Σπάνια καταπιάνομαι στο ιστολόγιο αυτό με άλλο είδος τέχνης, πέρα από τη λογοτεχνία. Όμως απόψε δεν θα μπορούσα να μείνω ασυγκίνητος από τη θεσπέσια ερμηνεία της Άννας Βαγενά και του μικρού Ιμπραήμ Χασάν στο έργο "Η ζωή μπροστά σου" του Ρομάν Γκαρί, που περιοδεύει σε περιοχές της Ελλάδας.
Το θεατρικό βασίζεται στο μυθιστόρημα του Γκαρί και απέσπασε το βραβείο Concourt to 1975. To 1977 έγινε ταινία με τίτλο "Μαντάμ Ρόζα"με πρωταγωνίστρια τη Simone Signoret και κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και η Signoret το βραβείο Cesar. Στη συνέχεια διασκευάστηκε για το θέατρο και έγινε μεγάλη επιτυχία σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ελλάδα ανέβηκε τη φετινή θεατρική σεζόν πρώτη φορά (Οκτώβριος 2013) στο θέατρο Μεταξουργείο.
Η υπόθεση; Η Μαντάμ Ρόζα, Εβραία, έχει περάσει τα πάνδεινα στο Άουσβιτς, όμως γλίτωσε τον τραγικό θάνατο. Ύστερα από την πτώση των Ναζιστών πήγε στο Παρίσι, όπου και εργάστηκε ως πόρνη για 35 χρόνια και ανατρέφοντας παράλληλα αλλοδαπά ανήλικα τέκνα, εγκαταλελειμμένα από τους γονείς τους σε εκείνη (έναντι αμοιβής). Ο Μόμο (Μοχάμετ) είναι Άραβας, για τον οποίο ο πατέρας του δεν έχει πληρώσει, όμως η Μαντάμ Ροζα τον μεγαλώνει από αγάπη και ευσπλαχνία για το συνάνθρωπο. Είναι ο γιος που ποτέ δεν είχε. Σεβόμενη την επιθυμία του πατέρα του, ο οποίος είχε σκοτώσει τη σύζυγό του και μητέρα του παιδιού λόγω φρενοβλάβειάς του, μεγαλώνει το παιδί με τα ήθη και τα έθιμα της μουσουλμανικής θρησκείας, αν και η ίδια είναι Εβραία. (Δεν το επέλεξα, έτσι γεννήθηκα, μας διαβεβαιώνει στην αρχή). Όταν ο πατέρας του παιδιού γίνεται καλά και το ζητά πίσω, αρνείται να το παραλάβει με το που ακούει ότι ο γιος του έχει ανατραφεί κατά λάθος ως Εβραίος και όχι ως μουσουλμάνος. Η Μαντάμ Ρόζα αναγκάζεται να του πει ψέματα, για να γλιτώσει το Μόμο, βλέποντας ότι ο πατέρας του δε νοιάζεται πραγματικά για αυτόν, ενώ εκείνη τον αγαπά και τον θέλει δίπλα της, όπως άλλωστε και το παιδί που σιγοντάρει το ψέμα της. Το τέλος είναι άκρως συγκινητικό, καθώς ο 14χρονος Μόνο φροντίζει η Μαντάμ Ροζίτα να φύγει όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα, ανώδυνα και αξιοπρεπώς γίνεται.
Ο Ιμπραήμ και ο Μαρίνος εναλλάσσονται στο ρόλο του Μόμο ανά παράσταση. Κι οι δυο τους είναι Άραβες, όμως η μόνη γλώσσα που μιλούν είναι τα ελληνικά και μάλιστα άπταιστα. Ζουν στην Ελλάδα με διαβατήριο, χωρίς να ξέρουν λέξη στα αραβικά... Φοιτούν στο Γυμνάσιο Γκράβας, όντας άριστη στη Νεοελληνική Γλώσσα, δίνοντας ένα τρανταχτό παράδειγμα ότι η δημόσια παιδεία αν και ψυχορραγεί, δεν έχει πεθάνει ακόμα.
Ερμηνευτικά το έργο φλερτάρει προς το τέλος του φανερά με τη συγκίνηση. Αν και ο κορμός του είναι δραματικός, δεν παύουν να υπάρχουν και κάποιες στιγμές άμβλυνσης της έντασης (η κωμική σκηνή με τον πατέρα του παιδιού, τα γραμματικά λάθη του Ιμπραήμ... κ.ά.) Η σκηνοθεσία λιτή. Άλλωστε, δεν χρειαζόταν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Με μικρό θίασο και με ωραίες στιγμές εστίασης στην εξιστόρηση της ζωής και της συγκατοίκησης με τη Μαντάμ Ρόζα, επιτεύχθηκε να φωτιστούν όλες οι πλευρές του χαρακτήρα του δικού της, αλλά και του ανήλικου που μεγάλωνε και αγαπούσε σαν δικό της παιδί.
Ερμηνεία ψυχής, μηνύματα ανθρωπιάς κι αλληλεγγύης στο συνάνθρωπο ανεξαρτήτως φυλής ή θρησκείας και εξαιρετικό κείμενο σε μετάφραση της Ελένης Χριστοδούλου, μουσική υπόκρουση από τους "Μοντέρνους καιρούς" του Τσάρλι Τσάπλιν και σε σκηνοθεσία Άννας Βαγενά με έκανε να αναρωτηθώ πολλές φορές, γιατί δεν είχα κατάφερα να δω την τεράστια θεατρική επιτυχία "Το γάλα" της ιδίας που παιζόταν τόσα χρόνια... Μέγα λάθος...
 |
| Πανοραμική άποψη του θεάτρου Σάρας στο Μαρκόπουλο, όπου ανέβηκε η παράσταση |
* Ο συγκλονιστικός λόγος της Άννας Βαγενά στη Βουλή των Ελλήνων το Φεβρουάριο του 2012. Όταν τον είχα ακούσει στο Βερολίνο που ήμουν τότε, μου είχε δώσει τόσο θάρρος, ώστε ένιωσα ότι τα λόγια της μου έπιασαν τον ώμο και μου έλεγαν: "Προχώρησε, υπάρχει ελπίδα". Θαρραλέα λόγια από μια ηθοποιό με ήθος που μιλά για άλλους ηθοποιούς, των οποίων το δικό τους ήθος αμφισβητείται καθημερινά από τους πολίτες:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δηλώστε το "παρών"...