Μια κρίση για τη διάκριση (tovima.gr)

«Απαγορεύονται οι συναθροίσεις μέχρι τις 8 το απόγευμα», «...καθ’ υπόδειξη της αστυνομίας και για λόγους ασφαλείας οι σταθμοί του μετρό στον Ευαγγελισμό, το Σύνταγμα και το Πανεπιστήμιο θα παραμείνουν κλειστοί»... Και εκεί αναρωτιέμαι αν έχουν ανακοινωθεί οι προγραμματικές δηλώσεις των Τριάκοντα. Αναρωτιέμαι ποιο πολίτευμα έχει εκλογές και απαγορεύει τις συναθροίσεις. Αναρωτιέμαι για το ποιο πολίτευμα επιτρέπει την ελεύθερη ανάπτυξη προσωπικότητας και  παράλληλα μέλη κόμματος, ενταγμένου στο Κοινοβούλιο, επιτίθενται σε αλλοδαπούς συνανθρώπους. Αναρωτιέμαι ποιο πολίτευμα επιτρέπει τη συνταγματική αναθεώρηση και ταυτόχρονα φοβάται να ανακηρύξει κάποιες προφανώς αντισυνταγματικές διατάξεις κοινών νομοθετημάτων ως τέτοιες. Μα ασφαλώς η δημοκρατία. Όχι όπως θα έπρεπε να ΄ναι. Αυτή θέλουμε δρόμο να τη φτάσουμε. Μιλάμε για μία de facto δημοκρατία, πιασμένη στα χείλη πολλών, που αγκομαχά να θυμηθεί τον παλιό της εαυτό, στα απομεινάρια ενός κράτους, για  το «δημόσιο συμφέρον» του οποίου θυματοποιείται σε καθημερινή βάση.

Μα, δεν είμαστε δημοκρατικό κράτος; Σύμφωνα με μια γρήγορη ματιά στα χαρτιά μου, επισήμως λέει πως ναι. Είμαστε. Όμως πίσω από τις κάμερες, όταν σβήνει το χαμόγελο του δημοσιογράφου ύστερα από τη βραδινή του ευχή για καληνύχτα, σβήνει και η ελπίδα επαναφοράς ή, ανανέωσης – καλύτερα – του τωρινού μας πολιτεύματος. Ως λύση προκρίνεται συχνά από συνάδελφους νομικούς και δη συνταγματολόγους, η αναθεώρησή του, ένα πολιτικό λίφτιγνκ με άλλα λόγια, που αν ταιριάξει χρονικά με την πολιτική στρατηγική του κυβερνώντος κόμματος, μπορεί να αποφέρει πολλούς καρπούς. Και όπου καρποί εννοούνται οι ψήφοι.

Όμως αρκεί μια αναθεώρηση λέξεων, όταν δεν συνοδεύεται και από αναθεώρηση σκέψεων; Θα αποδώσει μία συνταγματική αναθεώρηση πολιτειακούς καρπούς, όταν οι αποδέκτες της δεν είναι έτοιμοι για τη νέα προσαρμογή; Κεντρικό πρόβλημα είναι η νοοτροπία του λαού και ως εκ τούτου η ηθική μας κρίση, που συμπορεύεται με τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές της εκφάνσεις. Η αξιακή κρίση αποτελεί τη μεγαλύτερη τροχοπέδη για οποιαδήποτε αλλαγή. Η ηγετική πρωτοβουλία και μαζί μ’ αυτή η βουλητική της ένταση δεν αρκούν για την αντιμετώπιση σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων που έχουν τα θεμέλιά τους σε καλά διατηρημένες απαξίες και ξεχασμένα ιδανικά περασμένων χρόνων. Η φενάκη του περιούσιου λαού, η καλοτυχία της γέννησής μας σ’ αυτόν τον τόπο και η επανάπαυση ότι κάποτε πριν από εμάς δίπλα στα μεζεδοπωλεία του Θησείου περπατούσε κάποιος Σωκράτης δεν μπορούν να αντέξουν τα ρήγματα που έχουν παρουσιαστεί στο τώρα. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις βασισμένοι μόνο στην πείρα του παρελθόντος και στην ελπίδα του μέλλοντος. Η αντιμετώπιση του τώρα χωρίζει το κάποτε από το ποτέ. Αυτό αν καταλάβαιναν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας, αυτό αν εμπεδώναμε εμείς κι αυτό αν περνούσε ως μήνυμα στην υπόλοιπη, άλλη Ευρώπη, ίσως και να ‘χε γίνει η αρχή. Και μια τέτοια αρχή δεν μπορεί να γίνει με δυσανάλογους περιορισμούς ατομικών δικαιωμάτων, ούτε με υποσχέσεις από ευαγγελίζοντες πολιτευτές. Δεν μπορεί να γίνει από μια συνεχώς διαμαρτυρόμενη αντιπολιτευτική στρατηγική χωρίς κεντρικό ιδεολογικό πυρήνα, ούτε από «δράστες» του πρόσφατου πολιτικού παρελθόντος, για τους οποίους λειτουργεί το: «in dubio pro reo» (εν αμφιβολία υπέρ του κατηγορουμένου).

     Οι μεγάλες αλλαγές έρχονται σύμφωνα με την ιστορία ύστερα από επαναστάσεις. Σαφώς, θα δήλωνε κανείς. Όμως ποιος είπε ότι επανάσταση γίνεται μόνο με αίμα; Η πιο τρομακτική επανάσταση είναι η αντίσταση των ιδεών, μέσω του ενωτικού σκοπού του καλού της πατρίδας μας, της αίσθησης να λέμε: «I come from Greece» και να μην περιμένουμε την εκκωφαντική σιωπή της συμπαράστασης, αλλά το σιωπηλό χαμόγελο της ευγνωμοσύνης.