Εκτός ύλης ή... ο μονόλογος ενός καθ΄ ομολογία παράλογου.

Αγαπητοί φίλοι,

το θεατρικό μου έργο "Εκτός ύλης ή ο μονόλογος ενός καθ' ομολογία παράλογου", ύστερα από τη βράβευσή του, τον Ιανουάριο του 2016, από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, ανεβαίνει στις 22 Οκτωβρίου στο θέατρο Αλκμήνη με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Επίσης, τον ίδιο μήνα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κριτική. Παρακάτω παραθέτω το σημείωμά μου, το οποίο θα συμπεριληφθεί στον πρόλογο του βιβλίου.

Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου... Το έργο αυτό αποτελεί προϊόν ενός πνιγμού, μιας ανάγκης για την αλήθεια. Και πριν σας πω δυο λόγια για αυτό, οφείλω να αναφερθώ στη σπίθα της δημιουργίας του. Ήταν Μάρτιος του 2015, όταν η σκηνοθέτης Κωνσταντίνα Νικολαΐδη εντόπισε ένα διήγημά μου στο προσωπικό μου ιστολόγιο που είχε τον τίτλο: «Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου». Το μικρό αυτό διήγημα, θα ’ταν δε θα ΄ταν δυο σελίδες, είχε να κάνει με έναν πολιτικό, ο οποίος είχε αποφασίσει με μεγάλο ψυχικό σθένος να παραιτηθεί από το αξίωμα του εκφωνώντας τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή και αναφέροντας με ειλικρίνεια τα κακώς κείμενα της σύγχρονης πολιτικής ζωής του τόπου. Η ιδέα να ανέβει ένας τέτοιος μονόλογος στο θέατρο συνάρπασε την Κωνσταντίνα, μου το πρότεινε κι έτσι ανέλαβα τη συγγραφή ενός κειμένου, που αποτελεί προϊόν της υπαγόρευσης πρώτα της ψυχής μου κι ύστερα του νου. Η επαφή μου με το σανίδι μέχρι τότε συνέπιπτε με εκείνη ενός θεατή και ένθερμου οπαδού του θεάτρου: είχα παρακολουθήσει δεκάδες θεατρικά και είχα διαβάσει άλλα τόσα έργα μεγάλων δημιουργών.

Το έργο, αγαπητοί φίλοι, κινείται... εκτός ύλης. Δεν έχει σχεδόν καμία επαφή με τον ρεαλισμό, διότι μιλά για την αλήθεια όσο οξύμωρο κι αν αυτό ακούγεται. Μια αλήθεια που πολύ φοβάμαι πως δεν πρόκειται να ακουστεί από χείλη πολιτικού. Τόσο απλό πράγμα η αλήθεια μα και τόσο δύσκολο παράλληλα... Έναυσμα της συγγραφής η αγανάκτηση και η αδήριτη ανάγκη να βρεθεί ένας ή μία πολιτικός επιτέλους, οι οποίοι κάποια στιγμή θα ξεχάσουν τα κομψά ρούχα που τους τυλίγουν και θα θυμηθούν τον άνθρωπο που κρύβεται μέσα σε αυτά. Μιλάμε καθημερινά για ανθρώπους και έχουμε ξεχάσει την ανθρωπιά στη γωνία. Επομένως, ναι. Το έργο αυτό βρίσκεται εκτός παραγματικότητας. Στόχος μου δεν ήταν ένας καταγγελτικός λόγος αλλά η διαπίστωση των λαθών και των ψεμάτων από τον ίδιο τον θύτη. Αυτή η διαβρωτική και παράλληλα λυτρωτική αναγνώριση δίνει το σινιάλο για μια απαραίτητη αλλαγή νοοτροπίας. Ο λόγος του πολιτικού θίγει διαχρονικά ζητήματα που πρωταγωνιστούν στη νεοελληνική ιστορία. Επίσης, κύριο μέλημά μου ήταν να παρουσιαστεί κομματικά αχρωμάτιστος.  Ο βουλευτής δεν διστάζει να απευθυνθεί σε όλους ανεξαιρέτως τους συναδέλφους του, ως σώμα και να τους αναφέρει, απαλλαγμένος πλέον από υποβόσκουσες σκοπιμότητες, τα βαριά τους ολισθήματα. Ολισθήματα που στοίχησαν στο λαό ορισμένα χρόνια από το παρόν του και αρκετά από το μέλλον του...

Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα. Ανήκω μόνο σε μια Ελλάδα, όπως θα έπρεπε να είναι. Οι γενιές του ’80 και του ’90 έχουν υποθηκευτεί. Όμως μια υποθήκη δεν συνεπάγεται απαραιτήτως και ξεπούλημα, όσο υπάρχουν ακόμη φωνές, όσο υπάρχουν λόγοι που κρατούν την αισιόδοξη φλόγα του «μήπως και...» αναμμένη. Αυτές οι φωνές μπορούν να βρουν τον εκφραστή τους μέσα από τα παιδιά. Τα παιδιά της Ελλάδας, τα οποία αυτή τη στιγμή βλέπουν τη χώρα σαν καιόμενο φοίνικα, που περιμένει με ανεξάντλητη καρτερία κάποια στιγμή να αναγεννηθεί. Μόνο αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα...

Ο μονόλογος αποτελείται από τρεις πράξεις. Η πρώτη πράξη είναι εισαγωγική της πλοκής και υπηρετεί κυρίως σκηνοθετικές ανάγκες. Η δεύτερη περιλαμβάνει τον... παράλογο - για τα δεδομένα και τις συνθήκες της εποχής του - λόγο του βουλευτή, καθώς και τέσσερις σκηνές αναδρομής στο παρελθόν του. Τέλος, η επιλογική πράξη κλείνει το έργο με έναν ρεαλιστικό τρόπο, χαρακτηριστικό της ίδιας της ζωής: γλυκόπικρα.

Χαίρομαι πολύ που θα δοθεί στο κοινό η ευκαιρία να δει τους κυβερνώντες, όπως θα έπρεπε να είναι ή, έστω, όπως την τελευταία στιγμή θα μπορούσαν να γίνουν. Οφείλεται μία «συγγνώμη» εδώ και χρόνια σε έναν λαό που δοκιμάζεται, σε έναν λαό που υπέκυψε στο δόλωμα των εύκολων λύσεων και διάβαζε μόνο την... ετοιμοπαράδοτη διδακτέα ύλη. Σ’ αυτό το έργο, λοιπόν, έρχεται αυτή η συγγνώμη έστω και αργοπορημένα, έστω και με τη βοήθεια της συγγραφικής φαντασίας και της θεατρικής πραγματικότητας.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη για την ευφάνταστη σκηνοθεσία της, όπως και τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση για τη συγκλονιστική του ερμηνεία. Επίσης, ευχαριστώ θερμά το θέατρο «Αλκμήνη» που δίνει το βήμα σε νέες φωνές με όρεξη για δημιουργία και όλους τους συντελεστές της παράστασης για το άρτιο αποτέλεσμα. Τέλος, ευχαριστώ πολύ τη Μάγγη Μίνογλου για την εμπιστοσύνη της να επιμεληθεί εκδοτικά η «Κριτική» την έντυπη μορφή του κειμένου.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου την οικογένειά μου που με στηρίζει ορατά και αόρατα.