Το άλλοθι του "εγκληματία ήθους".

Το δικαστικό σώμα ορισμένες φορές εθελοτυφλεί είτε καθυστερώντας την απονομή δικαιοσύνης, είτε υποκύπτοντας στις τεράστιες γραφειοκρατικές δυσχέρειες που διακρίνουν το κράτος μας τα τελευταία 196 χρόνια, δηλαδή από τότε που ιδρύθηκε. Αν και νομικός, είναι λυπηρό να ακούω συχνά όχι μόνο από συναδέλφους αλλά και από τους εντολείς μας, ότι "τελικά δίκιο δεν υπάρχει" ή ότι "κι αν υπάρχει, δεν εφαρμόζεται." Δυστυχώς τις περισσότερες φορές για την καθυστέρηση αυτή δεν φταίνε οι φορείς της δικαιοσύνης αλλά 1002 άλλοι παράγοντες, όπως ελλείψεις σε προσωπικό, σε υλικές και τεχνικές υποδομές, σε χρήματα, σε οργάνωση και πολλά άλλα.

Το παραπάνω σε συνδυασμό με την τσουλήθρα της πολιτικής διαφθοράς έχουν πάρει σβάρνα όποια τυχόν ηθική αξία είχε ξεμείνει στον πάτο της φαρέτρας κάποιου "ρομαντικού" πολιτικού. Όλοι έχουν μετατραπεί σε αδηφάγα λυκόσκυλα έτοιμα να εκμεταλλευτούν τη μόδα της κρίσης και να υποδυθούν με περισσή χαρά και αυτοπεποίθηση τους ερχόμενους σωτήρες της χώρας. Η προκλητικότατη ατιμωρησία, όμως, και η πτώση στα πολύ μαλακά δραστών μεγάλων οικονομικών εγκλημάτων και αυτουργών τεράστιων επίσης οικονομικών σκανδάλων του παρελθόντος έχει δημιουργήσει μία πλασματική ανοσία στο σώμα των πολιτών. Με αυτό τον τρόπο οι τελευταίοι μετατρέπονται από εν δυνάμει αγανακτισμένοι ψηφοφόροι σε εν ενεργεία εγκληματίες. Με άλλα λόγια, βλέποντας τους εαυτούς τους ως αδύναμα και αδικημένα κυρίως θύματα γίνονται θύτες που απολαύουν το προνόμιο του αλάθητου. Γιατί; Διότι βασίζονται στο επιχείρημα του προηγούμενου ανέντιμου βίου ανθρώπων οι οποίοι έμειναν ατιμώρητοι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι το συλλογικό μένος προς την πολύχρονη διαπλοκή γνωστών προσώπων και κύκλων συμφερόντων στη χώρα μας έχει βρει το αποκορύφωμά του στο πρόσωπο του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας (Α.Τσ.) . Σαφώς και όποιος φταίει, θα πληρώσει. Καλό όμως θα ήταν να πληρώνουν και άλλοι - κυρίως δημόσια / πολιτικά πρόσωπα - και μάλιστα στην ώρα τους και όχι είτε αφού έχουν παραγραφεί τα αδικήματα (κακουργήματα μάλιστα στις περισσότερες των περιπτώσεων) για τα οποία κατηγορούνται, είτε επειδή οι βουλευτές δείχνουν την συναδελφική τους αλληλεγγύη με την παρεμπόδιση άρσης της ασυλίας τους. Αποτέλεσμα; Να απομυθοποιείται η ποινική απαξία ενός ιδιαζόντως σοβαρού εγκλήματος και έτσι να δίνεται η εντύπωση στον επίδοξο παραβάτη του νόμου είτε ότι εκείνος για μικρότερο (λιγότερο σημαντικό) αδίκημα δεν θα τιμωρηθεί, είτε ότι η τιμωρία του θα 'ναι τυπική και σχεδόν ανώδυνη (ποινή με αναστολή σε αρκετές περιπτώσεις).

Το παραπάνω φαινόμενο της έλλειψης φόβου για τον νόμο δεν παρατηρείται μόνο σε νομικό επίπεδο, αλλά αντικατοπτρίζεται και στην κοινωνία μας εμφυσώντας στους φορείς της το αντιγόνο της ανοσίας και δίνοντας πάτημα σε λαϊκίζοντα κόμματα / κινήματα να προβαίνουν σε κατακριτέες και αξιόποινες πράξεις, χωρίς να υπολογίζουν την ηθική και νομική τους απαξία. Εφόσον, λοιπόν, ο Χ πολιτικός έκλεψε εκατομμύρια Ευρώ πριν καιρό και γλίτωσε ως τώρα τη σύλληψη, τι τους πειράζει ο καλοθελητής που θέλει να "ξεβρομίσει" την κοινωνία από τους "λαθρομετανάστες"; Εφόσον ο Ψ πολιτικός υπέγραψε το 8ο Μνημόνιο και "κατέστρεψε τη χώρα" ή πήρε μαύρο χρήμα για την κατασκευή εθνικών οδών, γιατί και ο τάδε πολίτης να πληρώσει διόδια; Δεν θα πληρώσει. Εξάλλου τι είναι τα 2,50 Ευρώ μπροστά στα 2.500.000 Ευρώ του άλλου; Αυτόν δηλαδή θα τον συλλάβουν και τον άλλο θα τον αφήσουν ασύλληπτο να χαίρεται το ξέπλυμα στην Καραϊβική; Καλώς ή κακώς απόλυτη δικαιοσύνη δεν δύναται να υπάρξει. Όχι ότι συμφωνεί κανείς με αυτό, αλλά τουλάχιστον πρέπει να προσαρμοστεί. Όπως υπήρχε ανέκαθεν η τριχοτόμηση της κοινωνίας μέσω της διαστρωμάτωσης των τάξεων, έτσι θα βασιλεύει πάντοτε και η ουσιαστική οικονομική ανισότητα των πολιτών, η οποία με τη σειρά της θα συνεπάγεται είτε ατιμωρησία είτε επιείκεια στην επιβολή της ποινής. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ή πρέπει να αποτελεί αυτό το φαινόμενο τον κανόνα, αλλά από την άλλη δεν γίνεται στο όνομα του χειρότερου να επιτρέπουμε με μεγαλόκαρδη συγκατάβαση και δίχως κρίση το κακό. Δεν διακυβεύεται ούτε το όνομα ούτε η φήμη μας ούτε η δόξα μας. Διακυβεύεται η ψυχή μας και οι επόμενες γενιές. 

Η νέα τάση επομένως του "εγκληματία ήθους" - που στο όνομα προηγούμενων ατιμώρητων ή ελαφρώς τιμωρημένων δραστών μεγάλων, οικονομικών κυρίως, αδικημάτων, οι οποίοι αλωνίζουν προκλητικά ελεύθεροι - διαθλάται στην κοινωνία μας, βρίσκει λάθος έδαφος και αντανακλάται σε χιλιάδες άκριτους υποστηρικτές, οι οποίοι ψάχνουν το δίκιο τους βασιζόμενοι στο ηθικό επιχείρημα ότι πρέπει πρώτα να τιμωρηθεί ο βάναυσος οικονομικός εγκληματίας (white-collar crime), που τις περισσότερες φορές είναι και δημόσιο πρόσωπο, και ύστερα ο ίδιος. Μοναδικά ισχυρά αντεπιχειρήματα; Πρώτον, η φράση του Τάκιτου ότι "οι κυβερνώμενοι έχουν τους κυβερνώντες που τους αξίζουν" και δεύτερον ότι τα πάντα γίνονται για έναν καλύτερο άνθρωπο. Τη στιγμή που θα πάψουμε να στηρίζουμε την εξέλιξή μας, ατομική και οικογενειακή, θα ξεκινήσει και η αντίστροφη μέτρηση για το είδος μας. Η ζωή υπό αίρεση θα είναι πάντοτε μια ζωή υπό αβάσταχτους όρους. Δεν θα μας βοηθήσει η κουρτίνα πίσω απ' το παράθυρο, για να κρυφτούμε απ' αυτόν που κρυφοκοιτάζουμε, αλλά ο ίδιος μας ο καθρέφτης για αυτόν που πρέπει να αλλάξουμε. Και αλλάζουν μόνο όσα ανταποκρίνονται στις ποταπές δυνάμεις μας, όσα είναι κατορθωτά. Εκτός κι αν υπάρχουν σύγχρονοι Άτλαντες για τα μήλα των Εσπερίδων...

Η μάζα και το βάρος

Χρόνια τώρα η άσκηση της πολιτικής εξουσίας αποτελούσε τη συνισταμένη των φωνών του εκλογικού σώματος. Κανείς δεν μπορούσε και δεν μπορεί να αντιμιλήσει στην ύψιστη μορφή του πολιτικού δικαιώματος της εκλογής των κυβερνώντων. Μόνο που κάποτε η αντιπροσώπευση του σώματος των πολιτών καθρεφτιζόταν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία αμιγώς μέσω των εκλεγμένων βουλευτών. Οι βουλευτές με τη σειρά τους ασκούσαν τη νομοθετική και (ως κυβέρνηση) την εκτελεστική εξουσία. Πλέον η αποψίλωση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας έχει μετατρέψει την εκλογική διαδικασία σε μια φιέστα, με άλλα λόγια σε μια τυπική διαδικασία εκλογής ενός υποτελούς σώματος στην φίλη και αδερφή Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλα αυτά θα ήταν υπέροχα αν υπήρχε Ευρωπαϊκή Ένωση. Διότι Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει τουλάχιστον όχι έτσι όπως την οραματίστηκαν οι ιδρυτές της και έτσι όπως ορίζεται στη συνθήκη του Μάαστριχτ. Τα κράτη - μέλη της έχουν μετατραπεί σε προτεκτοράτα της γερμανικής αυτοκρατορίας. Η τραγικότητα της όλης κατάστασης διαφαίνεται μέσα από τηλεοπτικά πλάνα και σκηνές, όπου μέσα μαζικής ενημέρωσης και θεατές κρέμονται από τις προθέσεις και τα χείλη των εκπροσώπων της Γερμανίας. Κακά τα ψέματα. Το χρήμα κυβερνά. Αυτό όλοι το γνωρίζουμε και δεν θα φάνταζε άσχημο αν κυβερνούσε μία χώρα με φιλάνθρωπες προθέσεις, Μην ξεχνάμε ότι είχε υποστεί και η ίδια κούρεμα του χρέους και της είχε δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, αφού προηγουμένως είχε αφανίσει βέβαια τη μισή υφήλιο στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. 

Παρ' όλα αυτά, η Γερμανία κοιτά αποκλειστικά τα δικά της συμφέροντα και καλά κάνει. Θα  'ταν παράλογο στις μέρες μας αν κάποιος κοιτούσε τον συνάνθρωπό του, επομένως ναι. Κάνει πολύ καλά και πρέπει όλοι να εμπεδώσουμε ότι προχωράμε μόνοι μας. Ολομόναχοι. Το βάρος πρέπει να πέσει στα πραγματικά εμπόδια που έχουμε απέναντί μας και μας κοιτούν κατάματα. Η κρίση έχει γίνει καραμέλα και άλλοθι για απύθμενες αυθαιρεσίες. Έχει γίνει επίκληση σε στόματα των πολιτικών που ξεγελούν κατάματα τον κόσμο τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, καλυμμαύκια και χρυσά ράσα. Το κερασάκι, όμως, στην τούρτα είναι ότι αυτός ο κόσμος βλέπει μπροστά του γελωτοποιούς με πασιφανή πρόθεση εξαπάτησης και τους πιστεύει. Εκεί έχει φτάσει η αθλιότητα της κατάστασης. Αποτέλεσμα της μόδας της κρίσης; Να μην δίνεται βάρος στα πρωτόνια αλλά στα ηλεκτρόνια, να δίνεται η ευκαιρία σε καιροσκόπους που υμνούν τον Χίτλερ να κυκλοφορούν ελεύθεροι στο κοινοβούλιο με υβρεολόγιο επιπέδου ποδοσφαιρικού αγώνα έκτης εθνικής, με ρόπαλα και λοστούς, για να τιθασεύσουν τις αντίθετες γνώμες. Αποτέλεσμα της μόδας της κρίσης είναι η σταδιακή διαμόρφωση μιας μεγάλης ομάδας πολιτικών τυχοδιωκτών από διάφορες ιδεολογικές καταβολές που καπηλεύονται ανενδοίαστα, απροκάλυπτα και χωρίς ίχνος αιδούς την ελπίδα, μια τόσο άκακη και όμορφης σημασίας λέξη, μετατρέποντάς την σε κομματικό σκλόγκαν και επιχείρημα ανέλιξης στην πολυπόθητη εξουσία. Αποτέλεσμα της μόδας της κρίσης είναι να δοθεί ακόμα μία φορά η εξουσία σε οικογενειοκράτες, που πνιγμένοι μέσα στη ματαιοδοξία τους ορέγονται να κυβερνήσουν μια χώρα από την οποία βγαίνουν μόνο καπνοί και ανθίζουν συντρίμμια. Πρόσωπα άγονται και φέρονται χαμένα, ζαλισμένα μέσα σε καινούριες υποχρεώσεις, ασφυκτικές προθεσμίες και οικονομικές εκκρεμότητες που ξεπηδούν συνεχώς, ως αποτέλεσμα της "σθεναρής αντιπολίτευσης" της κυβέρνησης στην ενωμένη Ευρώπη...

Οι νέες γενιές σωρηδόν είτε εγκαταλείπουν τη χώρα τους για μια άλλη χώρα είτε εγκαταλείπουν τη χώρα τους γενικώς χωρίς να θέλουν καν να την ξέρουν, γιατί αντί να τους υπηρετεί, τους καταδιώκει μια ζωή. Οι πολιτικές ευθύνες για αυτόν τον ορυμαγδό δίνουν πάσα η μία στην άλλη με κεφαλιά αλλάζοντας απλώς πρόσωπα. Κανένας δεν δέχεται την κόκκινη κάρτα που του δείχνει ο διαιτητής και αρνείται να αποχωρήσει από τον αγώνα δείχνοντας τον πολιτικό συμπαίκτη ως φταίχτη (αθάνατη ελληνική ενότητα) και πάνω απ' όλα; Η μάζα. Η μάζα που πάει όπου φυσά ο πιο πολλά υποσχόμενος άνεμος, χωρίς καμία ικανότητα ή πρόθεση (δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο απ' τα δύο) διάκρισης της αλήθειας από το προφανές ψέμα. 

Έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε "ας κυβερνήσει ο λιγότερο κακός", έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε κόσμο να τρώει απ' τα σκουπίδια και να το θεωρούμε δεδομένο (εκτός από τον κύριο Φλαμπουράρη), έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε για τη χρυσή αυγή "καλά κάνει και τους τα λέει" χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε το λύκο κάτω απ' την προβιά (να θυμίσω ότι ο Χίτλερ ξεκίνησε ως κοινοβουλευτικό κόμμα με 2,5% μετουσιώνοντας την οργή σε εθνικισμό). Έχουμε φτάσει στο σημείο να πανηγυρίζουμε που έκλεισε η αξιολόγηση και θα πάρουμε τη δόση μας ως απείθαρχα μα στο τέλος υποτασσόμενα πρεζάκια. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μη ζυγίζουμε τις πράξεις αλλά μόνο τα λόγια κι απ' αυτά να αφομοιώνουμε μερικά κατ' επιλογή. Έχουμε φτάσει στο σημείο να βασίζουμε τις οικονομίες μας στα έτοιμα μαύρα που είχαμε στην άκρη ως μια λύση ανάγκης. Έχουμε ξεχάσει τι πάει να πει πνευματική αντίσταση, τι πάει να πει ειρηνική διαδήλωση, τι πάει να πει εκλογικό δικαίωμα. Όλα αυτά θα τα θυμηθούμε, όταν πια το πρόσωπό μας θα καθρεφτίζεται σε ένα άδειο πιάτο ή σε ένα πιάτο που δεν έχει μάθει από μοναξιές και δυο τρία συνοδευτικά της πλάκας. Τότε μόνο θα αναφωνήσουμε με θαυμασμό: "Μα πώς γίναμ' έτσι;" Γιατί μέχρι τώρα φοράμε τη μόδα της κρίσης, πιπιλίζουμε την καραμέλα της φτώχειας, παραπονιόμαστε, γιατί έτσι απαιτεί η κατάσταση και όχι γιατί νιώθουμε πραγματικά την επιβολή μιας αλλαγής νοοτροπίας.

Συγγνώμη που σας κούρασα. Συγγνώμη που σας άγχωσα. Συγγνώμη που τόλμησα να σας εκνευρίσω. Η αγάπη παιδεύει, έλεγ' η γιαγιά μου. Και η αγάπη για τη χώρα σου επίσης. Ηρεμήστε. Πάρτε μια βαθιά ανάσα και όλοι μαζί ας συνεχίσουμε να ζούμε σε μια χώρα που υποκύπτει όλο στις ίδιες και τις ίδιες ειδήσεις και που σε λίγα χρόνια θα έχει τους ολόδικούς της survivors, αλλά αυτή τη φορά χωρίς έπαθλο.