Το Ζάρι

Έφτασε επιτέλους η όμορφη στιγμή του λυτρωτικού τέλους! Ένας χρόνος πέρασε. Η νέα μου νουβέλα, "το ζάρι", είναι επιτέλους έτοιμη προς πρόταση για έκδοση και Θεού θέλοντος προς ευρεία ανάγνωση.

Ύστερα από κόπο, κύματα εμπνεύσεων, αλλά και από βούρκους της πλοκής και νηνεμία της φαντασίας, ύστερα από τσιμπήματα της καθημερινότητας και τζούρες νοσταλγίας, το νέο μου έργο "Το ζάρι" έφτασε στο τέλος του. Ενθουσιασμός αλλά και μεγάλη αγωνία για το αν και πότε θα βγει. Όμως... scripta manent και είμαι σίγουρος ότι ό,τι νούμερο και να φέρει, το ζάρι ήρθε για να μείνει.

6 ήρωες, 6 διαφορετικές ιστορίες που τέμνονται. Διαφορετικές αφηγήσεις, διαφορετικοί δρόμοι, μα με το αναπάντεχο της ζωής πάντα συνοδοιπόρο.

Ευχαριστώ θερμά την οικογένειά μου και τους καλούς μου φίλους για τη στήριξή τους!

Αδημονώ να έρθει η στιγμή που θα σας ευχηθώ "καλή ανάγνωση!"

Γιώργος Σεφέρης, έφυγε σαν σήμερα.

Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή το 1971 ο νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης.

Ας μας συντροφεύουν οι ιδέες του, μήπως και μας βοηθήσουν να προχωρήσουμε σαν έθνος κάποια στιγμή...

Στα σκοτεινά πηγαίνουμε

στα σκοτεινά προχωρούμε...

ΠολυφΟνική Δημοκρατία

Πολύ φοβάμαι μην «κοιμηθούμε με δημοκρατία και ξυπνήσουμε με τυραννία», όπως είχε πει και ο Αριστοφάνης στους Αχαρνείς. Και μιας που είμαστε ακόμη στην ατμόσφαιρα των αρχαίων ένδοξων χρόνων, ας αναφέρουμε και το γεγονός ότι λίγα χρόνια πιο πριν είχε προετοιμάσει το έδαφος ο Αισχύλος, λέγοντας στον Προμηθέα Δεσμώτη ότι «ανήκει στις παθήσεις της εξουσίας να βλέπει παντού εχθρούς.»

Αγαπητοί αναγνώστες, αφού σας ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι απεχθάνομαι κάθε ιδέα που πρεσβεύει το κόμμα της Χρυσής Αυγής, θα προχωρήσω στα εξής τρία σημεία, ως συνιστώσες της παραχάραξης της πλουραλιστικής μας δημοκρατίας:

1.      Ο ενδεχόμενος αποκλεισμός του τρίτου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος: Ως γνωστόν η διαδικασία της εξημέρωσης απαιτεί τον πρώτα απ’ όλα συμβιβασμό του εξημερωτή με το ότι είναι αντιμέτωπος με την ίδια την αγριότητα. Δεν μπορεί επομένως να εξοργίσει με μαστίγωμα το ζώο που προτίθεται να εξημερώσει. Αντίστοιχα, αν η Χρυσή Αυγή δεν προσκληθεί καν στην προεκλογική συζήτηση των πολιτικών αρχηγών (ντιμπέιτ), ανεξαρτήτως του αν δεχθεί να πάει ή όχι, το γεγονός αυτό θα εντείνει ακόμη περισσότερο τα πνεύματα, θα ακονίσει τα άκρα και θα ηρωοποιήσει για ακόμη μία φορά τους «κακόμοιρους» αδικημένους κατηγορούμενους στα μάτια του απλού κόσμου. Αποτέλεσμα μπούμερανγκ.

2.    Η τελολογική ερμηνεία του Συντάγματος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: Πρακτικά, για να ξεπεραστεί ο σκόπελος της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (ΠτΔ) έκρινε a priori την αδυναμία σύγκλησης διάσκεψης των πολιτικών αρχηγών στο πλαίσιο των διερευνητικών εντολών, αφού και ο Πρωθυπουργός  και ο Πρόεδρος των ΑΝΕΛ αλλά και ο Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ.Ε. αρνήθηκαν οποιασδήποτε μορφής συνεργασία για το σκοπό συγκρότησης οικουμενικής κυβέρνησης. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θεώρησε περιττή τη σύγκληση των αρχηγών, αφού η δεδηλωμένη δεν θα μπορούσε έτσι κι αλλιώς να εξασφαλιστεί. Όμως παρέβλεψε ότι, πέρα από την εκμοντερνισμένη ερμηνεία του Συντάγματος, υποκρύπτεται ένας σοβαρός λόγος της σύγκλησης των αρχηγών υπό την επίβλεψή του: το Σύνταγμα απαιτεί από τον ΠτΔ να κάνει τα αδύνατα δυνατά υπό την παρουσία όλων, ώστε να διαπιστωθεί μια κάποια σύγκληση, αλλιώς θα μπορούσε να στείλει και με μήνυμα στο κινητό τη διερευνητική εντολή στους αρχηγούς και να μην τρέχουν στο Προεδρικό Μέγαρο να φωτογραφίζονται και να καίνε και βενζίνη τα αυτοκίνητα... Με λίγα λόγια, ο ανώτατος πολιτειακός μας χάρτης απαιτεί πολυφωνία και υπάρχει λόγος που στο άρθρο 37 ορίζει συγκεκριμένη διαδικασία. Το Σύνταγμα δεν αποτελεί κουρελόχαρτο! Το αντεπιχείρημα πάντως για τυπολατρική ερμηνεία του Συντάγματος μπορεί να υπερισχύσει μόνο στην περίπτωση που είναι ξεκάθαρη και αδιαπραγμάτευτη η πρόθεσή των διαφωνούντων πολιτικών αρχηγών για διακοπή επαφών με τους υπόλοιπους και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

3.    Ο δημοσιογράφος οφείλει να μην παίρνει θέση με την ερώτησή του. Το παραπάνω θεωρείται πρωταρχικός κανόνας και βασική δημοσιογραφική αρχή ακόμη και για τους πρωτοετείς φοιτητές. Δεν αντιλέγει κανείς ότι ο ερωτών πρέπει να είναι αυστηρός και πιεστικός. Όμως αυτό πρέπει να συμβαίνει ανεξαιρέτως με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Ως παράδειγμα μπορούμε να φέρουνε τη λαίλαπα υπέρ του «ΝΑΙ» πριν το κατά τα άλλα τραγελαφικό δημοψήφισμα (που κατέληξε σε διχοψήφισμα). Τέτοια ακατάσχετη καταστροφολογία και πανικός θα παρατηρούνταν (και αν) μόνο σε κανάλια κρατών όπου δεν μεσουρανεί de facto το δημοκρατικό καθεστώς.

Τα τρία παραπάνω παραδείγματα δείχνουν πόσο πληγώνουν τη δημοκρατία οι ίδιοι οι ισχυριζόμενοι υποστηρικτές της. Τρανή απόδειξη του ότι τελικά ο χειρότερος εχθρός τις περισσότερες φορές προκαλείται από τον ίδιο μας τον εαυτό και ότι οι περισσότερες... δολοφΩνίες διαπράττονται κατά λάθος. Δυστυχώς πλησιάζει η στιγμή – το απεύχομαι – που το εκλογικό σώμα δεν θα μπορεί να εμπιστευτεί κανένα κόμμα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» και θα στραφεί αλλού. Αλλά σ’ αυτό το «αλλού» δεν θα φταίει η δημοκρατία όπως θα έπρεπε να είναι, αλλά η δημοκρατία που την φέραμε εμείς να είναι έτσι όπως είναι.