Ο μονόλογος ενός καθ' ομολογία παράλογου

Αγαπητοί φίλοι,

η συγκίνηση μεγάλη και η προσμονή ακόμη μεγαλύτερη: Το έργο μου "ο μονόλογος ενός καθ' ομολογία παράλογου" (παραλόγου ο λόγιος τύπος) ανεβαίνει στο θέατρο Αλκμήνη στον Κεραμεικό τον ερχόμενο Νοέμβριο σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη και ερμηνεία Γεράσιμου Σκιαδαρέση.

Το έργο αποτελεί προϊόν ενός πνιγμού, μιας ανάγκης για την αλήθεια. Και πριν σας πω δυο λόγια για αυτό, οφείλω να αναφερθώ στη σπίθα της δημιουργίας του. Ήταν Μάρτιος του 2015, όταν η σκηνοθέτης Κωνσταντίνα Νικολαΐδη εντόπισε ένα κείμενό μου στο προσωπικό μου ιστολόγιο που είχε τον τίτλο: «Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου». Το μικρό αυτό διήγημα, θα 'ταν δε θα 'ταν μια σελίδα, είχε να κάνει με έναν πολιτικό, ο οποίος είχε αποφασίσει με μεγάλο ψυχικό σθένος να παραιτηθεί από το αξίωμα του εκφωνώντας τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή και αναφέροντας με ειλικρίνεια τα κακώς κείμενα της σύγχρονης πολιτικής ζωής του τόπου. Η ιδέα να ανέβει ένας τέτοιος μονόλογος στο θέατρο συνάρπασε την Κωνσταντίνα, μου το πρότεινε κι έτσι ανέλαβα τη συγγραφή ενός κειμένου, που αποτελεί αποτέλεσμα της υπαγόρευσης πρώτα της ψυχής μου κι ύστερα του νου. Η επαφή μου με το θέατρο μέχρι τότε συνέπιπτε με αυτή ενός θεατή και ένθερμου οπαδού του θεάτρου: είχα παρακολουθήσει δεκάδες θεατρικά και είχα διαβάσει άλλα τόσα έργα μεγάλων δημιουργών.

Το έργο, αγαπητοί φίλοι, είναι σουρεαλιστικό και αυτό, γιατί μιλά για την αλήθεια όσο οξύμωρο κι αν αυτό φαίνεται. Μια αλήθεια που πολύ φοβάμαι πως δεν πρόκειται να ακουστεί από στόμα πολιτικού. Τόσο απλό πράγμα η αλήθεια μα και τόσο δύσκολο παράλληλα. Έναυσμα της συγγραφής η αγανάκτηση και η αδήριτη ανάγκη να βρεθεί ένας ή μία πολιτικός, οι οποίοι κάποια στιγμή θα ξεχάσουν τα κομψά ρούχα που τους «τυλίγουν» και θα θυμηθούν τον άνθρωπο που κρύβεται μέσα από αυτά. Μιλάμε καθημερινά για ανθρώπους, ξέρετε και έχουμε ξεχάσει την ανθρωπιά στη γωνία. Επομένως, ναι. Το έργο αυτό είναι καθαρά σουρεαλιστικό. Χαίρομαι πολύ που θα δοθεί στο θεατρικό κοινό η ευκαιρία να δει τους κυβερνώντες, όπως θα έπρεπε να είναι ή έστω όπως την τελευταία στιγμή θα μπορούσαν να γίνουν. Οφείλεται μία «συγγνώμη» εδώ και χρόνια σε έναν λαό που δοκιμάζεται, σε έναν λαό που υπέκυψε στο δόλωμα των εύκολων λύσεων. Σ’ αυτό το έργο, λοιπόν, έρχεται αυτή η συγγνώμη έστω και αργοπορημένα.

Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, Κώστας Λεϊμονής