τιμήσει ως τώρα με την ερμηνεία τους οι: Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Δημήτρης Κωνσταντινίδης, Όλγα Κούρου, Παύλος Λουτσίδης, Μαγδαληνή Παλιούρα, Ελένη Θεοχάρη, Κωνσταντίνα Λάλου, Νίκη Σκιαδαρέση, Ξένια Μεσαρίτη (Βρυξέλλες), Τάσος Κονταράτος, Δημήτρης Κακαβούλας, Κωνσταντίνος Τσουμπάρης και Χριστόφορος Οικονομίδης (Βρυξέλλες).

Την σκηνοθετική καθοδήγηση της θεατρικής ομάδας της Βουλής έχει ο Μπάμπης Αρώνης.
Το κείμενο του έργου, έτσι όπως παίζεται σε όλη την επικράτεια και όπως θα ακουστεί στη Βουλή των Ελλήνων από τον ρόλο του παραιτηθέντος υπουργού, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική.

Θα μπορούσα να γράψω και άλλα τόσα, όμως η χαρά και η ευθύνη της τέχνης αναμειγνύονται δημιουργικά και μου υπαγορεύουν να σταματήσω εδώ και να χαρούμε όλοι μαζί αυτή την όμορφη είδηση.

Οι ευχαριστίες μου για όλους εσάς που είδατε και αγκαλιάσατε το έργο είναι δεδομένες.

Το έργο αυτό, όπως αναφέρω και στον πρόλογο του βιβλίου, αφιερώνεται με μεγάλη νοσταλγία στη μνήμη του πατέρα μου, Απόστολου.

Κώστας Λεϊμονής

Συλλαλητήριο 4.2.18: Στις 4 Φεβρουαρίου 2018 δεν υπάρχουν κόμματα. Στις 4 Φεβρουαρίου γιορτάζει η Δημοκρατία.

Η Τουρκία απαγόρευσε στην Ελλάδα να "ακουμπήσει" στα Ίμια έχοντας (όπως πάντα άλλωστε) δείξει άγριες απειλητικές διαθέσεις. Κατά τα άλλα, το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα θα γίνει για την ονομασία μιας χώρας που είναι προειλημμένη. Να κατέβω άραγε στο κέντρο; Αυτό σκεφτόμαστε όλοι πάνω κάτω. Το παρόν κείμενο δεν αποτελεί οιονεί λυσάρι, όπως αυτό των σχολικών ασκήσεων Μαθηματικών, παρά μονάχα σκέψεις πάνω σε ένα θέμα που διαιωνίζεται.

ΠΓΔΜ σημαίνει Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Άρα η λέξη "Μακεδονία" δυστυχώς ζει και βασιλεύει εδώ και χρόνια ως όνομα στους βόρειους γείτονές μας, έχοντάς το εμείς οι ίδιοι αναγνωρίσει με λάθος διπλωματικούς χειρισμούς. Επομένως, αν ήμασταν Σκοπιανοί, γιατί ξαφνικά να "χάναμε" το όνομά μας; Το πρόβλημα ανήκει πλέον στο τι θα μπει πριν τον όρο Μακεδονία, κακά τα ψέματα. Δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι ο όρος αυτός θα αποκλειστεί ξαφνικά, από τη στιγμή μάλιστα που δεκάδες χώρες στον πλανήτη έχουν αναγνωρίσει τη γειτονική χώρα ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στο ΝΑΤΟ αποτελεί απλώς την αφορμή, ώστε το ζήτημα αυτό να επιλυθεί μια και καλή. Το ιδανικό για μένα θα ήταν ο όρος "Μακεδονία" να μην υπήρχε, όμως δυστυχώς - επίσης για μένα - έχω μεγαλώσει αρκετά ώστε να ορέγομαι σε ματαιόδοξους βαυκαλισμούς. Η άσκηση του δικαιώματος βέτο θα αποβεί βοηθητική στην περίπτωση του εξευτελιστικού "Δημοκρατία της Μακεδονίας", οτιδήποτε άλλο θα θεωρηθεί επιτυχία από την κυβέρνηση. Μένει να δούμε τι θα αποφασίσουν οι επικοινωνιολόγοι του πρωθυπουργού που κατόρθωσαν να τον εκλέξουν ξανά μετά την μετατροπή του "Όχι" σε "Ναι" αυτό το πανέμορφο καλοκαιρινό βράδυ της 5ης /Ιουλίου 2015. Τα πάντα είναι παιχνίδια, όμως μήπως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να παίζουμε;

Από πότε ένας λαός έχει παύσει να είναι κυρίαρχος στην ίδια του την πατρίδα; Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο (για ακόμη μία φορά) αλληλοσπαραγμού για ένα θέμα που θα έπρεπε να μας ενώνει όλους και όμως. Οι Φουρτουνάκηδες και οι Βροντάκηδες καλά κρατούν και μάλιστα με απειλές ζωής, που εξακοντίζονται από όλα τα άκρα, δεξιά και αριστερά. 

"Να πάω στο συλλαλητήριο;" Μαζί με τα ξερά θα αφήσουμε να καούν και τα χλωρά; Μαζί με κάποιους γραφικούς φανατισμένους, θα αφήσουμε να καεί το εθνικό μας φρόνημα; Να καεί η φωνή μας; Δεν ξέρω αν θα καταφέρει κάτι το πανεθνικό (και όχι πανεθνιΚΙστικό) συλλαλητήριο, όμως αρκεί η προσπάθεια. Αρκεί να θυμηθούμε ότι μπορούμε να ενωθούμε, όταν η πατρίδα μας χρειάζεται. Μακάρι τα βαφτίσια της ήδη βαφτισμένης ΠΓΔΜ να αποτελέσουν το έναυσμα να πέσουν όσα περισσότερα τείχη γίνεται, μακάρι να θυμηθούμε ότι πρέπει να δίνουμε μαζικά το παρόν χωρίς στερεότυπα και ιδεολογικούς διαχωρισμούς. Αν θέλεις να λέγεσαι Έλληνας, δεν πρέπει να μισείς τον Έλληνα. Αν θέλεις να λέγεσαι πατριώτης, δεν πρέπει να μισείς τους υπόλοιπους πατριώτες. Ας ξεχάσουμε ότι σκοτώσαμε τον Σωκράτη και τον Καποδίστρια, κι ας θυμηθούμε ότι στον άνθρωπο που βρίζουμε δίπλα μας και τον χτυπάμε με ρόπαλα ή μπουνιές, κυλά αίμα ελληνικό. Ας δείξουμε ότι η Δημοκρατία μπορεί να μετατρέψει την ανοχή στο διαφορετικό από αχίλλειο πτέρνα της στο ίδιο της το ελιξίριο, στην ίδια της τη σωτηρία. Ας γίνει η αυριανή ειρηνική διαδήλωση το έναυσμα να τα λέμε οι Έλληνες πιο συχνά σε πλατείες και δρόμους, να θυμόμαστε ποιοι είμαστε και να υπενθυμίζουμε στην εξουσία ότι "υπάρχει υπέρ του λαού και του έθνους" (άρθρο 1 του ελληνικού Συντάγματος.)

Μην το σκέφτεσαι. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Υπάρχει το τώρα ή το ποτέ. 

Στις 4 Φεβρουαρίου 2018 δεν υπάρχουν κόμματα. Στις 4 Φεβρουαρίου γιορτάζει η Δημοκρατία.

Ραντεβού στο Σύνταγμα.

Επαγγελματικές αγγελίες

1. Ζητείται δημόσιος υπάλληλος χωρίς μέσο. Προηγούμενη συνδικαλιστική δράση θα συνεκτιμηθεί.

2. Ζητείται καθηγητής για ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές Λυκείου (τρίδυμα) Προσφέρεται μισθός συκαλάκι και ευχές για καλή σταδιοδρομία από τους γονείς.

3. Ζητείται γραμματέας σε μεγάλη εταιρία με προηγούμενη εμπειρία διεθνών διαπραγματεύσεων (συμμετοχή της στην επίλυση του Κυπριακού θα συνεκτιμηθεί), με 3 ξένες γλώσσες, χωρίς να βγάζει η ίδια γλώσσα. Μισθός: Όποτε πάει καλά η εταιρία.

4. Ζητείται νέος δικηγόρος (μέχρι 23 ετών) για εξωτερικές δουλειές. Προηγούμενη 10ετής εμπειρία θα συνεκτιμηθεί.

5. Ζητείται ασκούμενη δικηγόρος, καλλίγραμμη, με ύψος 1.70 μίνιμουμ, μακρύ ξανθό μαλλί και ευπρόσωπη παρουσία για σύνταξη δικογράφων. Προηγούμενη συμμετοχή σε ριάλιτι θα συνεκτιμηθεί.

6. Ζητείται κομμώτρια σε μεγάλο κομμωτήριο της Αθήνας, που να μη μιλάει ελληνικά ή να μη μιλά και καθόλου, με αμοιβή τη φήμη της εταιρίας μας και μια γαλοπούλα τα Χριστούγεννα.

7. Ζητείται συγγραφέας, ταλαντούχος και φτηνός, για συγγραφή 10 θεατρικών έργων και 20 συλλογών διηγημάτων με ποσοστά 0,1% επί των ακαθάριστων κερδών. Παρέχονται προοπτικές εξέλιξης.

8. Ζητείται αγράμματος πολιτικός για μελλοντικός βουλευτής. Προοπτικές για θέση πρωθυπουργού σημαντικές.

9. Ζητείται άνεργος, σωματώδης τύπος για πόρτα σε νυχτερινό μαγαζί. Τυχόν ακροδεξιές ιδεολογικές απόψεις θα συνεκτιμηθούν. Αμοιβή: 3.000 ευρώ το μαυρισμένο μάτι συν μπόνους.

10. Ζητείται άνθρωπος γεμάτος όρεξη για δουλειά, υπεύθυνος, ειλικρινής, με μεταπτυχιακό σε Ελλάδα ή εξωτερικό, που να είναι συνεργάσιμος, καλοπροαίρετος και υπομονετικός. Αμοιβή: ο παράδεισος.

11. Ζητείται γεωπόνος, με μεταπτυχιακό στην αντιμετώπιση του περονόσπορου για στελέχωση βενζινάδικου στο Καματερό.

12. Ζητείται πολίτης της Νότιας Ασίας (κυρίως από χώρες με κατάληξη -αν) για διανομή πιτσών από μεγάλη γνωστή αλυσίδα. Ένσημα δεν επικολλούνται. Προϋπόθεση: να είναι παράνομος στη χώρα και μελαμψός. Πληρωμή σε μαύρα.

13. Ζητείται πτυχιούχος, με μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών (διδακτορικό προαιρετικό) για θέση παρκαδόρου σε μεγάλο νυχτερινό κέντρο της παραλιακής. Αμοιβή: τα πουρμπουάρ.

14. Ζητείται ιερέας που δεν παίρνει χρήματα για γάμο ή βάφτιση, ώστε να αγιοποιηθεί άμεσα από την τοπική μητρόπολη.

15. Ζητείται καθηγητής μέσης εκπαίδευσης για κατ' οίκον μάθημα. Απαραίτητη προϋπόθεση η πληρωμή του με POS.

16. Ζητείται πιλότος ανεξαρτήτως ηλικίας που να βγάζει ανακοίνωση στα αγγλικά χωρίς παράσιτα στο μικρόφωνο κατά τη διάρκεια της ομιλίας του.

17. Ζητείται οδηγός ταξί για το κέντρο της Αθήνας. Απαραίτητη προϋπόθεση να μην φέρει κομπολόι και να μην καπνίζει μέσα στο όχημα.

18. Ζητείται γραμματέας βουλευτή, άσχημη, άνω των 55, με άβαφο μαλλί και ξεβαμμένα νύχια, για να τον συντροφεύει σε διεθνή συνέδρια και διακρατικές διαπραγματεύσεις (Αμοιβή από τη σύζυγό του.)

19. Ζητείται γυναίκα ηθοποιός, για ερμηνεία ρόλου σε καθημερινή σειρά. Απαραίτητη η επισύναψη ολόσωμης φωτογραφίας με μαγιό, ληξιαρχική πράξη γέννησης, προηγούμενη εμπειρία σε καφέ ή μπαρ και εύχαρη διάθεση για... τα πάντα.

20. Ζητείται δημοσιογράφος, αμερόληπτος, που να τηρεί τη δημοσιογραφική δεοντολογία, για στελέχωση του Σκάι στο πολιτικό ρεπορτάζ. Τυχόν προηγούμενη εμπειρία σε ΟΝΝΕΔ ή ΔΑΠ θα συνεκτιμηθεί.

21. Ζητείται άνθρωπος που πιστεύει ότι η Ελλάδα θα βγει γρήγορα από την κρίση, για να παραδίδει σεμινάρια συναισθηματικής ευεξίας σε ψυχιατρικό ίδρυμα.

22. Ζητείται υπάλληλος ψητοπωλείου, που να μην απαντά στα τηλεφωνήματα για την καθυστέρηση παραγγελίας με τη φράση: "Μόλις έφυγε".

23. Ζητείται υπάλληλος Πολεοδομίας που επίσπευσε υπόθεση, χωρίς να έχει γευματίσει από πριν με λαδερό φαγητό.

24. Ζητείται χωριό καταγωγής κατοίκου Κολωνακίου που εφηύρε πρώτο το "brunch".

25. Ζητείται Κέντρο νυχτερινής διασκέδασης που έκοψε απόδειξη.

26. Ζητείται αναρχικός χωρίς κουκούλα.

27. Ζητείται κυβερνητικός εκπρόσωπος που να μη διαψεύδει τα σενάρια πρόωρων εκλογών, την παραμονή της ανακοίνωσης προκήρυξης των εκλογών.

28. Ζητείται ιδιωτικό κανάλι που να στηρίζει το δημόσιο συμφέρον.

29. Ζητείται πολίτης που ψήφισε και δεν μετάνιωσε για την ψήφο του μέσα σε 48 ώρες.

30. Ζητείται καθηγητής που να παραδίδει μαθήματα greeklish κατ' οίκον.

Ζ Η Τ Ο Υ Ν Τ Α Ι 

δωρεάν χαμόγελα με προοπτική ανταπόδοσης.