- «Όταν ερωτεύεσαι, τι
νιώθεις;»
- «Μα, εσείς θα ρωτάτε, αγαπητέ ή εγώ;»
- «Αναρωτιέμαι, είναι η αλήθεια... Τι να
σας πω... Η μοναδική σωστή απάντηση για μένα είναι ότι δεν γνωρίζω, διότι δεν
υπάρχει προκαθορισμένη λύση στο πρόβλημα των συναισθημάτων. Αν μου ζητούσατε να
αποκριθώ στο ποιος θα κερδίσει στην αναμέτρηση Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός,
ασφαλώς θα σας διαβεβαίωνα για τον πρώτο, αλλά...»
- «Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω, αλλά δεν
είναι του παρόντος...»
- «Το καλό που σας θέλω, αν επιθυμείτε
στο τέλος να πληρωθείτε...»
- «Για συνεχίστε,» αποκρίνεται ελαφρώς
ενοχλημένος ο ψυχολόγος, έχοντας όμως εκείνη την αναγκαία δόση χιούμορ, που του
επιτρέπει να αντιπαρέλθει το σχόλιο του πελάτη του.
- «Το κύριο πρόβλημά μου, ξέρετε, είναι
ο διαχωρισμός μεταξύ φιλίας και έρωτα.»
- «Μεταξύ ανθρώπων διαφορετικού φύλου,
εννοείτε.»
- Προς το παρόν, ναι. Tι να σας πω...», απαντά
απορημένος ο Ιάκωβος, ενώ κοιτάζει τον ψυχολόγο του από πάνω ως κάτω
εξονυχιστικά με ένα ελαφρώς καχύποπτο βλέμμα...
- «Λοιπόν;»
Επικρατούν κάποια
δευτερόλεπτα σιωπής και ο Ιάκωβος απαντά. Ενώ μιλά, κλιμακωτά τραυλίζει, χάνει
τα λόγια του και τρέμει σε επιτρεπτό βαθμό, που μόνο η αμηχανία του ρομαντισμού
και της φαντασίας προσφέρουν:
- «Τη σκέφτομαι, όπου κι αν πάω. Τη
νιώθω σε ό,τι κι αν κάνω. Τη βλέπω συνέχεια...»
- «Οπουδήποτε;»
- «Ε, κοιτάξτε να δείτε, όταν ξυρίζομαι
δεν θα την πετσοκόψω κιόλας...»
- «Α, μάλιστα...», κάνει ο ψυχολόγος ενώ
σημειώνει μανιωδώς στο τεφτέρι του καθ΄ όλη τη διάρκεια της συζήτησης.
«Συνεχίστε, παρακαλώ.»
- «Ναι. Τι έλεγα; Α, ναι... Πηγαίνω
εκδρομή και νομίζω ότι είναι συνοδηγός.»
- «Και; Δεν είναι;»
- «Μα τι λέτε, γιατρέ μου;»
- «Δεν είμαι γιατρός!»
- «Ό,τι είστε! Είναι δυνατόν να την είχα
δίπλα μου και να βρισκόμουν τώρα εδώ;» Ηρεμεί για λίγο και συνεχίζει: «Οδηγώ
και φαντάζομαι τη στιγμή που θα μου κάνει παρέα, θα μου ψιθυρίζει τρυφερά στ’
αυτί, θα αλλάζουμε μαζί ταχύτητες...»
- «Κι αν δεν ξέρει να οδηγεί;»
- «Μα μη μου το χαλάτε... Για καλό σας
επισκέφθηκα;»
- «Συγγνώμη, παρασύρθηκα.»
- «Της στέλνω μήνυμα και εύχομαι να μην
πλαγιάζει με κάποιον άλλο.»
- «Με κάποια άλλη ίσως;», συνέχισε σε
πονηρό τόνο ο συνομιλητής.
- «Να σας πω... Εεε...» Συνέρχεται
σχεδόν αμέσως. «Μα τι πράγματα...»
- «Αστειεύομαι...», τον διακόπτει αμέσως
παίρνοντας πλέον σοβαρό ύφος. «Δεν πρόκειται να παρέμβω ξανά.»
- «Περιμένω τις απαντήσεις της και μου
φαίνεται ότι περνά ο καιρός λες και είναι αιώνας. Την κοιτάζω και εύχομαι να
ακούει της μύχιες εξομολογήσεις μου, τις κρυφες επιθυμίες μου, τις σοκαριστικές
απειλές των αισθημάτων μου.»
- «Το φιλικό στοιχείο στην όλη υπόθεση
πού το βλέπετε; Διότι εγώ διακρίνω καθαρό και αγνό έρωτα.»
- «Από μέρους της. Είτε δεν έχει
καταλάβει, είτε δεν θέλει να παραδεχτεί, είτε απλώς δεν θέλει.»
- «Μάλιστα...» Αναστενάζει ο ψυχολόγος.
«Η αλήθεια είναι ότι η φιλία δύσκολα μετατρέπεται σε έρωτα, αλλά δεν είναι
αδύνατον. Ένας άνθρωπος δεν αρκεί να είναι όμορφος...»
- «Εξωτερικά, αλλά και συναισθηματικά
και πνευματικά... Ξέρω, ξέρω... Τα γνωστά λόγια της παρηγοριάς για όσους έχουν
υψηλή απόδοση στο στοίχημα του έρωτα.»
- «Αν μιλάτε πάντως έτσι, πιστεύω ότι θα
τη γοητεύσετε.»
- «Εγώ πιστεύω ότι θα την
απογοητεύσω...»
- «Μην βλέπετε το ποτήρι μισοάδειο.»
- «Μα, το ήπια όλο το νερό!», γυρίζει
και κάνει ο Ιάκωβος αθώα δείχνοντας το κύπελλο που στέκεται δίπλα του στο
τραπέζι.
- «Δε μιλώ για το συγκεκριμένο ποτήρι
ασφαλώς...»
- «Το θέμα είναι ότι...»
- «Το θέμα είναι ότι είστε ερωτευμένος.
Η διάγνωσή μου είναι αυτή.»
- «Και πώς θεραπεύεται;»
- «Δεν θεραπεύεται. Είναι από τις πληγές
που ούτε καν ο ίδιος ο χρόνος δεν μπορεί να επουλώσει. Εγώ μια συμβουλή θα σας
δώσω: Ερωτευθείτε ξανά. Όσες φορές μπορείτε, δώστε του να καταλάβει.
Ποντάρετε!»
- «Μα δεν παίζω Κίνο, γιατρέ μου...»
- «Δεν είμαι γιατρός!» Εξανίσταται ο
ψυχολόγος, ρίχνοντας κάτω το τεφτέρι του από τη σύγχυση. «Συγχωρέστε με,
αφαιρέθηκα.» Ισοσκελίζει το σκελετό των φακών του και συμπληρώνει κάπως πιο
χαμηλόφωνα και με συνωμοτικό τόνο: «Κακώς δεν παίζετε Κίνο. 150 Ευρώ κέρδισα
προχθές...» και η φωνή του επανέρχεται στο κανονικό της: «Σε αυτό τον κόσμο δεν
ταιριάζουμε μόνο με έναν ή δύο ανθρώπους. Φυσικά περισσότερο ή λιγότερο με
κάποιους θα ταυτιζόμαστε ως ένα βαθμό νοητικά ή συναισθηματικά, αλλά ο άνθρωπος
εξελίσσεται συνεχώς και έχει γύρω του δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες ετερώνυμα
φορτία από τα οποία έλκεται. Αν δούμε τα πράγματα ρομαντικά, ναι, θα περιμένετε
μια ζωή τη γλυκιά πριγκίπισσα, αλλά δεν είναι έτσι. Δώστε ευκαιρίες σε
υποκείμενα κατάκτησης και όχι σε αντικείμενα πόθου. Οι γυναίκες, άλλωστε, δεν
σταματούν να μας εμπνέουν ποτέ...»
Ο Ιάκωβος κάθεται
αμίλητος για λίγο και μετά αναρωτιέται φωναχτά:
- «Να σας ρωτήσω και κάτι τελευταίο;»
- «100 Ευρώ.»
- «Ορίστε;»
- «Λέω, 100 ευρώ η επίσκεψη. Αυτό δεν
θέλατε να με ρωτήσετε;»
- «Η αλήθεια είναι πως όχι. Λίγο απότομα
μου το εκστομίσατε ...»
- «Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη, αλλά η
συνεδρία έφτασε στο τέλος της. Θέλετε και απόδειξη; Γιατί θα ανέβουμε κατιτίς
παραπάνω...»
- «Όχι! Έχω και υψοφοβία...» Του δίνει
τα χρήματα. «Ορίστε.» Ο ψυχολόγος τα λαμβάνει με ανεπιτήδευτη χαρά. «Αυτό που
ήθελα να σας ρωτήσω είναι αν με αντιμετωπίζετε ως πελάτη ή ως ασθενή.»
- «Τυπικά ως πελάτη. Όμως στη
συναισθηματική μου νοημοσύνη σας έχω καταγράψει ως ασθενή. Δεν βρίσκω,
εντούτοις, το λόγο για τον οποίο πρέπει να προβληματίζεστε.»
- «Ήθελα, απλώς, να διακριβώσω αν με τον
έρωτα εμπορεύεσαι ψυχές ή αρρωσταίνεις από πάθος.»
- «Και σε ποιο συμπέρασμα καταλήξατε για
τον έρωτα;», ρωτά χαμογελαστά ο ψυχολόγος
.- «Ότι είναι ένας άρρωστος έμπορος.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δηλώστε το "παρών"...