Επιστρέφοντας...

Φωτογραφία από την 27η Μαρτίου ταξιδεύοντας για Βιέννη.

Επιστρέφοντας πίσω, στην Ελλάδα έτσι όπως έχει γίνει, αναρωτιέσαι αν κάνεις καλά ή αν έπρεπε να τριγυρνάς σε άγνωστους δρόμους ξένων πόλεων και χωρών, μέχρι η τύχη να σε βγάλει κάπου και κάποιο στενό να σε περιμαζέψει σώζοντάς σε απ΄ τις έγνοιες σου. Αρχίζεις πλέον και συνειδητοποιείς ότι οι κλασικές πέτρες της Ακρόπολης μπορεί να γλίτωσαν αρκετούς εδώ και αιώνες, όμως πλέον δεν αντέχουν να σώσουν κι άλλους. Η πρόφαση του περιούσιου λαού... Μια ιστορία μας έμεινε. Και μια γλώσσα, για να χτίσουμε ξανά, με τα υλικά του Ελύτη, την Ελλάδα. Η ελιά, το αμπέλι και το καράβι μας κοιτούν από μακριά χωρίς να έχουμε καταλάβει ότι εμείς είμαστε που περιμένουν. Δεν έχει απομείνει τίποτ' άλλο. Και δε μιλώ μόνο για το χρήμα, αλλά για την ίδια τη ζωή. Για τον αέρα που αποπνέει η Αθήνα, το άρωμα από τις εκπνοές των κατοίκων της.

Επιστρέφοντας, ταξιδεύει αλλού ο λογισμός σου. Στα σύνορα και το πώς δυο λωρίδες ή γραμμές αλλάζουν τις τύχες των ανθρώπων που έτυχε να γεννηθούν μέσα στα όριά τους. Όλα αυτά βέβαια μέσα σε ένα λαβύρινθο με πολλά "αν". Τώρα το ερώτημα είναι τι γίνεται στο εδώ. Γιατί στο εκεί, στο έξω από το εδώ, θυμάσαι πώς είναι τα ταξιδεύεις, να ερωτεύεσαι ανθρώπους και μέρη, να νιώθεις ελεύθερος από υποχρεώσεις και ότι ο κόσμος δεν είναι παντού χωμένος στις αποδείξεις και στη διαφθορά. Σίγουρα υπάρχουν και χειρότερα θα μας ψιθυρίσει το αόρατο αγγελάκι που έχουμε πάνω στον δεξή μας ώμο, όμως αυτό δεν είναι λύση, αλλά ένα ημίμετρο προσωρινής εθελοτυφλίας. Ας ονειρευτούμε, λοιπόν, μιας που ακόμη είναι δωρεάν ότι κάποτε θα δούμε μια άλλη παράσταση απ' αυτή που παίζεται αυτή τη στιγμή.

Επιστρέφοντας, ώρες - ώρες νομίζεις πως τα σύννεφα είναι ένα στρώμα που αν πέσεις πάνω του θα 'χεις την αίσθηση του τραμπολίνου που θα σε ξαναπετάξει στον αέρα. Άλλες στιγμές πάλι νιώθεις ότι κρύβουν μέσα τους όλες τις κρυφές σκέψεις των ανθρώπων που "έχουν την ατυχία" να πατούν στη γη. Άλλοτε τα βλέπεις σαν τσαλακωμένες κουρτίνες που καλύπτουν τις αμαρτίες μας απ' του Θεού το μάτι. Για κάποιους μπορεί να 'ναι θυμοί που 'χουν ξεθωριάσει, για άλλους έρωτες που έχουν ξεθυμάνει, για μερικούς απραγματοποίητα όνειρα που καλπάζουν ατιθάσευτα. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που βλέπουν μονάχα σύννεφα, ατμούς που κάποια στιγμή θα πάνε σε άλλες χώρες ή θα σβήσουν απ' τον ήλιο. Ίσως αυτοί να 'χουν και δίκιο. Ίσως να 'ναι σύννεφα και τίποτ' άλλο. Ας ζήσουν με το δίκιο τους και της δική τους αλήθεια. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουμε τη μαντεψιά μέχρι να πάψει να υπάρχει και το τελευταίο βαμβακερό στίγμα καταμεσής τ' Αυγούστου...