Στη μνήμη της Έλλης Λαδά.

Δυο λόγια για τον Ιατροδικαστή.

Το νέο μου θεατρικό παιδί τον Οκτώβριο στο θέατρο Αλκμήνη.

Ο βασικός τίτλος του θεατρικού έργου που εμπνεύστηκα το περασμένο καλοκαίρι είναι "ο Ιατροδικαστής." Όμως, πώς ξεκίνησαν όλα; 

Η φίλη και σκηνογράφος, Πολυτίμη Μαχαίρα, με παρότρυνε πριν το καλοκαίρι του 2017 να γράψω κάτι που να αφορά σε έναν Ιατροδικαστή. Τότε βρισκόμουν περίπου στα μισά ενός άλλου έργου με τίτλο "Το καταφύγιο", το οποίο προόριζα για τον Οκρώβριο του 2019. Οι έντονες και ευφάνταστες παροτρύνσεις της Πολυτίμης και οι ζυμώσεις που γίνονταν από εκατέρωθεν ιδέες που εξοστρακίζονταν αόρατα στον αέρα δεν με άφησαν ασυγκίνητο. Παγώνω "το καταφύγιο" και ξεκινώ, λοιπόν, να γράφω με ξέφρενους ρυθμούς το καλοκαίρι του 2017 ένα έργο, του οποίου η έμπνευση προερχόταν από έναν χαρακτήρα που δεν ήξερα καθόλου, αλλά παράλληλα γνώριζα και πολλά χρόνια. 

Ένας άνθρωπος έχει στα χέρια του την κατάληξη της ζωής και προσπαθεί να τη σεβαστεί έως το απόλυτο τέλος της. Τα συμφέροντα, όμως, δεν τρομάζουν πουθενά, δεν διστάζουν να ξεπροβάλλουν το φιδίσιο κεφάλι τους ακόμη και στην πιο ιερή στιγμή της ανθρώπινης ύπαρξης: όταν εκείνη πλέον σβήνει.

Μια σπουδαία Ελληνίδα γιατρός, που βρίσκεται μια ανάσα από την αντιμετώπιση της επάρατης νοσου μια και καλή, βρίσκεται ξαφνικά νεκρή στο σπίτι της. Αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε; Έχει άλλωστε σημασία; Και όμως... Για τις εξουσίες του τόπου έχει και μάλιστα τεράστια. "Ο θάνατός σου η ζωή μου" δε λέει ο λαός; Η Έλλη Λαδά είχε προσφέρει τα πάντα και όμως ταλαιπωρείται μέχρι τέλους. Η ιστορία της πάει να σβηστεί με συνοπτικές διαδικασίες και η ζωή να προχωρήσει για όλους τους υπόλοιπους. Εκεί έρχεται ο Ιατροδικαστής να πει το μεγάλο "όχι" και να σταματήσει την ταλαιπωρία της φανερώνοντας το πιο απλό και και πιο δυσπρόσιτο ταυτόχρονα πράγμα: την αλήθεια. 

Η γιατρός Έλλη Λαδά, η αθέατη βασική ηρωίδα του έργου, δεν βασίζεται σε κάποια συγκεκριμένη Ελληνίδα. Η Έλλη Λαδά αντιπροσωπεύει την ίδια την Ελλάδα. Η ξεχασμένη Ελλάδα που τόσα έχει προσφέρει στον λαό της ανά τους αιώνες και πάντοτε παραμερίζεται μπρος στον ατομισμό. Η Έλλη Λαδά είναι η Ελλάδα που μαχαιρώνουμε δεκάδες φορές τη μέρα, που την προδίδουμε με τριάντα και - καμιά φορά - ίσως και λιγότερα αργύρια. Αυτή ήταν και η μεγάλη αφορμή να γράψω το έργο, με τη βαθιά επιθυμία αυτή η χώρα, η χώρα μας, να βρει επιτέλους τη δικαίωση που της αξίζει και να αποκατασταθεί στο πάνθεον του παγκόσμιου γίγνεσθαι, βρίσκοντας γαλήνη, μακριά από ανταγωνιστικά πάθη και ανεξίτηλες οικονομικές φιλοδοξίες.

Αυτό το έργο αφιερώνεται σε όλους. Και κυρίως σε όλους όσοι θα ήθελαν να δουν την Έλλη Λαδά δικαιωμένη, έστω και την τελευταία στιγμή.

Κώστας Λεϊμονής,
Απρίλιος 2018

Εκτός ύλης και εντός της καρδιάς μου.

Το θεατρικό μου έργο "Εκτός Ύλης ή Ο μονόλογος ενός καθ' ομολογία παράλογου"
στη Βουλή των Ελλήνων την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. 

Ήταν Οκτώβρης, όταν μου τηλεφώνησε ο Γεράσιμος και μου είπε ότι η Βουλή δέχτηκε να ανέβει το έργο την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Ήθελα να εκραγώ από τον ενθουσιασμό, αλλά βρισκόμουν σε δουλειά και συγκρατιόμουν με τεράστια προσπάθεια. Όταν πήγα στην πρόβα δυο μέρες πριν την παράσταση, σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλύτερα αν στο αρχικό διήγημα είχα βάλει ήρωα τον Ιταλό πρωθυπουργό να παραιτείται στο Κολοσσαίο της Ρώμης - ποτέ δεν έχω πάει και θα 'ταν ευκαιρία... Κατά τη διάρκεια της παράστασης (και κάθε παράστασης, μάλιστα οι συντελεστές με κοροϊδεύουν, γιατί πηγαίνω ανελλιπώς στις παραστάσεις) ζούσα ένα μαγικό συναίσθημα και τι εννοώ; Αυτό που ζω κάθε φορά με το έργο: Ξεχνώ ότι το έχω γράψει εγώ. Θες να είναι η ερμηνεία του Γεράσιμου που σε συνεπαίρνει; Θες να είναι αυτές οι αλήθειες που όλοι ξέρουμε και ποτέ δεν ξεστομίζουμε; Θες να είναι το κλίμα της παράστασης; Δεν ξέρω κι ούτε με ενδιαφέρει. Με συνεπαίρνει απλά η ροή και το γεγονός ότι βλέπω κάτι που κανένας πολιτικός δεν θα τολμήσει ποτέ να κάνει και να πει. Μία παράσταση που προσφέρει έργο, μία παράσταση που αποτελεί λειτούργημα και θα έπρεπε να παίζεται σε όλα τα σχολεία από το Καστελόριζο ως τις Πρέσπες, από τη Φλώρινα ως τη Γαύδο. Γιατί; Γιατί τα παιδιά μόνο μπορούν πλέον να σωθούν και τα παιδιά μπορούν πλέον μόνο να σώσουν τα επόμενα παιδιά. Το έργο αυτό, σαν άλλος Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, τρούπωσε σε μια βουλή όπως είναι και μίλησε για μια βουλή όπως θα έπρεπε να είναι. Μέσα στον χώρο αυτό ακούστηκε ο Μάνος Χατζιδάκις να μιλά για το "τέρας". Ποιο τέρας από όλα; Μήπως μιλούσε για το "τέρας" μέσα στο ίδιο το "τέρας"; Απλώς ρωτώ. Το "Εκτός ύλης" με την παρουσίασή του στον φυσικό του χώρο έφτασε στο απώτατο σημείο εξέλιξής του μέσα από τα μάτια του δημιουργού του, η πορεία του όμως δεν σταματά εδώ. Θα δίνει πάντα το "παρών" όποτε χρειαστεί να το δώσει, όποτε η αξία του κουστουμιού ξεπερνά την αξία του ανθρώπου που το φορά.